ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος. Τι είναι Θεοσοφία. Το Σχέδιο και ο Σκοπός της Ζωής. Ο άνθρωπος και τα Σώματά του. Η Ζωή μετά τον Θάνατο. Μετενσάρκωση. Κάρμα - Ο Νόμος της Ανταπόδοσης. Η Μονάδα και το Εγώ. Παγκόσμια Αδελφότητα. Η Δύναμη της Σκέψης. Το πρόβλημα του Κακού. Η Ανατολή και η Δύση των Πολιτισμών. Η Αρχαία Σοφία στον Σύγχρονο Κόσμο. Διάγραμμα Ι. Διάγραμμα ΙΙ. Διάγραμμα ΙΙΙ. Διάγραμμα ΙV. Διάγραμμα V. Διάγραμμα VΙ.

Σάς παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα του βιβλίου...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΟΣΟΦΙΑ

Πριν προσπαθήσουμε να δώσουμε μια εξήγηση για το τί είναι η ίδια η Θεοσοφία, θα ήταν ίσως χρήσιμα λίγα λόγια για τη Θεοσοφική Εταιρεία. Είναι μια παγκόσμια οργάνωση, που, σαν ιδέα συνελήφθη στη Νέα Υόρκη στις 17 Νοεμβρίου του 1875 από την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ και τους δύο συνεργάτες της, τον Χένρυ Στηλ Όλκοττ και τον Ουΐλλιαμ Τζάτζ. Οι τρεις διακηρυγμένες αρχές της είναι:

Πρώτον: Να σχηματίσει έναν πυρήνα διεθνούς αδελφότητας της ανθρωπότητας χωρίς διακρίσεις φυλής, θρησκεύματος, φύλου, τάξης ή χρώματος.

Δεύτερον: Να ενθαρρύνει τη συγκριτική μελέτη θρησκειών, φιλοσοφιών και επιστημών.

Τρίτον: Να διερευνήσει τους ανεξήγητους νόμους της φύσης και τις κρυμμένες δυνάμεις του ανθρώπου.

Η Θεοσοφία είναι ταυτόχρονα πολύ παλιά και πολύ νέα. Πολύ παλιά γιατί ενσωματώνει αρχές που ανέκαθεν ήταν γνωστές και διδάσκονταν από τους σοφούς των αρχαίων μεγάλων πολιτισμών και πολύ νέα γιατί ακόμα και οι τελευταίες επιστημονικές ανακαλύψεις της εποχής μας έρχονται να την στηρίξουν.

Το όνομα προέρχεται από δύο Ελληνικές λέξεις: Θεός και σοφία και έτσι ενσωματώνει την ιδέα της Θείας Σοφίας, αλλά της Θείας Σοφίας όπως αυτή κατοικεί δυναμικά και παγκόσμια στο ανθρώπινο πνεύμα, που αναπτύσσεται σταδιακά μέσα από την πορεία της εξέλιξης και που δεν είναι ένα σύστημα σκέψης επιβεβλημένο άνωθεν στον άνθρωπο από κάποια εξωκοσμική θεότητα.

Το όνομα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Αλεξάνδρεια από τον Αμμώνιο Σακκά τον 3ο αιώνα μ.Χ. και σχετιζόταν με τη γνώση που αφορούσε τον Θεό όπως διδασκόταν στα Ελληνικά μυστήρια. Με τη σημερινή του έννοια, το όνομα χρησιμοποιήθηκε το 1875 με τη θεμελίωση της Θεοσοφικής Εταιρείας. Παρά το γεγονός ότι η διδασκαλία έχει δοθεί δια μέσου των αιώνων με διαφορετικά ονόματα και σε διάφορες γλώσσες, η ιδέα που μεταφέρει είναι στη βάση της η ίδια, αν και οι εξωτερικές όψεις ή οι τρόποι παρουσίασης φαίνονται να διαφέρουν. Είναι η εσωτερική χορδή που συνδέει τη θρησκεία, τη φιλοσοφία και την επιστήμη.

Στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού, ονομαζόταν “Μυστήρια” (Ματθαίος 13:11, Μάρκος 4:11, Λουκάς 8:10) ή “Γνώση”. Στους Ινδουιστές είναι γνωστή σαν Μπράχμα Βίντια, όπου Μπράχμα σημαίνει Θεός και Βίντια σοφία. Υπήρξε πάντα η καρδιά των θρησκευτικών διδασκαλιών, αν και συνεχώς παρουσιάζεται με νέους τύπους, ώστε να προσαρμόζεται στο επίπεδο και στις νοοτροπίες των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται και να περιλαμβάνει ό,τι το πέρασμα του χρόνου προσέφερε στην αναπτυσσόμενη νόηση του ανθρώπου. Ο ποιητής Τζέιμς Ράσελ Λόουελ το έχει πολύ όμορφα εκφράσει:

Ο Θεός στέλνει τους Διδασκάλους Του σε κάθε εποχή, σε κάθε φύτρα και σε κάθε φυλή των ανθρώπων, με αποκαλύψεις προσαρμοσμένες στην ανάπτυξή τους και στο σχήμα του νου τους και δεν δίνει την αλήθεια, στις εγωιστικές εξουσίες μόνο μιας φυλής.

Κανένας ισχυρισμός δεν γίνεται για μια, απόλυτη, πλήρη και τελική έκφραση της σοφίας και της αλήθειας. Η Θεοσοφία, στην πραγματικότητα, δεν έχει προσδιοριστεί τελείως και δεν είναι πλήρως καθορισμένη με κατανοητούς όρους στην ανθρώπινη αντίληψη, αφού η Θεία Σοφία δεν είναι δυνατό να οριοθετηθεί και ούτε ο άνθρωπος μπορεί να αντιλαμβάνεται ολοκληρωτικά μια τόσο υπεραισθητή πραγματικότητα.Μπορούμε όμως να πούμε με πεποίθηση, ότι δεν υπάρχει πεδίο σκέψης ή προσπάθειας στα οποία η Θεία Σοφία να μην ρίχνει κάποιο φως. Η ίδια η φύση της Σοφίας εμποδίζει μια στατική ερμηνεία, διότι θεωρεί βασικό ότι όλα τα πράγματα, περιλαμβανομένου και του ανθρώπινου νου, εξελίσσονται.

... Για να κατανοήσουμε κάπως τη φύση του κάρμα, πρέπει να προσδώσουμε στη ζωή περισσότερο νόημα και να δώσουμε στον άλλο να κατανοήσει, πώς μπορεί να συνεργαστεί με τον νόμο, ώστε να προωθηθεί η μεγάλη εξελικτική πορεία. Το θέμα του κάρμα είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και ίσως είναι αυτό που έχει κατανοηθεί λιγότερο από όλες τις βασικές αρχές που έχουν ερμηνευτεί στη θεοσοφική φιλολογία. Ίσως ένας τρόπος που θα μας βοηθούσε να κατανοήσουμε κάπως τη φύση του, θα ήταν να μελετήσουμε μερικές από τις εσφαλμένες αντιλήψεις που έχουν αναπτυχθεί γύρω από αυτό.

Είναι ανακριβές, για παράδειγμα, να μιλάμε για “καλό” και “κακό” κάρμα εννοώντας βέβαια αυτό που μας δίνει ευχαρίστηση και εκείνο που μας προξενεί οδύνη. Το κάρμα δεν είναι καλό ούτε κακό είναι πάντοτε εκπαιδευτικό, είτε μας δίνει ευχαρίστηση είτε πόνο. Είναι ο νόμος της ψυχικής μας ανάπτυξης μέσα από τον οποίο μαθαίνουμε να είμαστε επιδέξιοι στη δράση, γεγονός που είναι πολύ ουσιαστικό για την επίτευξη του τελικού μας σκοπού.

Ένα άλλο λάθος είναι το να θεωρούμε το κάρμα σαν ένα σύστημα ανταμοιβής και τιμωρίας. Μπορεί να φέρει ευτυχία σε εκείνους που προκάλεσαν την ευτυχία και το αντίστροφο σε εκείνους που προκάλεσαν τη δυστυχία. Στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει διότι είναι ο νόμος της αρμονίας και της ισορροπίας μέσα στο σύμπαν και όχι ένα σχέδιο που μας επιβάλλεται αυθαίρετα από κάποια εξωτερική εξουσία. Είμαστε αναπόφευκτα ένα τμήμα του σύμπαντος και έτσι περιλαμβανόμαστε στα σχέδιά του.

Το κάρμα είναι τελείως απρόσωπο και δεν κάνει σχέδια ατομικά για μας, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. Όταν μπορούμε να το αντιληφθούμε αυτό, σταματάμε να κατηγορούμε τη μοίρα μας όταν τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα και αρχίζουμε να ακούμε τις θείες χορδές με την εσωτερική μας ακοή. Αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι η προσωπική μας νότα, το προσωπικό μας μοτίβο είναι ένα τέλειο τμήμα μιας κοσμικής συμφωνίας και εξ αιτίας αυτής της συμφωνίας τα δικά μας μικρά μοτίβα δεν έχουν καμμία σπουδαιότητα. Το παράδοξο είναι όμως ότι η μεγάλη συμφωνία μπορεί να παιχτεί μόνο με τη σύμπραξη των μικρών μοτίβων.

Το κάρμα λοιπόν είναι μια συμπαντική πορεία στην οποία κάθε ψεύτικη νότα που χτυπάμε, κάθε παραφωνία που δημιουργούμε, έρχεται αμέσως σε ισορροπία και αρμονία στα εσώτερα πεδία ύπαρξης έτσι ώστε στο εσωτερικό πεδίο η τελειότητα της συμφωνίας να μην διαταράσσεται ποτέ. Όσον αφορά την εξωτερική συνειδητότητα και την εξωτερική εμπειρία μπορεί να πάρει μέρες, χρόνια ακόμη και ζωές πριν εκδηλωθεί το αποτέλεσμα που εναρμονίζει την παλιά δράση.

Όπως βλέπουμε το κάρμα δεν είναι απλώς ένας νόμος ανταποδοτικής δικαιοσύνης στο φυσικό, συγκινησιακό και ηθικό πεδίο της ύπαρξής μας, δεν είναι απλά ένας νόμος ο οποίος μας καθιστά κληρονόμους των αποτελεσμάτων των παλιών μας δράσεων αν και στην πραγματικότητα αυτό κάνει. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, είναι ένας νόμος που λειτουργεί για πάντα και αιώνια κάθε στιγμή ώστε να προσαρμόζει κάθε ατομική δράση προς την παγκόσμια δράση. Τα αποτελέσματα των ατομικών μας δράσεων πέφτουν μέσα στις συμπαντικές λειτουργίες σαν μικροί ομόκεντροι κύκλοι μέσα σε μεγαλύτερους. Κάθε τμήμα είναι συνδεδεμένο με το σύνολο, ο κυρίως δε πυρήνας του σύμπαντος είναι ισορροπία. Αυτή η ισορροπία δεν είναι δυνατό να διαταραχτεί διότι προσαρμόζεται τέλεια με κάθε κίνηση. Η ταραχή που εμείς αισθανόμαστε βρίσκεται στην τοποχρονική περιφέρεια στην οποία βρισκόμαστε...

...Έχει ειπωθεί ότι δεν θα μπορούσε να υπάρχει ατομική εμπειρία, ότι δεν θα είμασταν ικανοί να αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον ή να επικοινωνούμε με οποιονδήποτε τρόπο, εάν όλοι δεν συμμετείχαμε σε αυτή την ενότητα της Συνειδητής Ύπαρξης. Όταν αυτή η αλήθεια κατανοείται, μπορούμε να δούμε ότι η αδελφότητα είναι τόσο βασική και τόσο φυσική όσο η ακτινοβολία του ήλιου και όσο οι παραγωγικές διεργασίες της γης. Όλες οι διαβαθμίσεις συνειδητότητας, όλοι οι βαθμοί νοημοσύνης, είναι έκφραση της Μοναδικής Ζωής. Από το μικρόβιο στον άνθρωπο, από το άτομο στον άγγελο, το σύμπαν είναι έκφραση της Θεότητας, με οποιοδήποτε όνομα μπορεί να ονομάζεται αυτή η Θεότητα. Υψηλό και χαμηλό, μεγάλο και μικρό “?ν Α?τ? ζώμεν κα? κινούμεθα κα? ?σμέν”.

Η Θεοσοφική ιδέα λοιπόν για την αδελφότητα είναι πολύ περισσότερο από ανθρωπιστικό ιδεώδες καλωσύνης και σεβασμού των άλλων, καθώς είναι σημαντική εάν οι άνθρωποι πρόκειται να ζήσουν αρμονικά μαζί και να μάθουν τη συμπάθεια προς τα άλλα ζωντανά πλάσματα. Η Θεοσοφία παραδέχεται ότι η Μία Ζωή είναι η ρίζα όλων των πραγμάτων και δημιουργημάτων, τοποθετεί δε την έμφαση στο κατώτερο δυνατό επίπεδο και καθιστά φανερό, ότι ο νόμος της αδελφότητας είναι τόσο απαρέγκλιτος και αναπότρεπτος όσο ο νόμος της βαρύτητας ή οποιοσδήποτε άλλος φυσικός νόμος. Τα αποτελέσματα από την παραβίασή της, όσον αφορά στο άτομο, μπορεί να μην εμφανιστούν τόσο άμεσα, αλλά μακροπρόθεσμα είναι αναπόφευκτα. Το χάος καθώς απλώνεται πάνω στον κόσμο σήμερα, είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα των ετών της παραβίασης αυτού του νόμου. Η ανατέλλουσα γνώση του ανθρώπου για την υπερβατική αλήθεια της “θεμελιώδους ταυτότητας κάθε ψυχής με την παγκόσμια Υπερψυχή” και της ενότητας της ανθρώπινης οικογένειας, δεν συμβάδισε με την ανάπτυξη των μεθόδων της αλληλοκαταστροφής. Έτσι συνεχίζει να ζητά με βίαιους τρόπους και με οποιοδήποτε κόστος από τον συνάνθρωπο, οτιδήποτε θεωρεί ότι πρέπει να είναι το καλύτερό του συμφέρον. Αν και καθένας έχει μια ιδιαίτερη λειτουργία να υπηρετήσει στο παγκόσμιο σχήμα των πραγμάτων, είμαστε όλοι στην πραγματικότητα μέλη ενός σώματος και η πληγή του ενός είναι πληγή του συνόλου.

Η ενότητά μας δεν είναι ρηχή αλληγορία ακόμη και από φυσική άποψη. Σκεφτείτε για μια στιγμή ότι όλοι αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί σε ποιό σημείο ο αέρας που αναπνέει, γίνεται μέρος του εαυτού του. Μέρος του οξυγόνου μεταφέρεται στα ερυθρά αιμοσφαίρια και στη συνέχεια εκπνέεται στην ατμόσφαιρα ως διοξείδιο του άνθρακα. Σταθερά παίρνουμε και δίνουμε στην ίδια ατμόσφαιρα και κανείς δεν γνωρίζει σε ποιό σημείο ο ένας γίνεται ο άλλος. Ακόμη και τα άτομα του άνθρακα που είναι μέρος του καθενός μας, μπορεί σε μια στιγμή να γίνουν μέρος κάποιου άλλου...

... Όπως επιλέγετε ένα κανάλι στο ραδιόφωνο με τον ίδιο τρόπο μπορείτε να επιλέξετε ένα κανάλι σκέψης και να συντονιστείτε με αυτό. Προφανώς λοιπόν, είναι σπουδαίο να εστιάζει κανείς τη σκέψη του σε ένα υψηλό επίπεδο, ώστε να συντονίζεται με τις ψηλότερες δονήσεις του νοητικού κόσμου. Οι ευγενικές σκέψεις είναι μια ασπίδα ενάντια στις κακές. Όταν χαμηλώνουμε το νοητικό μας επίπεδο, επιτρέπουμε στις ανεπιθύμητες δονήσεις να επενεργούν πάνω μας εκτός αν θυμόμαστε να διαχέουμε τις εποικοδομητικές μας σκέψεις πάνω στο νοητικό ρεύμα της ενέργειας. Ο τρόπος να καθαρίζουμε ένα ελάχιστα εξαεριζόμενο δωμάτιο είναι να το ανοίγουμε και να το πλημμυρίζουμε με φρέσκο αέρα.

Οι διορατικοί μας λένε ότι οι σκεπτομορφές δείχνουν χρώμα ανοιχτό ή ζωηρό, ακάθαρτο ή καθαρό, σύμφωνα με τον χαρακτήρα της σκέψης που τις εμψυχώνει. Η καθαρότητα ή η ασάφεια μιας σκέψης επίσης λέγεται ότι πρέπει να αντανακλαστεί στο συγκεκριμένο ή το αόριστο περίγραμμα της μορφής που παράγει. Εάν οι σκέψεις μας είναι θετικές και μπορούν να είναι θετικές τόσο με καταστροφικό όσο και με εποικοδομητικό τρόπο θα είναι τόσο ενσωματωμένες, ώστε άλλες επιδράσεις θα είναι λιγότερο αποτελεσματικές.

Η προκατάληψη για παράδειγμα μπορεί να δημιουργήσει αυστηρές σκεπτομορφές, που δύσκολα διαλύονται. Ίσως ο σοφός άνθρωπος είναι αυτός που έχει μέσα του ένα απόθεμα ισχυρής δημιουργικής αλτρουϊστικής σκέψης το οποίο μπορεί να αντλεί κατά βούληση. Αυτό είναι η αιτία που λέγεται ότι ο νους δεν θα επέτρεπε να παρασυρθεί μάταια, εφόσον σε αυτή την κατάσταση και η ελάχιστη διερχόμενη σκέψη μπορεί να εισχωρήσει στο νοητικό πεδίο. Είναι πολύ χρήσιμο ο νους να αποθηκεύει μια ευγενική σκέψη, έναν όμορφο ποιητικό στίχο, ένα εμπνευσμένο βιβλικό απόσπασμα ή κάποια υψηλή φιλοδοξία, όταν είναι ελεύθερος από την ανάγκη να συγκεντρώνεται σε κάποια ιδιαίτερη ευθύνη ή καθήκον.

Αυτό οδηγεί σε δύο άλλες σπουδαίες απόψεις σχετικά με τη δύναμη του νου. Πρώτο είναι το θέμα της συγκέντρωσης. Σπάνια είναι απαραίτητο να δίνουμε έμφαση στην αξία της συγκέντρωσης σε όλες τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Το να έχουμε καλλιεργήσει σωστές νοητικές συνήθειες σημαίνει να έχουμε ελεύθερο τον νου να συγκεντρώνεται σε ουσιώδη θέματα. Το να προσεγγίζουμε την εργασία μας ακόμη και στις πιο ασήμαντες όψεις της με προσοχή, σημαίνει να ελευθερώνουμε τον νου γρηγορότερα ώστε να μπορεί να κατευθυνθεί σε ανώτερα κανάλια. Με την καθημερινή εξάσκηση της συγκέντρωσης στις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής διαμορφώνεται σιγά σιγά η συνήθεια. Η πρακτική δε αυτή αποδεικνύεται πολύτιμη όταν ασχοληθούμε με τη μελέτη της Θεοσοφίας ή με κάποιο άλλο αντικείμενο το οποίο απαιτεί συγκέντρωση σε υψηλότερα επίπεδα της σκέψης.

Δεύτερο, είναι αδύνατο να συζητάμε για τη δύναμη της σκέψης χωρίς να αναφερθούμε στον διαλογισμό. Η τακτική εξάσκηση του καθημερινού διαλογισμού συνηγορεί στο δυνάμωμα εκείνο του ελέγχου του νου που γίνεται όλο και περισσότερο αναγκαίο, καθώς κάποιος επιδιώκει να μελετήσει τη Θεοσοφία. Ο διαλογισμός είναι η καθημερινή “βιταμίνη” που χρειάζεται το νοητικό σώμα. Η δύναμη για συγκέντρωση είναι αναγκαία. Μόνον ο νους που εκπαιδεύεται να παραμένει σε ένα αντικείμενο, να συγκεντρώνεται σε ένα θέμα και στον αποκλεισμό όλων των άλλων, μπορεί να πετύχει στον διαλογισμό.

Ο διαλογισμός είναι ιδιαίτερα σημαντικός για την εσωτερική εργασία την οποία ο καθένας πρέπει τελικά να εκτελέσει, εάν επιθυμεί να βαδίσει το μονοπάτι της Τελειότητας. Πέντε λεπτά κάθε πρωΐ αφιερωμένα στο γαλήνεμα της σκέψης, στη θετική ανάπτυξη επιθυμητών χαρακτηριστικών θα φέρουν πολύτιμα αποτελέσματα...

...Για να ανακεφαλαιώσουμε σύντομα: Καθώς η πρώτη Ρίζα Φυλή ανέπτυξε την ικανότητα της αντίληψης, η δεύτερη την ικανότητα της δράσης, η τρίτη τη συναισθηματική φύση και η τέταρτη τον αναλυτικό νου, έτσι το καθήκον της πέμπτης Ρίζας Φυλής, η οποία είναι τώρα η κυρίαρχη φυλή στον κόσμο, είναι να αναπτύξει το κοινωνικό αίσθημα μέσα από τη συνθετική ποιότητα του νου, που συχνά ονομάζεται στη Θεοσοφική διδασκαλία “ανώτερος νους”. Για να χρησιμοποιήσουμε την αναλογία που παρουσιάστηκε στο προηγούμενο μάθημα, τα Εγώ που ολοκλήρωσαν την εργασία της τετάρτης Φυλής έχουν τώρα εισχωρήσει σε ένα άλλο σχολείο, την πέμπτη Ρίζα Φυλή. Η απαραίτητη επανάληψη έγινε κατά τη διάρκεια πολλών χιλιετιών και τώρα μπορούμε (στην πέμπτη υποφυλή της πέμπτης Ρίζας Φυλής) να διακρίνουμε την αποκάλυψη αυτής της ποιότητας του νου, μαζί με τα προμηνύματα των επόμενων ικανοτήτων (της διαίσθησης), η οποία θα φωτίσει τον νου της έκτης υποφυλής της παρούσας Ρίζας Φυλής και θα αναπτυχθεί καλύτερα αργότερα στην έκτη Ρίζα Φυλή.

Καθώς η έκτη Ρίζα Φυλή ανακεφαλαιώνει όλα όσα συνέβησαν προηγουμένως και φέρνει σε πλήρη δράση τη θεία ικανότητα της ενόρασης (μπούντι), θα προδιαγράψει την πνευματική ποιότητα, η οποία θα είναι η εξελικτική εργασία της έβδομης Ρίζας Φυλής. Η εξέλιξη δεν μεταπηδά από τη μία φυλή στην άλλη. Η πορεία είναι σταδιακή και για μας αφάνταστα αργή και υπομονετική.

Θα πρέπει επίσης να τονιστεί, ότι όπου τονίζεται “η ανάπτυξη των ικανοτήτων”, δεν συμπεραίνεται ότι πρόκειται για κάτι που συνεχώς προστίθεται, μάλλον ο όρος χρησιμοποιείται στην πραγματική έννοια της εξέλιξης, δηλαδή να εκπτύξει ή να εκφράσει κάτι που είναι ήδη παρόν σε σπερματική κατάσταση. Όλες αυτές οι έμφυτες ανθρώπινες ποιότητες είναι το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε Εγώ, κάθε ανθρώπινου όντος. Η πλήρης άνθισή τους σε μία εξελισσόμενη ανθρωπότητα είναι το πεπρωμένο όλων...

***Το βιβλίο αυτό είχε εκδοθεί από το Κέντρο Μεταφυσικής Ενημέρωσης το 2000***

Αυτό το βιβλίο υπάρχει και με ελαφρές φθορές - γρατζουνιές στο εξώφυλλο ή στο οπισθόφυλλο ή κάποιες σελίδες είναι τσαλακωμένες οι οποίες όμως διαβάζονται κανονικά. Εάν δεν σάς ενοχλεί με αυτά τα ελαττώματα, πατήστε εδώ και θα γίνει ανακατεύθυνση στο ίδιο βιβλίο στην κατηγορία ''Ταλαιπωρημένα'' των εκδόσεων Τετρακτύς με έκπτωση περίπου 35% ###