Τόσο τα αρχαία Ελευσίνια Μυστήρια, όσο και ο μεγάλος Διδάσκαλος και φιλόσοφος Πυθαγόρας, που είναι και ο ενσαρκωτής της αρχαίας ελληνικής παράδοσης, απαγόρευαν την καύση των νεκρών. Ο άνθρωπος έπρεπε να εμπιστεύεται τα κατάλοιπα του σώματός του στη γη...

Το σύγχρονο πρόβλημα για τους Νεκρούς μας

Μετάφραση: Γερ. Στουραΐτης

Πρόλογος μεταφραστή

Η μέθοδος της αποτέφρωσης των νεκρών βρίσκεται στην επικαιρότητα των κατοίκων του δυτικού ημισφαιρίου του πλανήτη μας. Από πολλούς ερευνητές, επιστήμονες και εσωτεριστές, κρίνεται σαν αντιφυσική, ιδιαίτερα όταν εφαρμόζεται στην Δύση. Είναι γνωστό, ότι άπειρα κύτταρα που ζουν ακόμα στο σώμα του νεκρού, υφίστανται με την αποτέφρωση έναν απότομο και αναγκαστικό θάνατο, αλλά και μια διάσπαση από την μεγάλη θερμοκρασία. Η διάλυση των δυνάμεων που συνθέτουν την εξωτερική ατομικότητα του ανθρώπου, γίνεται σε πολλά στάδια, που λόγω της επακριβούς διαδοχής τους ανασκευάζουν την υπόθεση, ότι η τελευταία μας πνοή είναι και η τελευταία πράξη της φυσικής μας υπάρξεως.

Ο ετοιμοθάνατος χάνει πρώτα απ' όλα την κινητικότητά του. Μετά αλλοιώνεται η κρίση του, συσκοτίζεται η όρασή του, δεν αναγνωρίζει τους οικείους του και τον εγκαταλείπουν οι αισθήσεις του. Για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα παραμένει η ακοή, που όμως κι αυτή σιγά-σιγά αλλοιώνεται. Ύστερα παύει η αναπνοή και σταματά η καρδιά. Εξακολουθεί όμως μια στοιχειώδης ζωή, που εκδηλώνεται με την αύξηση των νυχιών και των τριχών. Αλλά η μέθοδος της αποτέφρωσης των νεκρών, που ήρθε από τις χώρες του ανατολικού ημισφαιρίου, βρήκε στη Δύση, για διάφορους λόγους, πολλούς υποστηρικτές.

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, παραθέτει κάποια γεγονότα και κάποιες απόψεις, και εναπόκειται στον αναγνώστη να κρίνει, αφού όμως προηγουμένως έχει πληροφορηθεί.

Ας δούμε όμως το θέμα του ενταφιασμού ή της αποτέφρωσης των νεκρών και από τη σκοπιά της αρχαίας Ελληνικής Παράδοσης, που εμείς οι νεοέλληνες φαίνεται να έχουμε δυστυχώς λησμονήσει. Κι εδώ ας μην ξεχνάμε, πως η παράδοση αυτή επέδρασε καταλυτικά σ' όλον το δυτικό πολιτισμό. Γιατί λοιπόν να οικειοποιούμαστε άλλες παραδόσεις αν προηγουμένως δεν έχουμε σπουδάσει τη δική μας;

Τόσο τα αρχαία Ελευσίνια Μυστήρια, όσο και ο μεγάλος Διδάσκαλος και φιλόσοφος Πυθαγόρας, που είναι και ο ενσαρκωτής της αρχαίας ελληνικής παράδοσης, απαγόρευαν την καύση των νεκρών. Ο άνθρωπος έπρεπε να εμπιστεύεται τα κατάλοιπα του σώματός του στη γη, γιατί η γη είναι επιφορτισμένη να δέχεται τα σπέρματα. Κάθε άλλη λύση τον βαρύνει, κι αυτό εκδηλώνεται με φοβερές οδύνες. Η αποτέφρωση εφαρμοζόταν μόνο όταν έπρεπε να επέλθει να επέλθει μια διακοπή μεταξύ των νεκρών και του κόσμου των ζωντανών (γεγονός που η Αγία Γραφή παρέλαβε στα κείμενά της και που τόσες φορές εφάρμοσε η ιερά εξέταση). Μόνο το καθαρτικό και αποσυνθετικό πυρ μπορούσε να πετύχει την αποσύνδεση των θνητών από την τυραννία των αποσαρκωθέντων!

Ποιός όμως αγνοεί τις πυρές του Μπενάρες, που καπνίζουν συνεχώς κατακαίοντας κάθε προελεύσεως πτώματα; Πρέπει να γίνει επιτέλους αντιληπτό, ότι κάθε παράδοση έχει τα δικά της έθιμα, κι ότι η γέννηση κάθε ανθρώπου μέσα στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης παράδοσης, δεν είναι αποτέλεσμα μιας απλής σύμπτωσης. Εκτός των τυπικών που εφαρμόζονται στην Ινδία πριν από την καύση του νεκρού, ώστε η ψυχή του να προετοιμαστεί για την απότομη αυτή αποσύνδεσή της από τη γη, υπάρχει και μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην διδασκαλία της Ανατολής και της Δύσεως. Στην Ανατολή το κύριο εμπόδιο της πορείας προς την απολύτρωση είναι η ατομικότητα, ενώ στη Δύση και ειδικότερα στην Πυθαγόρεια Παράδοση, η ψυχοστασία ενασκείται πάνω σ' όλη την προσωπικότητα. Έτσι η απώλεια της προσωπικότητας κατά τη στιγμή του θανάτου, θα αποτελούσε μια παράλογη καταστρατήγηση της τέλειας τάξης του Σύμπαντος και άρνηση της θείας Δικαιοσύνης.

Αλλά ας αποφασίσει ο αναγνώστης μόνος του, αφού προηγουμένως προβληματιστεί με όσα αναφέρονται στο βιβλίο αυτό.

Αθήνα, 1988

Γερ. Στουραΐτης