«Η αλχημεία είναι η "κοπιαστική τέχνη" που επιτρέπει τη μετατροπή, μέσω της ΠΥΡΙΝΗΣ ΥΓΡΑΣΙΑΣ, των ευτελών μετάλλων σε φιλοσοφικό υδράργυρο ή πόσιμο χρυσό.

Οι Φιλοσοφικές Οικίες και ο ερμητικός συμβολισμός στη σχέση του με την ιερή Τέχνη και τον εσωτερισμό του μεγάλου Έργου.
Les demeures philosophales et le symbolism hermétique dans ses rapports avec l’ art sacré et l’ ésoterisme du grand œuvre.

Μετάφραση : Ιωάννης Σωτηριάδης
ISBN : 978-960-7925-37-4

Οπισθόφυλλο :

«Η αλχημεία είναι η "κοπιαστική τέχνη" που επιτρέπει τη μετατροπή, μέσω της ΠΥΡΙΝΗΣ ΥΓΡΑΣΙΑΣ, των ευτελών μετάλλων σε φιλοσοφικό υδράργυρο ή πόσιμο χρυσό.
Με τη βοήθεια της αλχημείας, μαθαίνει ο καθένας να κατασκευάζει τον υδράργυρο των σοφών και μπορεί ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ για δεύτερη φορά και να εξαλείψει το "εγώ" της πειραματικής ψυχολογίας.
Ο αλχημιστής είναι ένας μυημένος που εργάζεται στο εσωτερικό εργαστήριό του για να κάνει το "MAGNUS OPUS" ή "ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ".Το Μεγάλο Έργο, συνεπώς, είναι μια πραγματική διαδικασία, μυητική, που είναι δυνατό να βιώσουμε στο ψυχολογικό διάστημά μας, αποκορύφωμα της οποίας είναι ο ερχομός του "ΧΡΥΣΟΥ ΑΓΟΡΙΟΥ" της αλχημείας.
Το μεγάλος έργο είναι, καταρχήν, η δημιουργία του ανθρώπου από αυτόν τον ίδιο, με συνειδητές εργασίες και ηθελημένες ταλαιπωρίες. Η μεγάλη εργασία είναι η εσωτερική μας κατάκτηση, η κατάκτηση της αληθινής ελευθερίας μας στο Θεό.
Η ΥΠΟΜΟΝΗ είναι η σκάλα του αλχημιστή και η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ είναι η πόρτα του κήπου του. Οποιοσδήποτε σκοπεύει να κάνει το Μεγάλο Έργο πρέπει ΝΑ ΛΕΕΙ ΛΙΓΑ, ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΛΑ και ΝΑ ΣΩΠΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ. Έτσι είναι ο κανόνας της συμπεριφοράς του αληθινού φιλοσόφου και αλχημιστή.
Αναμφίβολα, ο μετασχηματισμός του EXIOHEHARI (δηλαδή του Ιερού Σπέρματος) διαμορφώνει τον υδράργυρο των σοφών. Αυτή η ΑΞΙΟΣΕΒΑΣΤΗ ΥΛΗ πρέπει να περάσει μέσω διαδικασιών καθαρισμού πριν να είναι χρήσιμη».

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Όλα τα βιβλία της Αλχημείας, είναι γραμμένα με κλειδί και όποιος δεν γνωρίζει το κλειδί της Σεξουαλικής Μαγείας δεν μπορεί να καταλάβει τα βιβλία της Αλχημείας.

Όλες οι τεχνικές των βιβλίων της Αλχημείας και όλα τα εργαστήρια των Αλχημιστών του Μεσαίωνα πρέπει να αναζητηθούν στα σεξουαλικά όργανα. Όλα τα έργα του Ραϊμόνδο Λούλιο, Αλβέρτου του Μεγάλου, Σεντιβόργκιους, Παράκελσου, Νικολά Φλαμέλ κ.α. είναι δυνατόν να κατανοηθούν μονάχα με το υπέρτατο κλειδί της Σεξουαλικής Μαγείας.

Τονίζουμε ότι η μετατροπή του Ιερού Σπέρματος γίνεται κατά την πράξη της Σεξουαλικής Μαγείας, η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον ανάμεσα στο σύζυγο και τη σύζυγο. Άντρας και γυναίκα σχηματίζουν μια τέλεια πολικότητα, θετική-αρνητική. Ο ψυχολογικός θάνατος, δηλαδή η εξάλειψη των λεπτομερειών (σκέψεις, συγκινήσεις κλπ) που τρέφουν τα ψυχολογικά ελαττώματα από στιγμή σε στιγμή (λαγνείας, θυμού, εκδίκησης, ζήλειας κλπ), είναι απαραίτητος για όποιον θέλει να φτάσει στην επιστημονική αγνότητα. Χωρίς αυτήν, η μετατροπή της σεξουαλικής ενέργειας είναι αδύνατη.

Περιεχόμενα

Πρόλογος της πρώτης Γαλλικής έκδοσης

ΤΟΜΟΣ Α΄

Βιβλίο πρώτο : Ιστορία και Μνημεία – Μεσαίωνας και Αναγέννηση – Μεσαιωνική Αλχημεία – Το θρυλικό εργαστήριο – Χημεία και Φιλοσοφία – Ερμητική Καβάλα – Αλχημεία και Σπαγειρία
Βιβλίο δεύτερο : Η Σαλαμάνδρα της Lisieux – Ο Αλχημιστικός Μύθος του Αδάμ και της Εύας – Louis d’ Estiassac – Ο Άνθρωπος των δασών (Μυστικός αγγελιοφόρος της πόλης Thiers)

ΤΟΜΟΣ Β΄

Το θαυμαστό γριμόριο του κάστρου της Dampierre – Οι σωματοφύλακες του Φραγκίσκου Β΄, Δούκα της Βρετάνης – Το ηλιακό ρολόϊ του Ανακτόρου Holyrood του Εδιμβούργου – Το παράδοξο της άνευ ορίων προόδου της επιστήμης

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ

Αποσπάσματα από το βιβλίο

… Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ένας διάσημος Μύστης, συγγραφέας ενός κλασσικού βιβλίου, μπορεί να πει έχοντας πολύ δίκιο : «Αν ο Ερμής, ο Πατέρας των φιλόσοφων, ανασταινόταν σήμερα, μαζί με τον εκλεπτυσμένο Geber και τον βαθύ Raymond Lulle, αυτοί δεν θα θεωρούνταν Φιλόσοφοι από τους κοινούς μας χημικούς και οι τελευταίοι δεν θα καταδέχονταν να τους κατατάξουν στους μαθητές τους, επειδή οι πρώτοι θα αγνοούσαν τη διεξαγωγή όλων αυτών των αποστάξεων, των ανακυκλώσεων, των πυρώσεων και όλων αυτών των αμέτρητων χειρισμών που οι κοινοί μας χημικοί έχουν επινοήσει, παρανοώντας τα αλληγορικά γραπτά των Φιλοσόφων».

Με τη σύγχυση των κειμένων τους, τη διάνθισή τους με καβαλιστικές εκφράσεις, τα βιβλία παραμένουν η αποτελεσματική και γνήσια αιτία για την χονδροειδή περιφρόνηση που σημειώνουμε. Γιατί, παρά τις προειδοποιήσεις, τις παρακλήσεις των συγγραφέων τους, οι μαθητές εμμένουν στο να τα διαβάζουν σύμφωνα με το νόημα που έχουν στην καθομιλουμένη γλώσσα. Δεν ξέρουν ότι αυτά τα κείμενα προορίζονται αποκλειστικά για μυημένους και προκειμένου να τα κατανοήσουμε είναι απαραίτητο να κρατάμε το μυστικό κλειδί τους. Και είναι για την ανακάλυψη αυτού του κλειδιού που πρέπει προηγουμένως να εργαστούμε. Βέβαια αυτά τα παλιά δοκίμια περιέχουν, αν όχι την πλήρη επιστήμη, τουλάχιστον τη φιλοσοφία της, τις αρχές της, την τέχνη της εφαρμογής των αρχών της σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Αλλά αν δεν γνωρίζουμε την απόκρυφη έννοια των όρων – αυτό για παράδειγμα που διακρίνει τον Άρη (Ares) από τον Κριό (Aries) και τον προσεγγίζει στις λέξεις Arles, Arnet και Albait – παράξενα επίθετα, που χρησιμοποιούνται σκόπιμα στη σύνταξη τέτοιων έργων, θα πρέπει να φοβόμαστε ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα ή ότι έχουμε παραπλανηθεί εντελώς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται εδώ για μια εσωτερική επιστήμη. Συνεπώς, μια ζωντανή ευφυΐα, μια εξαιρετική μνήμη, η εργασία και η προσοχή, επιβοηθούμενες από μια ισχυρή θέληση δεν θα ήταν σε κανένα βαθμό επαρκή εφόδια για να ελπίζουμε να εντρυφήσουμε σε αυτήν. «Αυταπατούνται, γράφει ο Nicolas Grosparmy, όσοι αισθάνονται ότι γράψαμε τα βιβλία μας για εκείνους. Γιατί τα γράψαμε για να αποκλείσουμε όλους όσους δεν ανήκουν στη σχολή μας» . Ο Batsdorff, στην αρχή της πραγματείας του προειδοποιεί ευσπλαχνικά τον αναγνώστη με αυτά τα λόγια : «Κάθε συνετός άνθρωπος, λέει, θα πρέπει πρώτα να μάθει, εάν πρέπει, την Επιστήμη, δηλαδή τις αρχές και τα μέσα για να επιχειρήσει, διαφορετικά ας μείνει εδώ, χωρίς να σπαταλήσει ανόητα το χρόνο και την περιουσία του …. Τώρα, παρακαλώ όσους διαβάζουν αυτό το μικρό βιβλίο, να δώσουν πίστη στα λόγια μού. Τους λέω λοιπόν για μια ακόμη φορά ότι δεν θα μάθουν ποτέ αυτή την υψηλή επιστήμη μέσω βιβλίων και ότι αυτή δεν μπορεί να μαθευτεί παρά μόνο μέσα από θεϊκή αποκάλυψη – γι’ αυτό και την αποκαλούμε και θεϊκή Τέχνη – ή με τη βοήθεια ενός αγαθού και πιστού διδασκάλου. Και καθώς υπάρχουν πολύ λίγοι στους οποίους ο Θεός έχει κάνει αυτή τη χάρη, υπάρχουν επίσης λίγοι που τη διδάσκουν».

Οι Έλληνες ονόμαζαν αυτό το φίδι ο Ουροβόρος, από τις λέξεις ουρά και βόρος, ο καταβροχθίζων. Στο Μεσαίωνα το εξομοίωναν με το δράκο, αποδίδοντάς του μια εσωτεριστική θέση και αξία παρόμοιες με αυτές του ελληνικού φιδιού. Αυτή είναι η αιτία για τις συνδέσεις των ερπετών, είτε φυσικών είτε θρυλικών, τις οποίες σχεδόν πάντα συναντούμε στους παλιούς συγγραφείς. Draco aut Serpens qui caudam devoravit. Serpens aut Lacerta viridis quoe propriam caudam devoravit κ.λ.π., γράφουνσυχνά. Επάνω στα μνημεία, από γραφικότητα στη διακοσμητική σύνθεση, φαινόταν να αρέσει περισσότερο στους καλλιτέχνες. Είναι εκείνος που αναπαριστούν κατά προτίμηση. Μπορούμε να τον παρατηρήσουμε στη βόρεια πύλη του ναού του Saint-Armel στην Ploermel (Morhiban, Βρετάνη), όπου πολλοί δράκοι, γαντζωμένοι στις επικλινείς πλευρές των αετωμάτων, σχηματίζουν τροχό δαγκώνοντας τις ουρές τους. Τα διάσημα στασίδια της Αμιένης προσφέρουν επίσης την παράξενη εικόνα ενός δράκου με κεφάλι αλόγου και φτερωτό σώμα, που καταλήγει σε διακοσμητική ουρά, το άκρο της οποίας καταβροχθίζεται από το τέρας. Με δεδομένη τη βαρύτητα αυτού του εμβλήματος – μαζί με τη σφραγίδα του Σολομώντα είναι τα σύμβολα που διακρίνουν το Μεγάλο Έργο – η σημασία του υπόκειται σε ποικίλες ερμηνείες. Ιερογλυφικό της απόλυτης ένωσης, της αδιαλυτότητας των τεσσάρων στοιχείων και των δύο αρχών, αποκατεστημένων σε ενότητα μέσα στην φιλοσοφική πέτρα, αυτή η καθολικότητα επιτρέπει τη χρήση και την απόδοσή του σε διάφορα στάδια του Έργου, δεδομένου ότι όλα τους έχουν τον ίδιο στόχο και είναι προσανατολισμένα προς την συνάθροιση, την ομοιογενοποίηση των πρώτων φύσεων, προς τη μετάλλαξη της έμφυτης αντιπάθειάς τους σε συμπαγή και σταθερή φιλία. Σε γενικές γραμμές, η κεφαλή του δράκοντα ή του Ουροβόρου συμβολίζει το σταθερό μέρος και η ουρά του στο πτητικό μέρος του μίγματος. Έτσι κατανοούμε το σχόλιο του Marc Fra Antonio : «Αυτή η γη, λέει μιλώντας για το θειάφι, μέσω της πύρινης και έμφυτης ξηρότητάς της, προσελκύει κοντά της την ίδια της την υγρασία και την αναλώνει. Και για το λόγο αυτό συγκρίνεται με το δράκο που καταβροχθίζει την ουρά του. Κατά τα λοιπά, προσελκύει και αφομοιώνει στον εαυτό της την υγρασία της μόνο και μόνο επειδή είναι της ίδιας φύσης»...