O θάνατος για την αρχαία Ελληνική Μεταφυσική είναι ό μεγάλος φίλος του ανθρώπου, επειδή ελευθερώνει την Αθάνατη Ψυχή από τη Φυλακή («Σήμα») του σώματος. Για τον Ιουδαϊσμό και Χριστιανισμό, ό θάνατος είναι ό Έσχατος Εχθρός του ανθρώπου γιατί χωρίζει την Ψυχή από το Σώμα καταστρέφοντας το ανθρώπινο Πρόσωπο (nefes, κατά την Βιβλική Γένεση). Για την αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία η Πραγματικότητα έχει δύο επίπεδα: τον Αιώνιο, Άφθαρτο και Αμετάβλητο Κόσμο των ΝΟΗΤΩΝ (Πνεύμα) και τον Φθαρτό, Μεταβαλλόμενο και Προσωρινό Κόσμο των ΑΙΣΘΗΤΩΝ (Ύλη).

Για την Βίβλο, ό Υπερβατικός Θεός έπλασε εκ του Μηδενός και το Πνεύμα και την Ύλη. Καμία Ψυχή δεν είναι Αθάνατη γιατί προέρχεται, εν μέρει, από το Μηδέν. Η Θεία Χάρη της προσφέρει ως ΔΩΡΟ την Αθανασία, ελευθέρα βουλήσει. Για την Πλατωνική Μεταφυσική κάθε Ψυχή μετενσαρκώνεται στην Ύλη. Για την Ιουδαϊκή Αποκαλυπτική (Φιλολογικό είδος κατά του Ελληνιστικού Πολιτισμού) ό Μέλλων Αιώνας βρίσκεται επί θύραις και ό Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους κατά την Έσχατη Ημέρα (Παράδεισος-Κόλαση).

Ωστόσο τίθεται ένα καίριο ερώτημα για τη Χριστιανική Εσχατολογία: ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΑΤΟΜΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ; Σέ κάθε περίπτωση σύμπασα ή Χριστιανική Μεταφυσική στηρίχτηκε στο Ελληνικό Γεωκεντρικό Κοσμοείδωλο του Εύδοξου-Αριστοτέλη και στη Δαιμονολογία του Πλατωνισμού. Ενώ ή Αποκάλυψη του Ιωάννη, χρησιμοποιώντας το θρύλο του ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΝΕΡΩΝΑ προσφέρει έναν οδηγό στη Χριστιανική Φιλοσοφία της Ιστορίας για να ξεχωρίζουν οι πιστοί την Αληθινή Πρόοδο της Ανθρωπότητας από την ψευδή.

Έτσι κι αλλιώς για τη Χριστιανική Εσχατολογία δεν αναμένεται ιστορικός θρίαμβος του Χριστιανισμού αλλά αντίθετα ή «θλίψη η μεγάλη», πού θα αποτελέσει το «Τελευταίο Πάσχα» της (Οικουμενικής) Εκκλησίας. Το Κακό θα κερδίσει όλες τις μάχες κατά του Καλού, πλην μιας: της Τελευταίας. Αλλά ο «Καινός» (καινούργιος) Κόσμος θάρθει «εξ Ουρανού» - αυτός θάναι ή Ζωή του Μέλλοντος Αιώνος.

Κι ενώ ό Χρόνος για τους Έλληνες έχει ΚΥΚΛΙΚΗ πορεία, αντιπαρατιθέμενος με την ΑΧΡΟΝΗ Αιωνιότητα, για την Βίβλο ό Χρόνος είναι πάντα ΓΡΑΜΜΙΚΟΣ, σε μια πορεία από την Εδέμ και την Πτώση, στην Μέλλουσα Κρίση και την Συντέλεια.