Σ’ αυτόν το μυστηριακό Αόρατο Ήλιο υπήρξε πιστός οπαδός ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός και γι’ αυτόν συνέγραψε τον περίφημο «Ύμνο εις τον Βασιλέα Ήλιον» Αποκαλύπτοντας το πόσο βαθιές ρίζες είχε η πυθαγόρεια παράδοση του Κεντρικού Πυρός: «Έστι μέν ούν, εύ οίδα...

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

• ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
• Sub terra est: Ο ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ
• Carcerem Iovis (=η φυλακή του Διός): ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΥΡ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ
• «Ordo ab Chao»: Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ στο ΔΩΔΕΚΑΘΕΟ
• Mors janua vitae: Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΤΗΝ ΥΛΗ
• «Ο Νοητός Θεός καί η Ψυχή του Κόσμου»: ΟΙ ΔΥΟ ΑΟΡΑΤΟΙ ΗΛΙΟΙ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ
• «Ο 9ος Ουρανός»: ΤΟ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ
• «Sol Niger»: Ο ΜΑΥΡΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΛΧΗΜΕΙΑΣ
• «Invictus Sol» (=Ανίκητος Ήλιος): Η 8η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΜΙΘΡΑΪΚΗΣ ΜΥΗΣΗΣ
• «Τρεις Ήλιοι στον Ουρανό»: Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ
• Octavus Dies (=Ογδόη Ημέρα): Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ
• ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ: Έλληνες - Τα Τέκνα του Φωτός
• ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΤ ΕΠΙΛΟΓΗΝ

Ο πυθαγόρειος Φιλόλαος ό Κροτωνιάτης δίδασκε κατά τον 5ο αί. προ Χριστού ότι:
«πυρ εν μέσω περί το κέντρον ...
...και πάλιν πυρ έτερον ανωτάτω τό περιέχον...
...περί δε τούτο δέκα σώματα θεία χορεύειν,

τους ε΄ πλανήτας,
μεθ' ους ήλιον, ύφ' ω σελήνην,
ύφ' η την γην, ύφ' η την αντίχθονα,
μεθ' α σύμπαντα
το πυρ εστίας περί τα κέντρα τάξιν επέχον»
(Αέτιος II, 7, 7, Diels-Kranz 44 a 16)
[Μετ.: Υπάρχει φωτιά γύρω από το κέντρο (τού σύμπαντος) ... και πάλι υπάρχει μία άλλη φωτιά που βρίσκεται στην περιφέρεια και τυλίγει ολόκληρο το σύμπαν... Γύρω από το κέντρο χορεύουν δέκα θεία σώματα: πρώτα η σφαίρα των απλανών, έπειτα οι 5 πλανήτες, κατόπιν ο ήλιος, ύστερα η σελήνη, κατόπιν η γη, έπειτα η αντιγή καί τέλος η φωτιά της «εστίας» πού εδρεύει γύρω από το κέντρο.]

Την ίδια περίπου εποχή με τον Φιλόλαο, ο Σοφοκλής στην τελευταία του τραγωδία «Οιδίπους επί Κολωνώ» περιγράφοντας την ΑΠΟΘΕΩΣΗ του Οιδίποδα και την ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ του στους Ουρανούς, κάνει λόγο για ένα «φως αφεγγές» (=σκοτεινό φως) που άγγιζε το σώμα του Οιδίποδα και ο τραγικός ήρωας μετέστη στον Άλλο Κόσμο, ενώ ο μοναδικός παρών Θησέας είχε καλύψει τους οφθαλμούς του μη αντέχοντας το απόκοσμο θέαμα (Σοφ. Οιδίπους επί Κολωνώ, στιχ. 1586 κ. έξ.). Στο εν λόγω απόσπασμα ο Οιδίπους παραδίδει ένα Μυστικό στον βασιλιά των Αθηναίων Θησέα ορκίζοντάς τον να μην το πει σε κανένα, παρά μόνο να το ΔΕΙΞΕΙ στο διάδοχό του, για να έχει έτσι η πόλη της Παλλάδας αιώνια ευδαιμονία:
«αυτός αίει σώζε, χώταν εις τέλος του ζην αφικνή, τω προφερτάτω μόνω σήμαιν', ο δ' αιεί τω πιόντι δεικνύτω» (Σοφ. Οίδ. επί Κολωνώ, 1530-1532)
[Μετ.: Πάντα φύλαγε εσύ (Θησέα) το μυστικό· κι όταν φτάσεις στο τέλος της ζωής σου, πες το μόνο σ' αυτόν που θα σε διαδεχθεί. Κι ο καθένας πάντα ας δείχνει (το μυστικό του τόπου της Μεταστάσης του Οιδίποδα) στον διάδοχό του.]
Το Μυστικό βέβαια του Θησέα δεν είναι άλλο από την τοποθεσία της Μεταστάσης του Οιδίποδα και της Εισόδου του στο Αφεγγές Φως, που έλαβε χώρα, κατά την παράδοση στον Ίππιο Κολωνό.

Αρκετούς αιώνες αργότερα, τον 2ο αι. ΜΕΤΑ Χριστόν, περιγράφοντας ο περιηγητής Παυσανίας τα Ιερά της Ελευσίνας, αποφεύγει να εξηγήσει αν το προσωνύμιο «Κυαμίτης» αναφέρεται στη Δήμητρα γράφοντας:
«Όστις ήδη τελετήν Ελευσίνι είδεν ή τα καλούμενα Ορφικά επελέξατο, οίδεν ό λέγω» (Παυσ. Αττικά, 37, 4)
[Μετ.: Όποιος είδε τα Ελευσίνια Μυστήρια ή διάβασε τα λεγόμενα Ορφικά, ξέρει για ποιο πράγμα μιλώ]. Προφανώς, υπαινίσσεται την υπόρρητη διδασκαλία που προϋποθέτουν οι Ορφικοί Ύμνοι ότι δηλ. όλοι οι θεοί αποτελούν όψεις της ιδίας θείας Οντότητας (ΕΝΟΘΕΪΣΜΟΣ):
«Είς Ζευς, είς Άϊδης, είς 'Ήλιος, είς Διόνυσος είς Θεός εν πάντεσσι, τι σοι δίχα ταύτα αγορεύω;» (Orf. Fr. 4, Macrob. Sat. 1, 18)
[Μετ.: Ένας (είναι) ο Ζεύς, ένας ο Άδης, ένας ο Ήλιος, ένας ο Διόνυσος, ένας Θεός σε όλα, γιατί εγώ στα απαγγέλω ξεχωριστά;]

Είναι σαφές από όσα αναφέραμε ενδεικτικά ως εδώ, ότι στην αρχαία Ελλάδα, από τα χρόνια του Ομήρου ως την μεταχριστιανική εποχή, υπήρχε μια Μυστική Παράδοση περί του Θεού και του Σύμπαντος, η οποία συμπεριελάμβανε αστρονομικές θεωρίες και θρησκευτικές αντιλήψεις. Η παράδοση αυτή ήταν Μυστική με την έννοια ότι δεν ήταν ανακοινώσιμη παντού ή σε όλους και επίσης δεν ήταν προσβάσιμη με «αμιγώς ορθολογικά» μέσα. Ο Πλάτων στην 2η Επιστολή του είναι εν προκειμένω σαφής όταν προειδοποιεί τον παραλήπτη Διονύσιο ότι γράφει με υπαινιγμούς, έτσι ώστε αν το γράμμα του χαθεί στη θάλασσα ή την στεριά, όποιος το βρει και το διαβάσει να μην το καταλάβει: «ό αναγνούς μή γνώ».

Ωστόσο, μία -κατά το δυνατόν!- ενιαία εικόνα αυτής της αρχαιοελληνικής Μυστικής Παράδοσης, παρουσιάζεται στα χρόνια της Ύστερης Αρχαιότητας από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουλιανό (τον αποκαλούμενο από την Εκκλησία «Αποστάτη») στο σύγγραμμά του «Εις τον Βασιλέα Ήλιον» (362 μ.Χ.), το όποιο αποτελεί το «φιλοσοφικό μανιφέστο» των «Παγανιστών» (νεοπλατωνικών και μιθραϊστών) του 4ου μεταχριστιανικού αιώνα. Εκεί διαφαίνεται καθαρά η «δομή» της υπερχιλιετούς αρχαιοελληνικής μυστικής παράδοσης.
«Έστι μέν ούν, εύ οίδα, χαλεπόν και τό ξυνείναι περί αυτού μόνον οπόσος τις εστιν ο ΑΦΑΝΗΣ (ενν. ΗΛΙΟΣ) έκ του φανερού λογισαμένω...» (Ιουλιανός, Εις τον Βασιλέα Ήλιον, 3, 132 α)
[Μετ: Είναι δύσκολο, το γνωρίζω καλά, ακόμα και να κατανοήσεις το μέγεθος του ΑΟΡΑΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, κρίνοντας από τον ορατό...]

Οι αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι, ήδη από την εποχή των Πυθαγορείων, δίδασκαν ότι στο Κέντρο του Σύμπαντος υπάρχει ένας «Σκοτεινός Ήλιος» ο οποίος κυβερνά τον ανώτερο κόσμο των Νοητών. Η ιδέα αυτή περί του «Αφανούς Ηλίου» δεν είχε μόνο αυστηρώς αστρονομικά χαρακτηριστικά, όπως ίσως νομίσει κάποιος διαβάζοντας τα σπαράγματα του Φιλόλαου. Το κύριο χαρακτηριστικό του Αοράτου Ηλίου της αρχαίας ελληνικής μυστικής παράδοσης ήταν φιλοσοφικό-θρησκευτικό και αναφερόταν στην ΑΛΛΗ δομή το σύμπαντος, που ο Ησίοδος αποκαλεί «Χάος», ο Όμηρος «Μοίρα» και οι Προσωκρατικοί Φιλόσοφοι «Όν». Ο Αόρατος Ήλιος δηλαδή αναπαριστά την «Πρώτη Αρχή» του Παντός, η οποία ωστόσο δεν είναι αναπαραστάσιμη ούτε κατανοήσιμη από τον άνθρωπο. Οι θνητοί, τον Αόρατο Ήλιο μόνο ως «παρά-λογη τυχαιότητα» μπορούν να τον αντιληφθούν ή να τον βιώσουν ΕΝΟΡΑΤΙΚΑ σαν μία ανεξιχνίαστη, χωρίς λογική, έμπνευση. Γράφει ο Πλάτων για την «επαφή» αυτή με τον Νοητό Ήλιο (που την αποκαλεί «φιλοσοφία»):
«ρητόν γάρ ουδαμώς εστιν...
αλλά εκ πολλής συνουσίας
γιγνομένης περι τό πράγμα αυτό
και τού συζήν ΕΞΑΙΦΝΗΣ,
οίον από πυρός πηδήσαντος εξαφθέν φως,
εν τή ψυχή γενόμενον αυτό εαυτό ήδη τρέφει» (Πλατ., Ζ' Επιστ. 341 d)
[Μετ: Δεν εκφράζεται το περιεχόμενο με λόγια... αλλά είναι αποτέλεσμα της αδιάκοπης επεξεργασίας του θέματος και επικοινωνίας με αυτό ΞΑΦΝΙΚΑ, όπως η φωτιά ξεπηδά και ανάβει από τον σπινθήρα, (έτσι) γεννιέται μέσα στην ψυχή και τρέφει τον ίδιο τον εαυτό του].

Ό Αόρατος Ήλιος ως «Πρώτη Αρχή» του Παντός είναι υπεράνω κάθε ανθρωπίνης Λογικής, δεν μπορεί να προσδιοριστεί ή να αναπαρασταθεί, ούτε είναι κατανοήσιμος παρά μόνο ως «Έτερον» ή ως «Τυχαιότητα».

Στην μυθολογία βέβαια αναπαραστάθηκε αυτή η «Πρώτη Αρχή» με την μορφή των διαφόρων ΤΕΡΑΤΩΝ (Άρπυιες, Σφίγγες, Κήρες κ.λ.π.). Ωστόσο, η «Μοίρα» ποτέ δεν αναπαραστάθηκε σε καμία μορφή, ούτε ανθρώπινη, ούτε «τερατώδη». Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Αόρατος Ήλιος δεν απεικονίστηκε ποτέ, ακόμη κι όταν στην Πλατωνική Φιλοσοφία ενδύθηκε τελικά με τον χιτώνα του Ορθού Λόγου (αν και όχι ολοκληρωτικά!).

Μόνο κατά την περίοδο της ανάπτυξης της Στωϊκής Φιλοσοφίας και εντεύθεν, ο Αόρατος Ήλιος, ως το Αγαθόν, ορθολογοποιήθηκε καθ' ολοκληρίαν, αν και σύμπασα η Ελληνική Μυθολογία βοά ότι δεν είναι ο Ορθός Λόγος ο πυρήνας της αρχαίας ελληνικής κοσμοαντίληψης αλλά το ΧΑΟΣ. Ωστόσο, στα θρησκευτικά παγανιστικά κινήματα και τις φιλοσοφικές σχολές της ύστερης αρχαιότητας, ο Αόρατος Ήλιος επανέκτησε την... «σκοτεινή» του αίγλη, μέχρι τα χρόνια τού Χριστιανισμού, όταν κηρύχθηκε urbi et orbi ότι «έν αρχή ήν ό Λόγος» (Ιω. I, Ι). Έκτοτε, ο Αόρατος Ήλιος της αρχαίας Ελληνικής Μυστικής Παράδοσης βρήκε καταφύγιο στους χώρους των Μυστικιστών και της Αλχημείας ως SOL NIGER (=Μαύρος Ήλιος).

Η Αθηνά προειδοποίησε τον Περσέα να μην αντικρύσει το Βλέμμα της Μέδουσας, όχι τόσο επειδή πέτρωνε όποιον το κοιτούσε, όσο διότι όποιος αντικρύζει κατάματα το Σκοτάδι, το Σκοτάδι εισέρχεται μέσα του. Για πάντα.

ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΟΥΤΟΥΛΑΣ
Φιλόλογος
Καλλιθέα 22 ΔΕΚ. 2007

Ο Όμηρος και ο Ησίοδος διδάσκουν στα Έπη τους ότι το μη-αναπαραστάσιμο και μη-προσδιορίσιμο ΧΑΟΣ είναι η μήτρα του Παντός.
Λίγους αιώνες αργότερα ο ΦΙΛΟΛΑΟΣ ο Πυθαγόρειος υποστήριξε ότι, πέρα από τον Ορατό Ήλιο, υπάρχει ένας άλλος ΑΟΡΑΤΟΣ, γύρω από τον οποίο κινείται το Σύμπαν (ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΑΟΡΑΤΟ ΠΥΡ).

Ο Πλάτων, θεωρώντας ότι ο Λόγος είναι η Πηγή του Παντός, μετέφερε τον αόρατο ήλιο των Πυθαγορείων στο Κέντρο της Γης. Αυτός ο ΜΑΥΡΟΣ ΗΛΙΟΣ (Sol Niger) που βρίσκεται στο Κέντρο της Γης αποτέλεσε τον πυρήνα του αποκρυφιστικού δόγματος της Ελληνιστικής Αλχημείας.
Ωστόσο στα ΜΥΣΤΗΡΙΑ διατηρήθηκε το Πυθαγόρειο (κι όχι το Πλατωνικό) Κοσμοείδωλο κι έτσι υποστηρίχθηκε ότι η Ψυχή στην Πορεία της μετά θάνατον, περνά τους Πλανήτες για να ανέλθει πέρα από τη Σφαίρα των απλανών στον Αόρατο Ήλιο που «κατοικεί» η θεότητα και οι αγγελικές Δυνάμεις (ΑΦΑΝΗΣ ΗΛΙΟΣ).
Την ίδια εποχή οι Στωικοί μιλούν για τις Περιοδικές Κοσμικές Καταστροφές από Φωτιά (ΕΚΠΥΡΩΣΕΙΣ), μια ιδέα που ο Χριστιανισμός εξανθρώπισε κάνοντας λόγο για Μέλλουσα Κρίση και Συντέλεια του Αιώνος.

Η Μυστική Παράδοση του Αφανούς Ήλιου που διατηρήθηκε για χίλια χρόνια στα Μυστήρια και στην αστρολογία, επιβίωσε και κατά τον Μεσαίωνα, συνδέοντας τον ηλιοκεντρισμό των Ερμητικών Κειμένων που διάβασε ο Κοπέρνικος και ο Γαλιλαίος, με τον ΟΥΡΑΝΙΟ ΔΡΑΚΟΝΤΑ του Μιθραϊσμού, τον ΝΟΗΤΟ ΗΛΙΟ του Νεοπλατωνισμού, το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΥΡ των Πυθαγορείων και τον Ομηρικό Τάρταρο.
Τώρα πια είναι φανερό γιατί τα ελληνικά κλασσικά αγάλματα ΔΕΝ ΓΕΛΟΥΣΑΝ ΠΟΤΕ, εμπνευσμένα από τα μηνύματα της αρχαίας τραγωδίας.

Σάς παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο:

Sub terra est [(Ο Ήλιος) είναι κάτω απο τη γη]:
Ο ΥΠΟΧΘΟΝΙΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Υπάρχει, εδώ και αιώνες, η αντίληψη ότι κατά την Ύστερη Αρχαιότητα και το Μεσαίωνα το μοναδικό κοσμοείδωλο που επικρατούσε στην Επιστήμη, ήταν το πλατωνικό-αριστοτελικό, το όποιο χώριζε το σύμπαν σε δύο βασικές περιοχές: την υποσελήνια όπου κυριαρχούσε η φθορά και η μεταβλητότητα και η υπερσελήνια όπου κυριαρχούσε η αφθαρσία και η αιωνιότητα. Όπως, όμως, δείχνουν διάφορα συγγράμματα της Ύστερης Αρχαιότητας (Ερμητικά Κείμενα, Επιστολές αυτοκράτορα Ιουλιανού, κ.λ.π.) δεν φαίνεται να ήταν ο ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ το μοναδικό κοσμοείδωλο της ελληνιστικής επιστήμης! Ή πεποίθησή μας ότι ο γεωκεντρισμός του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη (με όλα τα συμπαρομαρτυρούντα) υπήρξε το μοναδικό κοσμοείδωλο του αρχαίου κόσμου βασίζεται στις «αθηνοκεντρικές» και χριστιανικές μας προκαταλήψεις. Επειδή το Χριστιανικό Κοσμοείδωλο στηρίχθηκε πάνω στο γεωκεντρικό μοντέλο των «δύο κόσμων» υποσελήνιου και υπερσελήνιου, θεωρήθηκε ότι η αρχαιότητα δεν γνώριζε άλλο κοσμοείδωλο και ότι ο Ηλιοκεντρισμός του Αριστάρχου του Σάμιου (ή του Ηρακλείδη του Ποντικού) υπήρξαν «περιθωριακές» θεωρητικές κατασκευές. Στην ιστορική αυτή «παρεξήγηση» συνέβαλε και η αθηνοκεντρικότητα της Φιλοσοφικής Σκέψης, δεδομένου ότι δεν σώθηκαν πολλά αποσπάσματα: Πυθαγορείων ή άλλων Προσωκρατικών, ενώ σώθηκαν ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΑ τα συγγράμματα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. (Αυτό βέβαια συνέβη ΚΑΙ εξ αιτίας της μεγαλοφυΐας των δύο αυτών σοφών η όποια επεσκίασε κάθε άλλη -διαφορετική- άποψη η θεωρία).

Ωστόσο, τα κείμενα υπάρχουν και βοούν: το «Ποίημα» του Παρμενίδη, το «Περί Φύσεως» του Εμπεδοκλή, τα αποσπάσματα του Φιλολάου και του Βώλου του Μενδήσιου, οι Μαγικοί Πάπυροι, τα Ερμητικά Κείμενα, οι Επιστολές τού Ιουλιανού, τα συγγράμματα των Ελλήνων Αλχημιστών της Αιγύπτου Ζώσιμου και Ολυμπιόδωρου κ.τ.ο. που καλύπτουν μία περίοδο χιλίων περίπου χρόνων, παρουσιάζουν ένα διαφορετικό κοσμοείδωλο από τον γεωκεντρισμό του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Συγκεκριμένα μιλούν για ένα ΕΝΙΑΙΟ σύμπαν με κέντρο έναν ΑΟΡΑΤΟ ΗΛΙΟ. Στα επόμενα κεφάλαια πρόκειται να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη αυτού του κοσμοειδώλου από τον Παρμενίδη (5ος αι. π.Χ.) ως τον Ιουλιανό (4ο αι. μ.Χ.) τον λεγόμενο «Αποστάτη». Θα ξεκινήσουμε από τη θεωρία του Παρμενίδη και κυρίως του Εμπεδοκλή για ένα ΥΠΟΧΘΟΝΙΟ ΗΛΙΟ που βρίσκεται στο κέντρο της γης και θα προχωρήσουμε στη θεωρία του «Αοράτου Ήλιου - Κεντρικού Πυρός» που «συστηματοποίησε» ο Φιλόλαος. Εν συνεχεία θα δούμε πως αυτό το κοσμοείδωλο πέρασε μέσα από τον πλατωνικό μύθο του «Φαίδωνος» στις μεταφυσικές αντιλήψεις των ανθρώπων και πως αυτή η διδασκαλία διατηρήθηκε στα Μυστήρια των Ελληνιστικών χρόνων και στην ελληνοαιγυπτιακή αλχημεία. Ψήγματα αυτής της αρχαίας Ελληνικής Παράδοσης του «Αοράτου Ηλίου» διατηρήθηκαν στην Χριστιανική Εσχατολογία της Κόλασης και της 8ης Ημέρας, ενώ ο κύριος πυρήνας της Παράδοσης του Μαύρου Ηλίου (sol niger) διασώθηκε στους Άραβες Αλχημιστές του Μεσαίωνα μέσω της Αλεξανδρινής Επιστήμης και της Νεοπλατωνικής Φιλοσοφίας.

Η πρώτη καταγραφή, περί Σκοτεινού Ηλίου, με ποιητικό βέβαια και υπαινικτικό τρόπο, υπάρχει στο λεγόμενο «Ποίημα» του Παρμενίδη, όπου αναφέρεται ρητά ότι για να εισέλθει κανείς στο Φως πρέπει να περάσει προηγουμένως από το Σκότος, επειδή, οι θυγατέρες του Ηλίου («Ηλιάδες Κούραι») κατοικούν στα «Δώματα της Νυκτός»....

...Το ταξίδι αυτό του Παρμενίδη μπορούσε να το κάνει ο κάθε άνθρωπος. Ο χώρος που ενδείκνυτο γι' αυτή τη διαδικασία ήταν τα ΥΠΟΓΕΙΑ ΑΔΥΤΑ των Μαντείων και των Θεραπευτηρίων, όπου ελάμβανε χώρα η ΕΓΚΟΙΜΗΣΗ.
[Παρέκβαση: Η αρχαιολογική σκαπάνη έχει φέρει στο φως από την Ελέα της Κ. Ιταλίας επιγραφές (π.χ. «Ούλης Αρίστωνος Ιατρός Φώλαρχος το σ'π' έτος») που δείχνουν ότι ο Παρμενίδης, πέραν από πατέρας της Ιδεαλιστικής φιλοσοφίας, υπήρξε αρχηγέτης μιας Αδελφότητας Ιερέων- θεραπευτών του Απόλλωνα, που ασχολείτο με την εγκοίμηση].

Η εγκοίμηση αφορούσε σε κάτι στο όποιο ΔΕΝ μπορούμε σήμερα να έχουμε πρόσβαση (γι' αυτό υποχρεωνόμαστε να παίρνουμε αναισθητικά και φάρμακα).Ο Απόλλων ήταν ο Θεός της Εγκοίμησης αλλά τα σπήλαια λέγονταν «Πλουτώνεια Άντρα». Και όταν αργότερα ο Ασκληπιός έγινε ο πιο γνωστός θεός της εγκοίμησης, εξακολούθησε να μοιράζεται τους ναούς του με τον Απόλλωνα. Τα εγκοιμητήρια ήταν υπόγεια σπήλαια πάνω από τα όποια κτίζονταν τα Μαντεία. Οι τεχνικές της εγκοίμησης ήταν ποικίλες: από πλήρη ακινησία μέχρι χρήση μονότονων ψαλμών και αναπνευστικές τεχνικές. Ο σκοπός ήταν πάντα ο ίδιος: η ΕΚΣΤΑΣΗ, δηλαδή το σπάσιμο των δεσμών των αισθήσεων, για να δημιουργηθεί η πρόσβαση σε μία αντίληψη πέρα από το χώρο και το χρόνο.

Η διαδικασία αυτή της εγκοίμησης πρόσφερε τη ΜΥΣΤΙΚΗ ΓΝΩΣΗ του Αοράτου Ήλιου που «στέκει» Σκοτεινός στο «Κέντρο» του Σύμπαντος. Οι «φώλαρχοι», δηλαδή οι επικεφαλής Ιερείς της εγκοίμησης, εξηγούσαν αυτά που οι πιστοί αποκαλούσαν «όνειρα» και θεράπευαν αρρώστιες ή έλυναν προσωπικά προβλήματα. Οι περιγραφές της εγκοίμησης που έχουν σωθεί αποκαλύπτουν την κατάπληξη των πιστών για τα «όνειρα» που έβλεπαν με ανοιχτά τα μάτια «εν πλήρει εγρηγόρσει». Κάνουν λόγο για μία κατάσταση κατά την οποία είναι σαν να είναι ξύπνιος κανείς, χωρίς να είναι ξύπνιος και σαν να κοιμάται κανείς αλλά χωρίς να κοιμάται... Οι Ιερείς των εγκοιμητηρίων ήταν κύριοι αυτής της κατάστασης των πιστών, που την θεωρούσαν ως την «Τέλεια Συνειδητότητα». Κι όσοι πιστοί του Απόλλωνα βίωναν αυτή τη «συνειδητότητα» στα εγκοιμητήρια των Μαντείων, γνώριζαν πια («ήταν Μύστες») το τι σήμαινε ούτε να είναι ξύπνιος κανείς, ούτε να κοιμάται, ούτε να είναι ζωντανός, ούτε νεκρός, και -το κυριότερο- να νοιώθει κανείς «σαν το σπίτι του» όχι μόνο σ' αυτό τον κόσμο της ύλης αλλά και σ' εκείνην την άλλη «πραγματικότητα» και «διάσταση» του Σκοτεινού Ήλιου που βρίσκεται στον «πυρήνα» της Νύχτας.

Για τους αρχαίους Έλληνες ο θεός αυτής της «άλλης» συνειδησιακής κατάστασης ήταν ο Απόλλων - αλλά εμείς οι ορθολογιστές του Διαφωτισμού, το έχουμε λησμονήσει. Ο Απόλλων δεν ήταν μόνο ο θεός του Φωτός και του Λόγου, αλλά ο θεραπευτής της Έκστασης, της Ύπνωσης, της Καταληψίας, όλων δηλαδή των καταστάσεων που οδηγούσαν στην «άλλη όχθη» του κόσμου («Μαύρος Απόλλων»). Η απολλώνια έκσταση διέφερε από την έκσταση του Διονύσου. Δεν ήταν ακραία, ανεξέλεγκτη, ανησυχητική, μαζική. Ήταν, αντίθετα, έντονα προσωπική και συνέβαινε «εν ησυχία και ακινησία».

Στο προαναφερθέν ποίημά του ο Παρμενίδης κάνει λόγο (συμφωνώντας με τις αρχαιοελληνικές περιγραφές εγκοίμησης) για ορισμένα χαρακτηριστικά σημάδια που δείχνουν το σημείο εισόδου σ' έναν άλλο κόσμο, σε μία άλλη συνειδησιακή κατάσταση που δεν είναι ούτε εγρήγορση, ούτε ύπνος. Το πρώτο σημάδι είναι η αίσθηση μιας γρήγορης ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ - εξ ου και οι λαβύρινθοι στους θόλους των αδύτων στα εγκοιμητήρια [Παρέκβαση: Τελευταία διαπιστώθηκε από Έλληνες επιστήμονες Β. ΖΑΦΡΑΝΑ και Π. ΚΑΡΑΜΠΑΤΖΑΚΗ ότι τα αρχαιοελληνικά άδυτα πληρούσαν το νόμο SABINE της Ακουστικής -ο λόγος του Όγκου του αδύτου προς την Επιφάνεια είναι μικρότερος από την μονάδα- σύμφωνα με τον όποιο δημιουργείται ανηχοικός χώρος, δηλ. κλειστός χώρος χωρίς αντήχηση]....

... Ωστόσο, η τοποθέτηση του Τάρταρου στο Κέντρο του Παντός, ως «αόρατου ήλιου» είχε μία σημαντική επίπτωση στην αρχαία ελληνική Θεολογία και Φιλοσοφία. Σύμφωνα με την ησιόδεια και ομηρική μυθολογία ο Τάρταρος είναι η ΑΛΛΗ, η ΑΛΛΟΚΟΤΗ και ΧΑΟΤΙΚΗ πλευρά του Είναι, όπου αναιρούνται όλοι οι φυσικοί νόμοι και κάθε «λογική» χάνει την άξια της. Ο Τάρταρος είναι ένα «αχανές» στο όποιο ο Ζεύς, μετά τη νίκη του επί των Τιτάνων και των Γιγάντων (δηλαδή επί του ΑΛΛΟΚΟΤΟΥ, μη ανθρώπινου) έριξε εκεί τους ηττημένους αντιπάλους του («Διός φυλακή»). Στο αχανές του Τάρταρου, που είναι ΑΟΡΑΤΗ ΦΩΤΙΑ, δεν υπάρχουν σημεία του ορίζοντα, ούτε λογική κατανομή διευθύνσεων, αλλά ένας συνεχής στροβιλισμός, που ο Ησίοδος ονομάζει «Χάος». Το «Κεντρικό Πυρ» λοιπόν των Πυθαγορείων, ο Τάρταρος του Ομήρου και το «Χάος» του Ησιόδου, αν και είναι η «ανάποδη» του ορατού σύμπαντος, ωστόσο αποτελούν το Κέντρο του Παντός! «Αυτή την ανάποδη όψη του Είναι δεν την βλέπει κανείς, ο Δίας όμως ξέρει ότι υπάρχει αυτή και ρίχνει εκεί τους νικημένους γίγαντες ... και πολλές φορές στην ελληνική μυθολογία εμφανίζονται μορφές τις όποιες, αναδρομικά, μπορούμε να ερμηνεύσουμε ως μορφές που είναι ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Παραδείγματος χάριν, ασφαλώς η ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ είναι κάτι τέτοιο...».

Ο Φιλόλαος λοιπόν, τοποθετώντας τον Τάρταρο, δηλαδή το ΧΑΟΣ, στο Κέντρο του Κόσμου απεικόνισε με «αστρονομικό» τρόπο την αρχαία ελληνική αντίληψη ότι στο ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ «ΕΙΝΑΙ» ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΧΑΟΣ. Αναλύοντας στις επόμενες σελίδες το «φιλοσοφικό» περιεχόμενο της έννοιας του «Χάους» (και την ιστορία αυτής της εννοιολογικής εξέλιξης) θα αγγίξουμε τον ιδεολογικό πυρήνα της αρχαίας ελληνικής μυστικής παράδοσης του «Αοράτου Ηλίου» που η φιλοσοφική γλώσσα απέδωσε ως «Χάος»...

... Κατά πρώτον ας κρατήσουμε την αντίληψη ότι ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για χάρη κανενός «θεού» ή ανθρώπου και ποτέ ο άνθρωπος δεν κλήθηκε να «κατακυριεύσει την γην» όπως γράφει η Βίβλος (Γεν. 1,28). (Παρεμπιπτόντως αυτή η βιβλική αντίληψη του ανθρώπου ως κυριάρχου της Φύσεως πρέπει να αναθεωρηθεί, γιατί μας οδήγησε στο Οικολογικό Ολοκαύτωμα). Επίσης, το Δωδεκάθεο διδάσκει ότι ο άνθρωπος ως μέρος του σύμπαντος- κόσμου, ελάχιστο και ταπεινό, προέρχεται ΕΚ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ και συνεπώς μέσα στην ουσία του φέρει εγγενώς την ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑ. Κατόπιν τούτου κανείς ορθολογισμός δεν μπορεί να εξηγήσει ΠΛΗΡΩΣ τον άνθρωπο, την ουσία του και το νόημα της ζωής του. Ο πυρήνας του ανθρώπου θα παραμένει πάντα ανεξιχνίαστος γιατί προέρχεται από το απροσδιόριστο-μη γνωρίσιμο Χάος. Το ίδιο ισχύει βέβαια και με όλα τα άλλα όντα και φυσικά για τον Κόσμο. Καμία ορθολογική επιστήμη δεν θα μπορέσει ποτέ να ερμηνεύσει την ουσία της ύλης ή της ενέργειας. Πάντα ένα... «μέγεθος Planck» θα ορθώνεται εμπόδιο στην ορθολογική γνώση. Αυτό πρέπει πάντα να το έχει υπ' όψη του ο άνθρωπος όταν δημιουργεί ορθολογικές θεωρίες και φαντάζεται ότι με τους διαφόρους -ισμούς έχει κατακτήσει την αλήθεια. Αυτή άλλωστε είναι κι η αιτία που όλοι οι -ισμοί τελικά καταλήγουν στο αίμα και μετατρέπονται σε απάνθρωπα (ορθολογικά!) συστήματα. Αυτό το λάθος έκανε και ο Διαφωτισμός με τον ολοκληρωτικό ορθολογισμό του, που παρέβλεψε ότι ο πυρήνας της αλήθειας (όπως κι ο πυρήνας της ανθρώπινης ουσίας) είναι ΜΗ-ΓΝΩΡΙΣΙΜΟΣ, «ες αεί». Αυτή είναι και η μεγαλύτερη προσφορά του Ελληνικού Πνεύματος η όποια μάλιστα είναι ιδιαίτερα επίκαιρη και χρήσιμη στην σημερινή παραπαίουσα ορθολογικότατη ανθρωπότητα, η όποια μπορεί με λογικά επιχειρήματα να σκοτώνει ανθρώπους, επειδή εδώ και αιώνες έχει λησμονήσει την ελληνική αλήθεια ότι ο Ορθός Λόγος αποτελεί μέρος μόνο του Κόσμου του όποιου ο πυρήνας και ο γεννήτωρ είναι η Άβυσσος που οι Έλληνες ονόμαζαν «Μοίρα» και ποτέ δεν της έδωσαν ανθρώπινη μορφή. Αλλά πόσοι άνθρωποι μπορούν ν' αντέξουν την τρομερή αλήθεια των αρχαίων Ελλήνων: αν τίποτα δεν αξίζει όσο η ζωή, τότε η ζωή δεν αξίζει τίποτα...

... Αποφατικώς θεολογών, ο Ορφεύς δημιούργησε το στέρεον έδαφος του Μυστικισμού. Ο μυστικός άνθρωπος γνωρίζει, ή μάλλον διαισθάνεται, ότι η παρουσία του εντός του κόσμου σημαίνει μια Πτώση, ότι δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στη γη, ότι ζει εδώ ως εξόριστος. Από την επίγνωση ότι:
«Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον» [Μετ.: Παιδί είμαι της Γης και του έναστρου ουρανού, γένος ουράνιο] πηγάζει η ακατανίκητη έφεση της απελευθέρωσης από τα υλικά σώματα «ώσπερ δεσμωτηρίων», η οποία στην ορφική ασκητική ονομάστηκε «έκσταση». Ο μυστικός άνθρωπος όταν «εξίσταται», στην ουσία εκμηδενίζει εντός του τον άνθρωπο, παύει να γνωρίζει και να θέλει, δηλαδή να ζει ως Εγώ. Ο μυστικός άνθρωπος όταν Εξίσταται, μεθίσταται στον θεό ταυτιζόμενος μαζί του, όπως οι πρωτόγονοι πιστοί του Ζαγρέως ταυτίζονταν με τον Θεό-ταύρο, κοινωνούντες του σώματος και αίματος κατά την άγρια ωμοφαγική τελετή τους. Η μεταμόρφωση αυτής της πρωτόγονης αιματηρής τελετουργίας σε ορφικά αναίμακτα μυστήρια συνίσταται σε τούτο: ο μύστης γνωρίζει πέρα από κάθε άλλον ότι ο θεός μιλάει όταν ο άνθρωπος σιωπά, γιατί η άρνηση του (τιτανικού) ανθρώπου και η θέωση είναι έννοιες ταυτόσημες.

Είναι πραγματικά κρίμα το ότι δεν έφτασε σε μας σχεδόν τίποτα από την ορφική λογοτεχνία του 6ου αι. π.Χ., εκτός από μερικά ελάχιστα σπαράγματα σε έμμεσες πηγές (πχ. θεογονία στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη κ.λπ.). Αντίθετα, από τους χρόνους της υστερορωμαϊκής αρχαιότητας έχουν σωθεί εκτενή αποσπάσματα ορφικής (κατ' ακρίβειαν: νεο-ορφικής) ποίησης, όπως τα Αργοναυτικά, τα Λιθικά, οι Ύμνοι κ.λ.π. Η χρήση αυτής της μεταγενέστερης λογοτεχνικής παραγωγής ήταν καθαρά μαγική - θεουργική, όπως έχουμε δείξει αλλού, παρ' όλα αυτά όμως διατηρεί μίαν ιδιαίτερη γοητεία λόγω του ενδεχομένου να αποτελεί το υμνολόγιο των «παγανιστών» της ύστερης αρχαιότητας.
Η αντίληψη ότι ο θεός κατοικεί μέσα μας και ότι μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί Του (=μυστικισμός) δείχνει, επίσης, και την επιρροή που είχαν τα δόγματα του Ορφέα στον Χριστιανισμό. Υπάρχουν ορισμένες πραγματικά κραυγαλέες ομοιότητες μεταξύ Ορφισμού και Χριστιανισμού, αλλά και κρίσιμες διαφορές. Κατ' αρχάς και ο Χριστός και ο Διόνυσος ήταν Υιοί Θεού, που και οι δυο υπέφεραν, πέθαναν μαρτυρικά και αναστήθηκαν. Υπάρχει, ωστόσο, μια διαφορά εδώ: ο θάνατος του Ιησού ήταν συνειδητός και εκούσιος, ενώ του Διονύσου όχι. Η δεύτερη ομοιότητα μεταξύ Ορφισμού και Χριστιανισμού έγκειται στο δόγμα του «εν Πτώσει ευρισκομένου ανθρώπου» (λόγω της προέλευσης του από τους Τιτάνες). Ο θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται, ο 3ος Διόνυσος, είναι το μέσο της σωτηρίας από το μίασμα που κληρονομήσαμε άθελά μας, αλλά ο Ιησούς προσφέρει σωτηρία σε εκουσίως «πεπτωκότες» και κατόπιν μετανοούντες. Η πιο σημαντική ομοιότητα μεταξύ Ορφισμού και Χριστιανισμού αφορά στην εσχατολογία και συγκεκριμένα στην τοπογραφία του Άδη (Κόλασης).

... Ο Διαμελισμένος Διόνυσος -κι αυτό το ήξεραν όλοι οι μυημένοι- δεν ήταν άλλος από την Anima Mundi (=Ψυχή τού Κόσμου). Αυτό σήμαινε (με όλα τα παρεπόμενά του) ότι ο Άνθρωπος είναι Θεός σε μικρογραφία. Κι αυτή την ιδέα την διατύπωσε για πρώτη φορά ο Ορφεύς (αληθέστερα: οι Ορφικοί) 6 αιώνες πριν ο Χριστός πει: «ούκ έστι γεγραμμένον εν τώ νόμω υμών, εγώ είπα, θεοί έστε;.. .υμείς λέγετε ότι βλασφημείς, ότι είπον, υιός του Θεού ειμί;» (Ιω. Ι', 34 κ.εξ.). Έτσι κι αλλιώς η Ορφική Μεταρρύθμιση του 6ου αι. π.Χ. υπήρξε, αντικειμενικά, η μεγαλύτερη θρησκευτική επανάσταση στην παγκόσμια ιστορία, αληθινό πνευματικό και ιδεολογικό θεμέλιο όλων των Δυτικών θρησκειών -και όχι μόνο- που χώρισε με έναν ριζικό τρόπο την Ψυχή από το Σώμα, θεωρώντας τον θάνατο θύρα της Ζωής. (Mors janua Vitae)...

... Με τον Πλάτωνα υποστηρίζεται για πρώτη φορά απερίφραστα και με πλήρη συνείδηση, η ύπαρξη μιας Άυλης πραγματικότητας, η όποια προέρχεται από την ηθική ανάγκη για μια σίγουρη Γνώση πέρα από τις αυταπάτες των αισθήσεων...

... Στον Τίμαιο, ο Πλάτων αναφέρει ότι η πρώτη δημιουργία του Θεού υπήρξε το «ουράνιον γένος των αστέρων», που τους αποκαλεί ορατούς θεούς.
Οι αστέρες-θεοί διαφέρουν ωστόσο από τον Δημιουργό-Θεό σ' ένα καθοριστικό σημείο: επειδή γεννήθηκαν κάποτε, δεν είναι ούτε αθάνατοι, ούτε άφθαρτοι, αλλά τη θεία βουλήσει θα είναι, χάριτι, αθάνατοι. «Επείπερ γεγένησθε, αθάνατοι μέν ουκ εστέ ουδ' άλυτοι τό πάμπαν, ούτι μέν δή λυθήσεσθέ γε ουδέ τεύξεσθε θανάτου μοίρας, τής εμής βουλήσεως...».

Στο σημείο αυτό εντοπίζουμε την αλλαγή που έφερε στη λαϊκή θρησκευτική σκέψη ο Πλάτων. Δεν είναι τα φυσικά στοιχεία ή τα άστρα κατ' ουσίαν θεοί (δηλ. υπαινικτικώς: το δωδεκάθεο) αλλά χάριτι έλαβαν την αθανασία από τον Αιώνιο-Δημιουργό Θεό που σαφώς αντιδιαστέλλει ο Πλάτων από τους θεούς, που δεν είναι αιώνιοι, εξαιτίας του ότι κάποτε δημιουργήθηκαν. Σ' αυτό το σημείο της «γενέσεως εν χρόνω» έγκειται κατά τον Πλάτωνα και η πηγή της ατελείας τους - θα μπορούσε να πει κανείς, η πηγή του Κακού. Επεκτείνοντας κάποιος την σκέψη αυτή του Πλάτωνα (και το έκαναν αυτό αργότερα οι Πατέρες της Εκκλησίας), θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα πάντα μέσα στο σύμπαν έχουν εντός τους δύο αφετηρίες: α) του Αιωνίου Θεού και β) της εν χρόνω Γένεσής τους. Η πρώτη αφετηρία είναι η πηγή της ζωής και η δεύτερη η πηγή της φθοράς, της ατέλειας και του θανάτου· εξαιτίας βέβαια της άτακτης κίνησης της προϋπάρχουσας ύλης του κενού χώρου...

... Στην περιφέρεια του σύμπαντος, το Πρώτον Κινούν Ακίνητον, δηλ. ο Θεός, θέτει σε κίνηση την εξωτερική κρυστάλλινη σφαίρα του «πρώτου ουρανού» προκαλώντας την καθημερινή περιστροφική κίνηση των αστέρων γύρω από τη γη και θέτοντας εμμέσως σε κίνηση και τις εσώτερες, εφαπτόμενες, ομόκεντρες σφαίρες. Πώς όμως μπορεί το Πρώτον Κινούν Ακίνητον να παράγει κίνηση χωρίς να κινείται;

Ο Θεός, το Πρώτον Κινούν Ακίνητον του Αριστοτέλη, παράγει κίνηση ΕΛΚΟΝΤΑΣ, ως αντικείμενο επιθυμίας τις ουράνιες, ομόκεντρες σφαίρες. Αυτό σημαίνει ότι ο «πρώτος ουρανός» (=εξώτατη σφαίρα των Απλανών) έχει ψυχή! Όπως ο Πλάτων, έτσι και ο Αριστοτέλης πρέσβευε ότι τα ουράνια σώματα είναι έμψυχα όντα. (Σ' αυτό το σημείο φαίνεται, για άλλη μια φορά, πόσο ατυχής είναι ο χωρισμός επιστήμης και αποκρυφισμού στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Τα όρια του «επιστημονικού» και του «μαγικού» ακόμα και σ' έναν Πλάτωνα ή Αριστοτέλη, είναι ιδιαζόντως ασαφή και επικαλυπτόμενα και σε κάθε περίπτωση, τέτοιου είδους διαχωρισμοί αδικούν τουλάχιστον το έργο και τη σκέψη των αρχαίων Ελλήνων σοφών.) Κάθε ουράνια σφαίρα, κατά τον Αριστοτέλη, είναι μια ενότητα ψυχής και σώματος που επιθυμεί και αγαπά τον αντίστοιχο ΝΟΥ («Νόες» = ελάσσονες θεοί των ομόκεντρων σφαιρών). Οι «Νόες» είναι για τον κάθε πλανήτη ό,τι και το Πρώτον Κινούν Ακίνητον για ολόκληρο το σύμπαν των ομόκεντρων σφαιρών, δηλ. ο πόλος έλξης που γίνεται η αιτία της κίνησης σε ομαλές κυκλικές τροχιές των ουρανίων σωμάτων...

... Έτσι, κατά τα πρωτοχριστιανικά χρόνια η ελληνορωμαϊκή οικουμένη έχει ενστερνιστεί - μέσω Ελλήνων σοφών!- τις εξής αστρονομικές και μεταφυσικές ιδέες:
α) Γύρω από τη γη περιφέρονται σε τροχιές οι πλανήτες και οι απλανείς μέσω κρυστάλλινων σφαιρών με την ακόλουθη σειρά: σελήνη, ήλιος, πέντε πλανήτες, απλανείς και η 9η σφαίρα του θεού - Πρώτου Κινούντος (Αόρατος Ήλιος).
β) Σε κάθε πλανήτη εδρεύουν «πνευματικά» όντα μεσάζοντες μεταξύ ανθρώπων και θεών.
γ) Κάτω από τη σφαίρα όπου κινείται η Σελήνη, στον υποσελήνιο χώρο, κατοικούν οι χαμηλής «ποιότητας» δαίμονες, ενώ στον υπερσελήνιο χώρο κατοικούν οι υψηλής «ποιότητας» αγαθοδαίμονες (οι μετέπειτα άγγελοι του Χριστιανισμού).
δ) Πέρα από την 8η σφαίρα των Απλανών υπάρχει η 9η σφαίρα, η οποία χωρίς πλανήτη ή άλλο άστρο προσδεδεμένο σ' αυτήν, αλλά ως πρώτο κινούν περιστρέφει (εξ ανατολών προς δυσμάς) όλες τις άλλες σφαίρες γύρω από την (ακίνητη) γη. Σ' αυτήν την 9η σφαίρα κατοικούσε ένα θεϊκό Ον που στη ρωμαϊκή περίοδο αποκαλείτο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΔΡΑΚΩΝ (Draco Caelestis) η -κατά τη γλώσσα των Μυστηρίων- ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ, ΟΥΡΟΒΟΡΟΣ ΟΦΙΣ ή Ανίκητος Ήλιος...

... Έτσι (όπως θα δούμε στα επόμενα κεφάλαια), στα Μυστήρια των Ελληνιστικών Χρόνων και κατ' εξοχήν στο Μιθραϊσμό, παρ' όλα τα γεωκεντρικά συμπαρομαρτυρούντα, η τελική μύηση λαμβάνει χώρα πέρα από την Όγδοη Σφαίρα των Απλανών, εκεί που «βρίσκεται» ο Αόρατος 'Ήλιος, ο Ανίκητος (Invictus Sol).
Αυτόν τον «άλλο», τον 2ο Ήλιο, υμνεί ο Ορφικός 'Ύμνος 8 όταν αναφέρει -ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟ- ότι ό Ήλιος έλκει τον δρόμο του Κόσμου:
«Κόσμου τόν εναρμόνιον δρόμον έλκων»
Και αυτός ο «Αόρατος Ήλιος», πέρα από τη Σφαίρα των Απλανών, ποτέ δεν συγχεόταν στο νου των Μυημένων με τον ορατό πλανήτη Ήλιο του γεωκεντρικού αστρονομικού μοντέλου της ελληνικής αρχαιότητας....

... [Μετ.: (Ο Μανέθων) χρημάτισε αρχιερεύς των ειδωλολατρικών ναών στην Αίγυπτο επί Πτολεμαίου του Φιλαδέλφου και έγραψε την αιγυπτιακή ιστορία των δυναστειών από τις επιγραφές της ιερής γης του Σειρίου, τις όποιες είχε χαράξει -όπως λέει (ο Μανέθων)- στην ιερή γλώσσα των ιερογλυφικών ο Θωθ, ο πρώτος Ερμής, και μεταφράστηκαν μετά τον κατακλυσμό από την ιερή γλώσσα στα ελληνικά με ιερογλυφικά γράμματα. Όταν αυτή η ιστορία κατεγράφη σε βιβλία από τον Αγαθοδαίμονα, γιο του δεύτερου Ερμή και πατέρα του Τατ, και φυλάχθηκε στα άδυτα των ιερών της Αιγύπτου, (ο Μανέθων) την αφιέρωσε στον βασιλέα Πτολεμαίο τον δεύτερο τον Φιλάδελφο, στο έργο του «Βίβλος του Σειρίου ή Σωθέος», γράφοντας επί λέξει τα εξής: «Επιστολή Μανέθωνος του Σεβεννύτου προς Πτολεμαίο τον Φιλάδελφο, τον μεγάλο και σεβαστό ο Μανέθων ο αρχιερεύς και γραμματεύς των κατ' Αίγυπτον ιερών αδύτων, καταγωγής Σεβεννύτης κατοικών στην Ηλιούπολη, προς τον δεσπότη μου Πτολεμαίο, χαιρετισμούς... όπως με διέταξες να σου φανερώσω αυτά που έμαθα από τα ιερά βιβλία που έγραψε ο προπάτοράς (μας) Ερμής ο Τρισμέγιστος...»]

Από τον Μανέθωνα, λοιπόν, γεννήθηκε η παράδοση περί Ιερών Βιβλίων της Αιγυπτιακής Σοφίας χαραγμένων στις Στήλες (σωστότερα: στους στύλους) των Ναών της Αιγύπτου με αποθηκευμένη ολόκληρη την Προκατακλυσμιαία Ανθρώπινη Γνώση.
Ωστόσο, όπως προαναφέραμε, τα «Ερμητικά Κείμενα» που έχουν σωθεί ως τις μέρες μας είναι μεταγενέστερες «παραφράσεις» αυτών που μετέφρασε ο Μανέθων στα χρόνια των πρώτων Πτολεμαίων. Στη σημερινή μορφή των «Ερμητικών Κειμένων» είναι εμφανής η επιρροή της Παλαιάς Διαθήκης - και σε ορισμένα σημεία και της Καινής. Σε αρκετά μέρη μάλιστα φαίνεται να ακολουθούν την εννοιολογία των Γνωστικών, αν και πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι το Ερμητικό Corpus προηγείται του Γνωστικισμού και αποτελεί πηγή της γραμματείας των Γνωστικών. Η κεντρική ιδέα των Ερμητικών Κειμένων είναι η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να «φτάσει» στο θεό μέσω της ΓΝΩΣΗΣ που παρέχει, όχι η επιστήμη, αλλά η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του Λόγου του Θεού, δηλ. του Ερμή-Τάτ. Συνεπώς, είναι πασιφανής ο ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟΣ χαρακτήρας των Ερμητικών Κειμένων, τουλάχιστον στη μορφή που σώζονται σήμερα. Η ερμητική αντίληψη ότι ο Λόγος του Θεού (=Ερμής ο Τρισμέγιστος) αποκαλύπτει στον άνθρωπο ότι μπορεί ο ίδιος να γνωρίσει τον Θεό (με το Νου του) μέσω της ΕΝΟΡΑΣΗΣ είναι πολύ κοντά στη μετέπειτα, γνωστική σκέψη (αλλά και στη θεωρία περί Αποκάλυψης του Λόγου του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου).

Στον A' Λόγο του Corpus Hermeticum -που είναι και το «ευαγγέλιο» του Ερμητισμού- εμφανίζεται ένα υπερφυσικό πνευματικό ον, ο Ποιμάνδρης, ο «τής αυθεντίας Νούς», και σε έκσταση αποκαλύπτει στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τη δημιουργία, τη φύση και την εσχατολογία του κόσμου και της ιστορίας. Η αποκάλυψη ξεκινάει από το πως δημιουργήθηκε ο κόσμος μέσα στον Πρώτο Νου, τον Πατέρα (§4-8). Πρώτα εμφανίζεται στα ύψη το φως και στο κάτω μέρος το σπειροειδές σκοτάδι. Στη συνέχεια το σκοτάδι παίρνει υγρή μορφή. Και τότε από το φως ξεπηδά ο Λόγος. Πάνω από την υγρή φύση εμφανίζονται τα ανώτερα στοιχεία: το Πυρ και ο Αέρας. Ο Λόγος θέτει σε κίνηση το Νερό και τη Γη. Ο Λόγος είναι ο Υιός του Θεού και το Φως είναι ο Νους, δηλ. ο Θεός Πατέρας. Ύστερα ξεχωρίζει το φως και το πυρ και σταθεροποιούνται σε μια ακίνητη θέση. Ο Πατέρας-Νους, αρσενικο-θήλυκος εκ φύσεως, γεννά τον Δεύτερο Νου, τον Δημιουργό Θεό, ο όποιος δημιουργεί τους 7 Κυβερνήτες, στους 7 πλανητικούς κύκλους (§9-11).

Η όλη εικόνα της δημιουργίας με το οφιοειδές σκότος σε υγρή μορφή («σκότος κατωφερές... σκολιώς εσπειραμένον»), με τον αναδυόμενο καπνό («καπνόν αποδίδουσαν»), με το φοβερό ήχο και την έκρηξη φωτιάς «εκ της υγράς φύσεως», όλα αυτά παραπέμπουν ευθέως σε ΗΦΑΙΣΤΕΙΑΚΗ έκρηξη και θυμίζουν την εμπεδόκλεια κοσμολογία, εμπλουτισμένη βεβαίως στα Ερμητικά Κείμενα με το φιλοσοφικό ένδυμα του μυστικισμού (και του χριστιανισμού) της εποχής. Ωστόσο, στα Ερμητικά Κείμενα δεν υπάρχει τελετουργία ούτε ειδικές αποκρυφιστικές πρακτικές. Η ερμητική γνώση αποκτάται με ενδοσκόπηση, σαφούς μυστικιστικού χαρακτήρα. Ο άνθρωπος κατά τα ερμητικά κείμενα δημιουργήθηκε ως Αρχέτυπο και έγινε σαν τους 7 κυβερνήτες των πλανητών. Ερωτεύτηκε όμως τον εαυτό του και θέλησε να κατοικήσει στη γη. Έτσι έλαβε χώρα η πτώση τού ανθρώπου στα δεσμά των πλανητικών τροχιών της ειμαρμένης. Εσχατολογικά, ο νους του ανθρώπου απελευθερωμένος, είτε δια του μυστικισμού είτε δια του θανάτου, θα περάσει από τις 7 σφαίρες των πλανητών για να φτάσει στην Ογδοάδα της θεϊκής Παρουσίας, εισερχόμενος στη θεία φύση. Αυτή είναι η Τελική Γνώση, κατά τα Ερμητικά Κείμενα.
Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το Κοσμοείδωλο των Ερμητικών Κειμένων (σε αντίθεση με την ευρέως αποδεκτή Κοσμολογία της εποχής) είναι σαφώς ΗΛΙΟΚΕΝΤΡΙΚΟ σε συμφωνία με το αντίστοιχο του Αρίσταρχου του Σάμιου, αλλά και των Μυστηρίων....

... Όπως βλέπουμε από την παραπάνω πηγή, η Μιθραϊκή Θεολογία ήταν θεμελιωμένη πάνω στο ελληνικό αστρονομικό κοσμοείδωλο των Ευδόξου - Αριστοτέλη - Κλαυδίου Πτολεμαίου. Οι ουρανοί διαιρούνταν σε 7 σφαίρες και καθεμιά απ' αυτές συνδεόταν μ' έναν πλανήτη. Η Κλίμαξ μέ τις 7+1 πύλες συμβόλιζε -μέσω των μετάλλων- στους ναούς, το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσει η Ψυχή του κάθε ανθρώπου για να φτάσει στην ανώτερη περιοχή των Απλανών. Όμως σε κάθε πύλη υπήρχε φρουρός, ένας άγγελος του Άχουρα-Μάζντα. Μόνο οι μυημένοι, στους οποίους είχαν διδαχθεί οι «εισιτήριες λέξεις» στα Μυστήρια, ήξεραν πως να περάσουν τις Ουράνιες Πύλες. Ανεβαίνοντας οι Ψυχές από πύλη σε πύλη και από σφαίρα σε σφαίρα απεκδύονταν τα πάθη (και τις επιδεξιότητες) των αντιστοίχων πλανητών (Αφροδίτη - σέξ, Ερμής - επιθυμίες, Άρης - επιθετικότητα, Ήλιος - νόηση κλπ.). Έτσι εξερχόμενη η κάθε ψυχή στον ΟΓΔΟΟ ΟΥΡΑΝΟ, γυμνή από κάθε πλανητική επιρροή, αντίκριζε το ΑΟΡΑΤΟ ΠΥΡ το ΑΠΕΙΡΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (Αιών), τον αληθινό Ανίκητο Ήλιο (Invictus Sol).

Ο Μίθρας λειτουργούσε ως μεσολαβητής και οδηγούσε τις Ψυχές από τη γη προς την εμπύρειο σφαίρα των Απλανών.
Ο Μίθρας επίσης θα δεχόταν τις Ψυχές στη Σφαίρα των Απλανών, εκεί που κυβερνά η Πρώτη Αιτία, ο Αληθινός Ήλιος, τον όποιο η μεταγενέστερη Μιθραϊκή θεολογία αποκαλούσε ΑΙΩΝΑ ή ΧΡΟΝΟ και απεικόνιζε με τη μορφή ενός θηρίου με κεφάλι λιονταριού, 4 φτερά και περιτυλιγμένο από ένα φίδι. (Το λιοντάρι συμβόλιζε τον παμφάγο ΧΡΟΝΟ, τα 4 φτερά τις τέσσερις ΕΠΟΧΕΣ του έτους, ενώ το ελικοειδές ερπετό την ΠΟΡΕΙΑ του ΗΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΛΕΙΠΤΙΚΗ)....

... Ωστόσο, παρατηρούμε ότι η Ελληνι(στι)κή ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ -και ο ακολουθών αυτήν Μιθραϊσμός!- δεν θεωρεί τον Ήλιο ως έναν από τους πλανήτες αλλά ως το ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΥΡ των ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ, έστω κι αν το κάνει ασυνειδήτως και χρησιμοποιεί άλλες ονομασίες (Ανίκητος Ήλιος, Ουράνιος Δράκων, Ουροβόρος Όφις, Αιών/Κρόνος κλπ). Η σύγχυση που δημιουργείται με τη χρήση πολλών ονομάτων δεν μπορεί πάντως να κρύψει ότι ο Ήλιος της 8ης σφαίρας των Απλανών, ο Αόρατος Ήλιος, ο γεννήτωρ του Κόσμου, κωδικοποιεί τη Μυστική Παράδοση των Πυθαγορείων. Έτσι η συνέχεια της Μυστικής Διδασκαλίας του Αόρατου Ήλιου διατηρείται από τον 5ο αι. π.Χ. ως τον 3ο αι. μ.&