Απροσδόκητη, ίσως, για μας –αν και οικεία στους αρχαίους– και ταυτόχρονα αποκαλυπτική ερμηνευτική διάσταση, που, αποδεσμευόμενη από το «γύρισμα» του αστρολογικού κλειδιού, καλύπτει ολόκληρο το φάσμα της ανθρώπινης εξέλιξης, όπως αυτή παρουσιάζεται δραματικά από τον Σοφοκλή στις τραγωδίες με πρωταγωνιστή τον Οιδίποδα, έναν ηλιακό ήρωα, και απεικονίζεται αιώνια στο Βιβλίο του Ουρανού με τη φαινομενική πορεία του Ηλιου στην τροχιά του Ζωδιακού Κύκλου.

Η νοηματική αυτή κατάκτηση βρίσκει προφανή επιβεβαίωση στο κείμενο των τραγωδιών «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ», διεκδικεί, όμως, και ένα μέτρο προσωπικής επαλήθευσης, αφού καθένας από μας, στην συγκεκριμένη ζωή, υπόκειται αναπόφευκτα στις επιδράσεις ενός Ζωδιακού Αστερισμού και, επομένως, είναι σε θέση να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως Ψυχή –ως ένα σημείο και ως σωματική ιδιοσυγκρασία- σε έναν από τους «σταθμούς» του Ζωδιακού Κύκλου, στην τροχιά του οποίου κινείται ο Οιδίποδας, το σύμβολο της εξελισσόμενης μέσα στο χρόνο Ανθρώπινης Ψυχής.

Η αστρολογική διάσταση των αναφερόμενων τραγωδιών του Σοφοκλή αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο εντυπωσιακά ερμηνευτικά κλειδιά, γνώριμα ασφαλώς στους Μύστες, που αποτέλεσαν το κατ’ εξοχήν θεατρικό κοινό του μεγάλου Τραγικού.