Η Mappa Mundi (ο χάρτης του κόσμου) είναι ένα σύστημα για την κατανόηση διαδικασιών σχετικά με την ενέργεια των στοιχείων Γη, Ύδωρ, Πυρ και Αήρ και τους σχετικούς χαρακτήρες, τον Μελαγχολικό, τον Φλεγματικό, τον Χολερικό και τον Αιματώδη. Για παράδειγμα, ο Μελαγχολικός χαρακτήρας συνδέεται παραδοσιακά με το στοιχείο της Γης, αν και σ’ αυτόν τον χάρτη συνδέεται και με το στοιχείο του Αέρα. Αυτές είναι οι πρώτες ύλες, από τις οποίες μπορεί να εκτιμηθεί η κατανόηση των ψυχικών και των σωματικών καταστάσεων, αλλά και των ανισορροπιών μέσα σ’ αυτά τα συστήματα. Η Mappa Mundi είναι μια μέθοδος ανάλυσης της ολότητας στα επί μέρους, με την οποία κατανοούμε μια κατάσταση δυναμικής ισορροπίας στα πλαίσια της δράσης και της αντίδρασης. Πολλοί από εμάς θα είναι κάπως εξοικειωμένοι με τους τέσσερις χαρακτήρες, επειδή έχουμε συναντήσει αναφορές στην ομοιοπαθητική βιβλιογραφία του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, καθώς και σε Ανθρωποσοφικά έργα, στον Κωσέρ (Chaucer), στους μεταφυσικούς ποιητές και σε θεατρικά έργα.

Με την Mappa Mundi αποκτάμε βαθύτερη γνώση των βασικών διαδικασιών που ορίζουν την ζωή. Έτσι μαθαίνουμε να βλέπουμε τα συμπτώματα ενός ατόμου ως αλληλοεξαρτώμενα σύμβολα ενός συνόλου που βρίσκεται σε κίνδυνο και όχι ως μεμονωμένα συμπτώματα, όπως ταιριάζει στην ομοιοπαθητική.

Η Mappa Mundi

Οι ρίζες της χημείας, όπως διδάχθηκα στο δημοτικό του Χάμπστεντ (Hampstead), βρίσκονται στο σκοτεινό παρελθόν της Αλχημείας. Την πρώτη μου ματιά στον τρόπο της μεσαιωνικής σκέψης της έλαβα από την δασκάλα μου στο σχολείο, που δίδασκε ότι οι αλχημιστές προσπαθούσαν να κάνουν το μολύβι χρυσό, και τι ανόητη ιδέα που ήταν κάτι τέτοιο. Στην φαντασία μου, αυτό ήταν μια έκρηξη αστέρος, «προσπαθούσαν να κάνουν το μολύβι χρυσό!» Η δασκάλα μου μιλούσε, ακόμα, για τα τέσσερα στοιχεία και το στοιχείο του Αιθέρα, ο οποίος, όπως εξηγούσε, διαπερνά όλη την ύλη, που οι άνθρωποι του Μεσαίωνα τον πίστευαν ως ενδιάμεσο
πνευματικό ρευστό. Όμως η δασκάλα μου γελοιοποιούσε και αυτήν την θεωρία. Πολλά χρόνια αργότερα βρήκα τα κείμενα του Παράκελσου και του Χάνεμαν, καθώς και τον άνθρωπο που με ώθησε στην πρακτική της ομοιοπαθητικής, τον Τζων Νταμόντε (John Damonte). Ο Τζων Νταμόντε είχε αναπτύξει έναν «χάρτη» με τα τέσσερα στοιχεία για τον σκοπό της διάγνωσης, ο οποίος, αν και διαφέρει από αυτόν που δίνεται εδώ, ήταν μία «πρώτη λήψη» για κάποιον που άρχιζε να συνενώνει την ομοιοπαθητική, τις ιατρικές τέχνες και την γιουνγκιανή ψυχολογία με τις διδασκαλίες των Ελλήνων φιλοσόφων, την Αστρολογία και την Αλχημεία. Σας τον προσφέρω με την ελπίδα ότι θα ανοίξει, κατά τον ίδιο τρόπο, τις πόρτες σε συμβολικά και φανταστικά, αλλά και πραγματικά βασίλεια.