Η προέλευση της λέξης Θεός (στα αγγλικά: God). Ποιά είναι η πραγματική και πρωταρχική σημασία του όρου αυτού; Οι σημασίες και οι ετυμολογίες που του αποδίδονται, είναι τόσο πολλές όσο και ποικίλες. Μία από αυτές μας παρουσιάζει την λέξη να κατάγεται από...

Εκδόσεις "Κυβέλη"
Μετάφραση: Χριστίνα Αυγερινού- Lummel

Σάς παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα:

... Στην πραγματικότητα, κανένας θεόσοφος, αλλά εξ ίσου και κανένας μη θεόσοφος, δεν μπορεί να είναι ''άπιστος'', ενώ, από μιαν άλλη σκοπιά, δεν υπάρχει ανθρώπινο πλάσμα που να μην είναι ''άπιστο'' σύμφωνα με την άποψη κάποιου αιρετικού. 'Όσον αφορά στην κατηγορία της αθεΐας, αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα.

Πρώτα-πρώτα θα αναρωτηθούμε τι είναι η αθεΐα. Είναι το γεγονός του να μην πιστεύει κάποιος στην ύπαρξη ενός Θεού ή πολλών θεών και να την αρνείται, ή είναι απλώς η άρνηση αποδοχής μιας προσωπικής θεότητας σύμφωνα με τον κάπως βίαιο χαρακτηρισμό του R. Hall, ο οποίος ερμηνεύει την αθεΐα ως ένα “σκληρό σύστημα, το οποίο δεν αφήνει τίποτα πάνω από μας για να εμπνέει τον τρόμο και τίποτα γύρω από μας που θα ξυπνά με τρυφερότητα”(!). Αν γίνει δεκτό το πρώτο δεδομένο, αυτό είναι αμφίβολο για τα περισσότερα από τα μέλη μας, επειδή όσοι είναι από την Ινδία, την Βιρμανία, κτλ., πιστεύουν σε θεούς, σε θεία όντα, και φοβούνται πολύ ορισμένα απ' αυτά. Παρόμοια, ένας μεγάλος αριθμός ανατολικών Θεόσοφων δεν θα παρέλειπε να ομολογήσει την απόλυτη πίστη του σε πλανητικά πνεύματα ή πνεύματα του διαστήματος, φαντάσματα ή αγγέλους. Ανάμεσά μας υπάρχουν πολλοί που δέχονται την ύπαρξη ανώτερων και κατώτερων διανοιών, Όντων εξ ίσου μεγάλων όσο οποιοσδήποτε “προσωπικός” Θεός. Αυτό δεν είναι μυστικό του αποκρυφισμού. Οι περισσότεροι από μας πιστεύουν στην επιβίωση του πνευματικού Εγώ, στα πλανητικά πνεύματα και στους Nirmanakayas, αυτούς τους μεγάλους Μυημένους των περασμένων αιώνων που, παραιτούμενοι από τα δικαιώματα που έχουν στη Νιρβάνα, παραμένουν στις σφαίρες όπου ζούμε όχι σαν “πνεύματα”, αλλά σαν πλήρη ανθρώπινα πνευματικά όντα. Παραμένουν όπως ήταν, εκτός από ότι αφορά στο ορατό σωματικό τους περίβλημα το οποίο εγκατέλειψαν προκειμένου να έρθουν σε βοήθεια της φτωχής ανθρωπότητας, στο μέτρο που η βοήθεια αυτή μπορεί να δοθεί χωρίς εναντίωση στον καρμικό νόμο. Αυτό αποτελεί πραγματικά την “Μεγάλη Παραίτηση”, μιαν αδιάκοπη, συνειδητή θυσία στη διάρκεια των αιώνων και των εποχών, μέχρι την ημέρα όπου τα μάτια της τυφλής ανθρωπότητας θ' ανοίξουν και θ' αναγνωρίσουν όλοι κι όχι μόνο λίγοι την συμπαντική Αλήθεια. Αν τα Όντα αυτά ήθελαν μονάχα να επιτρέψουν να αναφλεγεί από λατρεία η φωτιά που εμψυχώνει τις καρδιές μας στη σκέψη της πιο αγνής από τις θυσίες και να προσφερθεί σε ένα ανώτερο βωμό προς τιμήν τους, θα μπορούσαν να θεωρηθούν Θεός ή Θεοί. Μα δεν το θέλουν. Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση αυτήν ο πιο ωραίος ναός της Αφοσίωσης πρέπει να ανυψώνεται μόνο μέσα στη μυστικότητα της καρδιάς. Οτιδήποτε άλλο δεν θα ήταν παρά βέβηλη επίδειξη.

Ας εξετάσουμε τώρα εκείνα τα άλλα αόρατα Όντα, από τα οποία κάποια βρίσκονται πιο πάνω και κάποια πιο κάτω στην κλίμακα της θείας εξέλιξης. Για τα δεύτερα δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Όσο για τα πρώτα, δεν μπορούν να μας πουν τίποτα, επειδή εμείς δεν υπάρχουμε γι' αυτά. Το ομογενές δεν μπορεί να έχει γνώση του ετερογενούς, και όσο δεν μαθαίνουμε να δραπετεύουμε από το θνητό μας περίβλημα και να επικοινωνούμε “ως πνεύμα προς πνεύμα”, δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα αναγνωρίσουμε την αληθινή τους φύση.

Όμως, ο κάθε αληθινός Θεόσοφος υποστηρίζει ότι ο θείος ανώτερος Εαυτός κάθε θνητού ανθρώπου είναι ομοούσιος με τον Εαυτό αυτών των Θεών. Το ενσαρκωμένο Εγώ, προικισμένο με ελεύθερη βούληση και έχοντας ως εκ' τούτου μία μεγαλύτερη ευθύνη, είναι στα μάτια μας ανώτερο, αν όχι πιο θείο, ακόμη και από οποιαδήποτε πνευματική Διάνοια που περιμένει ακόμη να ενσαρκωθεί. Από φιλοσοφική άποψη, η αιτία γι' αυτό είναι φανερή και κάθε μεταφυσικός της Ανατολικής σχολής θα την καταλάβει. Το ενσαρκωμένο Εγώ έρχεται αντιμέτωπο με δυσκολίες που δεν υφίστανται για την καθαρή θεία Ουσία, η οποία δεν είναι προσδεδεμένη στην ύλη. Εδώ, δεν υπάρχει καμιά προσωπική αξία, ενώ το ενσαρκωμένο Εγώ οδεύει προς το στόχο της τελειοποίησής του περνώντας μέσα από τις δοκιμασίες της ύπαρξης, μέσα από τον πόνο και τα βάσανα.

Η σκιά του κάρμα δεν μπορεί να πέσει πάνω σ' εκείνο που είναι θείο, χωρίς καμιά πρόσμιξη, και τόσο διαφορετικό από μας ώστε δεν μπορεί να υπάρξει καμιά σχέση μεταξύ μας. Όσο για εκείνες τις θεότητες που θεωρούνται στο εσωτερικό ινδουιστικό πάνθεο ως πεπερασμένες και κατά συνέπεια υποκείμενες στο κάρμα, κανένας αληθινός φιλόσοφος δεν θα δεχθεί ποτέ να τις λατρέψει: είναι σημεία και σύμβολα.

Πρέπει, λοιπόν, να θεωρηθούμε άθεοι επειδή, μολονότι πιστεύουμε σε Πνευματικές Φάλαγκες -σ' εκείνα τα όντα που ήρθαν από εκεί για να λατρευτούν στη συλλογικότητά τους ως ένας προσωπικός Θεός- αρνούμαστε κατηγορηματικά να τα δούμε σαν να αντιπροσώπευαν το Άγνωστο Ένα; Επειδή δεχόμαστε ότι η αιώνια Αρχή, το Παν των Πάντων της Απόλυτης Ισχύος, της Ολότητας, δεν μπορεί να εκφραστεί με περιορισμένες λέξεις ούτε να έχει ως σύμβολο κανένα κατηγόρημα ελεγχόμενο και ποιοτικό; Κι ακόμη περισσότερο, πρέπει ν' αφήσουμε να περάσει αδιαμαρτύρητα η κατηγορία της ειδωλολατρίας που μας απευθύνουν οι Ρωμαιοκαθολικοί; Εκείνοι των οποίων η θρησκεία είναι τόσο παγανιστική όσο δεν είναι καμιά από τις θρησκείες όσων λατρεύουν τα στοιχεία και το ηλιακό σύστημα; Εκείνοι που άντλησαν απ' αυτές το πιστεύω τους το οποίο υπήρχε, αν και μειωμένο, συρρικνωμένο, αιώνες πριν από το Έτος Ένα της Χριστιανικής Εποχής εκείνοι και που τα δόγματα και τα τυπικά τους είναι ίδια με αυτά κάθε παγανιστικού έθνους – αν υπάρχει καθόλου τέτοιο έθνος.

Σε ολόκληρη την επιφάνεια της Γης, από το Βόρειο ως τον Νότιο Πόλο, από τους παγωμένους κόλπους των βορείων χωρών ως τις άνυδρες πεδιάδες της Νότιας Ινδίας, της Κεντρικής Αμερικής, στην Ελλάδα και στη Χαλδαία, το Ηλιακό Πυρ λατρευόταν ως σύμβολο της Θείας Ισχύος που δημιούργησε τη ζωή και την αγάπη. Η ένωση του Ηλίου (του αρσενικού στοιχείου) με τη γη και το ύδωρ (την ύλη – θηλυκό στοιχείο) εορταζόταν στους ναούς ολόκληρου του σύμπαντος. Αν οι ειδωλολάτρες είχαν μια εορτή αναμνηστική αυτής της ένωσης - εορτή που τελούσαν εννέα μήνες πριν από το χειμερινό ηλιοστάσιο, τότε που λέγεται ότι η Ίσις συνέλαβε, οι ρωμαιοκαθολικοί Χριστιανοί έχουν επίσης την ίδια εορτή...

...Μπορούμε να αρχίσουμε από την προέλευση της λέξης Θεός (στα αγγλικά: God). Ποιά είναι η πραγματική και πρωταρχική σημασία του όρου αυτού; Οι σημασίες και οι ετυμολογίες που του αποδίδονται, είναι τόσο πολλές όσο και ποικίλες. Μία από αυτές μας παρουσιάζει την λέξη να κατάγεται από έναν περσικό όρο πολύ αρχαίο και πολύ μυστικό: Goda. Η σημασία του είναι “αυτός ο ίδιος” ή κάποιο πράγμα που εκπορεύεται από μόνο του από την Απόλυτη Αρχή. Η ρίζα της λέξης είναι Godan, απ’ όπου προέρχονται επίσης οι λέξεις Wotan, Woden και Odin, λέξεις που οι γερμανικές φυλές δεν άλλαξαν σχεδόν καθόλου την ανατολική ρίζα τους. Έτσι δημιούργησαν από την ρίζα αυτή το Gotz, από το οποίο προήλθαν το επίθετο Gut “Good” (καλός), καθώς επίσης ο όρος Gota ή είδωλο. Στην αρχαία Ελλάδα, η λέξη Ζευς και Θεός οδήγησαν στη λατινική λέξη Deus. Αυτός ο Goda, η εκπόρευση, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ταυτόσημος μ’ αυτό από το οποίο εκπορεύεται και συνεπώς είναι μόνο μια περιοδική, πεπερασμένη εκπόρευση. Ο αρχαίος Άρατος (Έλληνας ποιητής της γ' π.Χ. εκ.), που έγραψε ότι “όλοι οι δρόμοι και οι αγορές όπου συχνάζουν οι άνθρωποι είναι γεμάτοι από τον Δία, γεμάτοι από Εκείνον είναι οι θάλασσες και επίσης τα λιμάνια”, δεν περιορίζει την θεότητα μόνο σε μια πρόσκαιρη αντανάκλαση επί του γήινου πεδίου μας όπως είναι ο Ζευς, ή και ο προηγούμενος απ’ αυτόν Dyaus, αλλά την επεκτείνει στην απανταχού παρούσα συμπαντική Αρχή. Πριν ο Dyaus, ο ακτινοβόλος θεός (ο ουρανός) τραβήξει την προσοχή του ανθρώπου, υπήρχε το βεδικό Tat (“εκείνο”) που για τον μυημένο και για τον φιλόσοφο δεν φέρει κανένα συγκεκριμένο όνομα, που είναι η απόλυτη νύχτα που κρύβεται κάτω από κάθε ακτινοβόλο εκδηλωμένο φως. Όπως, όμως, και ο μυθικός Jupiter, έσχατη αντανάκλαση του Δία-Sourya, έτσι και ο ήλιος, η πρώτη εκδήλωση στον κόσμο της Maya, ο γιος του Dyaus, δεν μπορούσε παρά να αποκαλείται από τον αδαή “ο Πατέρας”. Έτσι, πολύ γρήγορα ο ήλιος έγινε συνώνυμο του Dyaus και ήταν πια ένα μ’ αυτόν. Για μερικούς, έγινε ο Υιός, για άλλους “ο Πατέρας”, μέσα στον ακτινοβόλο ουρανό. Μ’ όλα ταύτα, ο Dyaus-Pitar, ο Πατέρας μέσα στον Υιό και ο Υιός μέσα στον Πατέρα, φανερώνει την πεπερασμένη προέλευσή του, αφού η Γη είχε οριστεί ως σύζυγός του. Οι Dyavaprthivi, “ο Ουρανός και η Γη”, άρχισαν κατά την περίοδο της πλήρους παρακμής της μεταφυσικής φιλοσοφίας να αναπαρίστανται ως κοσμικοί συμπαντικοί γονείς όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά και των θεών. Η αρχική σύλληψη της ιδεατής αιτίας που ήταν αφηρημένη και ποιητική υποβαθμίστηκε. Ο ουρανός Dyaus σύντομα έγινε ο Παράδεισος Dyaus, η κατοικία του “Πατέρα” και τελικά ο ίδιος ο Πατέρας. Εν συνεχεία ο Ήλιος έγινε σύμβολο αυτού του τελευταίου, έλαβε τον τίτλο του Dina Kara, “εκείνου που δημιουργεί την ημέρα”, του Bhaskara, “εκείνου που δημιουργεί το φως”, κι έπειτα του Πατέρα του Υιού του και αντίστροφα. Από τότε εγκαθιδρύθηκε το βασίλειο της τυπολατρίας και της ανθρωπομορφικής λατρείας και τελικά εξευτέλισε ολόκληρο τον κόσμο επεκτείνοντας την υπεροχή του μέχρι τη σημερινή πολιτισμένη μας εποχή...

...Μπορεί συνεπώς να καταδειχθεί ότι ο σύγχρονος Ελευθεροτεκτονισμός και το τυπικό της Εκκλησίας είναι απ’ ευθείας απόγονοι των Γνωστικών μυημένων, των νεοπλατωνικών και των αποστατών ιεροφαντών των παγανιστικών μυστηρίων, των οποίων τα μυστικά έχουν χάσει, μολονότι αυτά έχουν διαφυλαχθεί από εκείνους που ποτέ δεν αποδέχθηκαν τον συμβιβασμό. Αν η Εκκλησία και ο Ελευθεροτεκτονισμός θέλουν να λησμονήσουν την ιστορία της πραγματικής τους προέλευσης, οι Θεόσοφοι δεν κάνουν το ίδιο. Επαναλαμβάνουν ότι ο Τεκτονισμός και οι τρεις μεγάλες χριστιανικές θρησκείες κληρονόμησαν τα ίδια αγαθά. Οι “τελετές και συνθήματα” του Τεκτονισμού, οι προσευχές, τα δόγματα και τυπικά των θρησκειών είναι μεταμφιεσμένα αντίγραφα του καθαρού παγανισμού (που γρήγορα αντέγραψαν και δανείστηκαν οι Εβραίοι) και της νεοπλατωνικής θεοσοφίας. Παρόμοια, τα “συνθήματα” που χρησιμοποιούνται σήμερα από τους βιβλικούς τέκτονες και σχετίζονται με τη “φυλή του Ιούδα”, τα ονόματα του “Tubal-Caon” και άλλων ζωδιακών αρχόντων της Παλαιάς Διαθήκης δεν είναι άλλα από εκείνα που οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν για τους αρχαίους θεούς του παγανιστικού όχλου, όχι οι θεοί Ιερογραμμάτων, ερμηνευτές των αληθινών μυστηρίων. Την απόδειξη γι’ αυτό τη βρίσκουμε στα ακόλουθα: Οι καλοί αδελφοί τέκτονες δύσκολα θα μπορούσαν να αρνηθούν ότι από πλευράς ονόματος είναι Solicoles, λάτρεις του ηλίου στον ουρανό, όπου ο πολυμαθής Ragon έβλεπε το μεγαλοπρεπές σύμβολο του Μ.Α.Τ.Σ., πράγμα αναμφίβολα σωστό.

Γι’ αυτόν, η μόνη δυσκολία ήταν να αποδείξει -κάτι που κανείς δεν μπορεί να κάνει- ότι ο Μ.Α.Τ.Σ. δεν ήταν πιο πολύ ο άνευ αξίας, εξωτερικός Sol των Αμύητων απ’ ό,τι ο Solus του Μεγάλου Επόπτη. Γιατί το μυστικό των πυρών του Solus, του πνεύματος που ακτινοβολεί μέσα στον Σπινθηροβόλο Αστέρα, είναι ένα ερμητικό μυστικό, και αν ένας τέκτονας δεν μελετά την αληθινή θεοσοφία, το μυστικό αυτό είναι χαμένο για εκείνον. Δεν μπορεί να καταλάβει ούτε καν τις μικρές αδιακρισίες του Tchoudy. Σήμερα, οι τέκτονες όπως και οι Χριστιανοί θεωρούν ιερή την ημέρα του Sabbath και την αποκαλούν ημέρα του Κυρίου. Παρ’ όλ’ αυτά, ξέρουν εξ ίσου καλά όπως ο καθένας ότι η “Sunday” και η “Sonnatag”των Άγγλων και Γερμανών προτεσταντών σημαίνουν ημέρα τον ηλίου, ακριβώς όπως και πριν από 2.000 χρόνια.

...Το τυπικό του πρώτου Χριστιανισμού -όπως τώρα πια έχει δειχθεί επαρκώς- προέρχεται από τον αρχαίο Τεκτονισμό. Αυτός, με τη σειρά του, είναι κληρονόμος των μυστηρίων που αυτήν την εποχή έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Θα πούμε μερικά λόγια γι’ αυτά: Είναι πολύ γνωστό ότι σε ολόκληρη την αρχαιότητα κάθε έθνος είχε, παράλληλα με την λαϊκή λατρεία που την αποτελούσε το νεκρό γράμμα και οι άδειες μορφές των εξωτερικών τελετών, την εσωτερική λατρεία του, που στον κόσμο χαρακτηριζόταν ως μυστήρια. Ανάμεσα σε τόσους άλλους, ο Στράβων παρουσιάζει μαρτυρίες για τον συγκεκριμένο ισχυρισμό (Geog. Lib X). “Κανείς δεν μπορούσε να γίνει δεκτός στα Μυστήρια αν δεν είχε προετοιμαστεί με μια ιδιαίτερη άσκηση. Οι νεόφυτοι, που διδάσκονταν στο ανώτερο τμήμα των ναών, μυούνταν, μέσα στις κρύπτες, στο τελικό μυστήριο”. Οι διδασκαλίες αυτές αποτελούσαν το τελευταίο κληροδότημα, το τελευταίο στοιχείο που είχε επιβιώσει από την αρχαία σοφία, τα δε μυστήρια αναπαρίσταντο υπό την διεύθυνση των Υψηλών Μυημένων. Χρησιμοποιούμε επίτηδες τον όρο αναπαρίσταντο, γιατί οι προφορικές, χαμηλόφωνες διδασκαλίες δίδονταν μόνο μέσα στις κρύπτες, μυστικά και μέσα σε μια επίσημη σιγή. Τα μαθήματα θεογονίας και κοσμογονίας διατυπώνονταν με αλληγορικές αναπαραστάσεις. Ο modus operandi της βαθμιαίας εξέλιξης του Κόσμου, των κόσμων και τελικά της Γης μας, των θεών και των ανθρώπων, όλα μεταδίδονταν με σύμβολα. Οι μεγάλες δημόσιες αναπαραστάσεις που γίνονταν κατά τις εορτές των μυστηρίων, είχαν ως μάρτυρες το πλήθος, το οποίο λάτρευε τυφλά τις αλήθειες που προσωποποιούνταν εκεί. Μόνο οι Υψηλοί Μυημένοι, οι Επόπτες, κατανοούσαν την γλώσσα τους και την πραγματική τους σημασία. Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα είναι γνωστά στον κύκλο των σοφών.

Όλα τα αρχαία έθνη διατείνονταν ότι ξέρουν πως τα πραγματικά μυστήρια, που αφορούσαν αυτό που, τόσο λίγο φιλοσοφικά, αποκαλείται δημιουργία, είχαν μεταδοθεί στους Εκλεκτούς της φυλής μας (της πέμπτης) από τις πρώτες της δυναστείες Θείων Βασιλέων - “ενσαρκωμένων Θεών”, “θείων ενσαρκώσεων” ή “Avatar”.

Οι τελευταίες στροφές από το Βιβλίο των Τζιαν στη Μυστική Δοξασία μιλούσαν για εκείνους που βασίλευσαν στους απογόνους τους “καταγόμενους από τη Αγία Αγέλη” και ...“οι οποίοι κατήλθαν ξανά και έκαναν ειρήνη με την πέμπτη φυλή, την δίδαξαν και την καθοδήγησαν”.

Η φράση “έκαναν ειρήνη” δείχνει ότι είχε προϋπάρξει μια διένεξη. Η μαγεία των Ατλάντων κι εκείνη των προκατακλυσμιαίων στη Βίβλο ενισχύουν αυτήν την ιδέα. Για άλλη μια φορά, κι αυτό πολλούς αιώνες πριν από τους Πτολεμαίους, η ίδια κατάχρηση της ιερής επιστήμης θα εξαπλωθεί σιγά-σιγά στους Μυημένους του Αιγυπτιακού Ιερατείου. Μολονότι για αναρίθμητους αιώνες είχαν διατηρηθεί μ’ όλη τους την καθαρότητα, οι ιερές διδασκαλίες των Θεών, εξ αιτίας της προσωπικής φιλοδοξίας και του εγωισμού των Μυημένων, διαφθάρηκαν και πάλι. Πολλές φορές συνέβη να βεβηλωθεί η σημασία των συμβόλων με αταίριαστες ερμηνείες και, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μόνο τα μυστήρια της Ελευσίνας έμειναν αμόλυντα από κάθε ιερόσυλη αλλοίωση και καινοτομία. Τελούνταν στην Αθήνα προς τιμήν της Δήμητρας ή Φύσης, κι εκεί μυείτο όλη η ελίτ των διανοουμένων της Ελλάδας και της Μικράς Ασίας. Στο τέταρτο βιβλίο του, ο Ζώσιμος εκθέτει ότι αυτοί οι μυημένοι ανήκαν σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και ο Αριστείδης αποκαλεί τα Μυστήρια τον “Ναό που είναι κοινός για ολόκληρη τη Γη”...

... Η αλληγορία η γνωστή ως κάθοδος στην Κόλαση, που δεν έχει κατανοηθεί σωστά, έχει κάνει μεγάλο κακό. Ο εσωτερικός “Μύθος” του Ηρακλή και του Θησέα που κατεβαίνουν στις περιοχές της Κόλασης, το ταξίδι του Ορφέα στον Άδη, ο οποίος βρήκε τον δρόμο του χάρη στη δύναμη της λύρας του (Οβίδιος, “Μεταμορφώσεις”), εκείνο του Κρίσνα και, τέλος, εκείνο του Χριστού που “κατέβηκε στην Κόλαση” και “αναστήθηκε εκ νεκρών” την τρίτη ημέρα, όλ’ αυτά τα κατάντησαν αγνώριστα οι μη μυημένοι που “προσάρμοσαν” τα ειδωλολατρικά τυπικά, που τα μετασχημάτισαν σε δόγματα και τυπικά της Εκκλησίας.

Από αστρονομική άποψη, αυτή η κάθοδος στην Κόλαση συμβολίζει τον ήλιο κατά την φθινοπωρινή ισημερία. Υπέθεταν ότι τότε εγκατέλειπε τις υψηλές αστρικές περιοχές, ότι έδινε μια μάχη με τον δαίμονα του σκότους που παίρνει το μεγαλύτερο μέρος του φωτός μας. Φαντάζονταν τον ήλιο να πεθαίνει προσωρινά και να κατέρχεται στις περιοχές της Κόλασης. Όμως, από μυστική άποψη, η αλληγορία αυτή συμβολίζει τα μυητικά τυπικά που τελούνταν μέσα στις κρύπτες του Ναού, οι οποίες ονομάζονταν “κατώτερος κόσμος” (Άδης). Ο Βάκχος, ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Ασκληπιός και όλοι οι άλλοι επισκέπτες της κρύπτης κατέβαιναν όλοι στον Άδη, απ’ όπου επέστρεφαν την τρίτη ημέρα, επειδή όλοι τους ήταν Μυημένοι και “κατασκευαστές του κατώτερου ναού”. Τα λόγια που απευθύνει ο Ηρακλής στον Προμηθέα που είναι αλυσοδεμένος στους άγονους βράχους του Καυκάσου -στον Προμηθέα που τον δένει η άγνοια και τον καταβροχθίζει το όρνεο των παθών- ταίριαζαν σε κάθε νεόφυτο, σε κάθε Χριστό κατά την διάρκεια των δοκιμασιών. “Η τιμωρία σου δεν θα λάβει τέλος, μέχρι να εμφανιστεί ο Θεός (ή ένας θεός) και να σε απαλλάξει από τα βάσανά σου με το να δεχθεί να κατέβει μαζί σου στον ζοφερό Άδη, στα σκοτεινά βάθη των Ταρτάρων” (Αισχύλος: Προμηθέας, 1.027 κ.ε.). Αυτό σημαίνει απλά το εξής: το όρνεο των παθών δεν θα σταματήσει να κατατρώγει τα ζωτικά όργανα του Προμηθέα παρά μόνον όταν εκείνος (ή ο άνθρωπος) μπορέσει να βρει τον “θεό” ή τον Ιεροφάντη (τον Μυητή) που θα κατέλθει εθελοντικά μαζί του στις κρύπτες της μύησης και θα τον κατευθύνει γύρω από τα Τάρταρα.

Ο Αισχύλος ως μυημένος δεν μπορούσε να πει περισσότερα! Αλλά ο Αριστοφάνης, λιγότερο ευσεβής ή περισσότερο τολμηρός, μεταδίδει το μυστικό σ’ εκείνους που δεν έχουν τυφλωθεί από πολύ βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις στην αθάνατη σάτιρά του για την “κάθοδο του Ηρακλή στον Άδη” (Βάτραχοι). Εκεί συναντάμε τον χορό των μακάρων (τους Μυημένους), τα Ηλύσια Πεδία, τον ερχομό του Βάκχου (του θεού Ιεροφάντη) με τον Ηρακλή, την υποδοχή με αναμμένους δαυλούς, έμβλημα της ΝΕΑΣ ΖΩΗΣ και της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ από τα σκότη της ανθρώπινης άγνοιας στο φως της πνευματικής γνώσης, την ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ. Κάθε λέξη αυτής της θαυμάσιας σάτιρας αποδεικνύει την εσωτερική πρόθεση του ποιητή:

Ζωντανέψτε, φλογεροί πυρσοί... γιατί έρχεσαι

σείοντάς τους με το χέρι σου, Ίακχε,

φωσφορίζον άστρο του νυχτερινού τελετικού.

Οι τελικές μυήσεις γίνονταν πάντα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Κατά συνέπεια, το να λέει κανείς για κάποιον κατά την αρχαιότητα ότι είχε κατέβει στην Κόλαση, ισοδυναμούσε με τον χαρακτηρισμό του ως Τέλειου Μυημένου. Σ’ όσους θα αισθανθούν την διάθεση να απορρίψουν αυτήν την ερμηνεία, θα θέσω το εξής ερώτημα: Μπορούν, στην περίπτωση αυτή, να μας πουν ποιά είναι η σημασία μιας φράσης που περιέχεται στο έκτο βιβλίο της Αινειάδας του Βιργιλίου; Τί θέλει να πει ο ποιητής, αν όχι αυτό που εμείς λέμε πιο μεγαλόφωνα, όταν, εισάγοντας τον σεβάσμιο Αγχίση στα Ηλύσια Πεδία, του αναθέτει να συμβουλέψει τον γιο του Αινεία να ταξιδέψει στην Ιταλία... όπου θα πρέπει να νικήσει στο Λάτιο έναν σκληρό και βάρβαρο λαό; Όμως, προσθέτει, μην αναλάβεις τέτοιο κίνδυνο πριν πραγματοποιήσεις την “κάθοδο στον Άδη”, δηλαδή πριν γίνεις μυημένος.

Οι καλοπροαίρετοι κληρικοί, που με την παραμικρή αφορμή είναι πάντα έτοιμοι να μας στείλουν στα Τάρταρα και στις περιοχές της Κόλασης, δεν υποψιάζονται πόσο καλή ευχή διατυπώνουν από την δική μας άποψη και ποιά αγιότητα χαρακτήρα θα έπρεπε να επιτύχουμε προκειμένου να μπορέσουμε να εισέλθουμε σε έναν τόσο ιερό τόπο...

... Μερικές άλλες λεπτομέρειες θα μπορούσαν να παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Γνωρίζουμε ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια επιβίωσαν όλων των άλλων. Ενώ οι μυστικές λατρείες των Κατώτερων Θεών όπως οι Κουρήτες, οι (Ιδαίοι) Δάκτυλοι, οι λάτρεις του Άδωνι, των Καβείρων, ακόμη κι εκείνες της αρχαίας Αιγύπτου χάθηκαν από το σκληρό κι εκδικητικό χέρι του ανελέητου Θεοδοσίου, τα Ελευσίνια Μυστήρια δεν μπορούσαν να καταργηθούν με την ίδια ευκολία. Στην πραγματικότητα, ήταν η θρησκεία της Ανθρωπότητας και έλαμπαν μ’ όλη τους την αρχαία αίγλη, αν όχι με την αρχική αγνότητά τους. Χρειάστηκαν αρκετοί αιώνες για να καταλυθούν και συνεχίστηκαν μέχρι το έτος 396 μ.Χ. Τότε είναι που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά επί σκηνής οι “Οικοδόμοι του Ανώτερου Ναού ή του Ναού της Πόλης” κι εργάσθηκαν ακατάπαυστα προκειμένου να εισαγάγουν το τυπικό και το ιδιαίτερο δόγμα τους στην Εκκλησία που γεννιόταν και που ήταν πάντα εριστική και πολέμια. Το Τριπλό Sanctus της εκκλησιαστικής καθολικής λειτουργίας είναι το S.S.S. εκείνων των αρχέγονων τεκτόνων και είναι επίσης το σύγχρονο πρόθεμα των εγγράφων τους ή κάθε “πίνακα”. Το αρχικό γράμμα του Salutem ή Santi, όπως είπε κοφτά ένας τέκτονας: “Αυτός ο τριπλός τεκτονικός χαιρετισμός είναι, ο αρχαιότερος μεταξύ των Τεκτόνων.” (Ragon)...

... Όμως τα τεκτονικά μπολιάσματα στο δέντρο της θρησκείας δεν περιορίστηκαν σ’ αυτό. Κατά τα Ελευσίνια Μυστήρια, ο οίνος αντιπροσώπευε τον ΒΑΚΧΟ και ο άρτος ή το σιτάρι την ΔΗΜΗΤΡΑ. Συνεπώς, η Ceres ή Δήμητρα ήταν η θηλυκή παραγωγική αρχή της γης, σύζυγος του πατέρα Αιθέρα ή Διός. Και ο Βάκχος, ο γιος του Διός - Jupiter, ήταν ο εκδηλωμένος πατέρας του. Μ’ άλλα λόγια, η Δήμητρα και ο Βάκχος ήταν οι προσωποποιήσεις της υπόστασης και του πνεύματος, των δυο ζωοποιών αρχών στη φύση και στη Γη. Ο Μυητής Ιεροφάντης παρουσίαζε συμβολικά στους υποψηφίους πριν από την τελική αποκάλυψη των Μυστηρίων τον οίνο και τον άρτο, και έπινε και έτρωγε για να καταδείξει ότι το πνεύμα όφειλε να ζωοποιήσει την ύλη, δηλαδή ότι η Θεία Σοφία του Ανώτερου Εαυτού έπρεπε να διεισδύσει στον εσωτερικό Εαυτό ή ψυχή, να την κατακτήσει και να αποκαλυφθεί στον ίδιο του τον εαυτό.

Το τυπικό αυτό υιοθετήθηκε από την χριστιανική Εκκλησία. Ο Ιεροφάντης, που τότε ονομαζόταν “Πατέρας”, έχει γίνει τώρα -εξαιρουμένης της γνώσης- ο ιερέας “πατέρας” που δίνει την ίδια μετάληψη. Ο ίδιος ο Ιησούς αποκαλεί τον εαυτό του άμπελο και τον “Πατέρα” του αμπελουργό. Τα λόγια του στον Μυστικό Δείπνο δείχνουν την τέλεια γνώση του για τη συμβολική σημασία του άρτου και του οίνου, καθώς και την ταυτοποίησή του με τους Λόγους των αρχαίων. “Όποιος φάει από τη σάρκα μου και πιει από το αίμα μου θα έχει την αιώνια ζωή”... Προσθέτει: “Τα λόγια (ρήματα ή μυστικές λέξεις) που σας δίνω είναι Πνεύμα και Ζωή”. Είναι έτσι επειδή “το πνεύμα είναι που δίνει ζωή”. Αυτά τα ρήματα του Ιησού είναι στην πραγματικότητα μυστικές λέξεις ενός Μυημένου...

 

... Είναι πάντα η ίδια πολύ παλιά ιστορία. Ακόμη και ο Ragon, ο μέχρι σήμερα πιο πολυμαθής ανάμεσα στους τέκτονες του αιώνα μας, παραπονιέται γι’ αυτό με τα ακόλουθα λόγια:

“Όλες οι αρχαίες αναφορές βεβαιώνουν ότι κατά την αρχαιότητα οι μυήσεις διέθεταν ένα επιβλητικό τελετικό που έγινε αιώνια αλησμόνητο εξ αιτίας των μεγάλων αληθειών που μεταβίβαζε και την γνώση που προέκυπτε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κι όμως, μερικοί ημιμαθείς σύγχρονοι τέκτονες βιάζονται να αντιμετωπίσουν σαν τσαρλατάνους όλους εκείνους που, ευτυχώς, θυμούνται αυτές τις αρχαίες τελετές και θέλουν να τους τις εξηγήσουν!” (Cours Philos.)

... Και συνεχίζει μιλώντας για τις λιτανείες της Παρθένου Μαρίας, τους ναούς, τις εορτές, τις λειτουργίες και υπηρεσίες της Εκκλησίας, τα προσκυνήματα, τα προσευκτήρια, τους Ιακωβίνους, τους Φραγκισκανούς, τις Εστιάδες, τα θαύματα, το ex-voto, τα κοιλώματα για αγάλματα, και τα αγάλματα κλπ.

Ο De Malville, ένας μεγάλος Εβραίος σοφός που μετέφρασε την ραβινική βιβλιογραφία, παρατηρεί ότι οι Ιουδαίοι δίνουν στην Σελήνη όλα τα ονόματα που συναντιόνται στις Λιτανείες και που χρησιμοποιούνται για να δοξαστεί η Παρθένος. Στις Λιτανείες τον Ιησού βρίσκει όλα τα κατηγορήματα του Οσίριδος -του αιώνιου ήλιου, και του Ώρου- του ετήσιου ηλίου.

Και το αποδεικνύει.

Η Mater Christi είναι η μητέρα του “Λυτρωτή” των αρχαίων τεκτόνων, ο οποίος είναι ο Ήλιος. Στους Αιγυπτίους, ο λαός πίστευε ότι το Παιδίον, σύμβολο του μεγάλου κεντρικού άστρου, του Ώρου, ήταν ο Ήλιος του Osireth και Oseth, των οποίων οι ψυχές είχαν εμψυχώσει, μετά τον θάνατό τους, τον Ήλιο και την Σελήνη. Με τους Φοίνικες, η Ίσις έγινε Αστάρτη, όνομα με το οποίο λάτρευαν την Σελήνη που προσωποποιείτο από μια γυναίκα στολισμένη με κέρατα που συμβόλιζαν την ημισέληνο. Η Αστάρτη αναπαρίστατο κατά τη φθινοπωρινή ισημερία, αφού ο σύζυγός της (ο Ήλιος) είχε ηττηθεί από τον Πρίγκιπα του Σκότους και είχε κατέλθει στην κόλαση, να κλαίει για την απώλεια αυτού του συζύγου που είναι ταυτόχρονα γιος της, όπως κάνει η Ίσις για την απώλεια του συζύγου, αδελφού και γιου της (Όσιρις Ώρος). Η Αστάρτη κρατά στο χέρι της ένα ραβδί σε σχήμα σταυρού, έναν κανονικό σταυρό, και κρατιέται μέσα στον θρήνο της από την ημισέληνο. Η χριστιανική Παρθένος Μαρία αναπαρίσταται συχνά στην ίδια στάση, πιασμένη από τη νέα Σελήνη που περιβάλλεται από άστρα και να θρηνεί τον γιο της: justa crucem lacrimosa dum pendebat filius (βλέπε Stabat Mater Dolorosa). Δεν βλέπουμε εδώ την διάδοχο της Ίσιδας και της Αστάρτης; ρωτά ο συγγραφέας...

... Μπορούμε να τελειώσουμε με έναν τεκτονικό χαιρετισμό λέγοντας: Ένδοξε αξιωματικέ του Μυημένου Χιράμ Αμπίφ και “Γιου της Χήρας”, το βασίλειο του σκότους και της άγνοιας εξαφανίζεται γρήγορα, όμως υπάρχουν ακόμη περιοχές που δεν έχουν εξερευνηθεί από τους σοφούς και που είναι εξ ίσου μαύρες με τη νύχτα της Αιγύπτου Fratres sobrii estote et vigilate (Αδελφοί να είστε σώφρονες και να επαγρυπνείτε).

 

*** Οι εκδόσεις Κυβέλη εξέδωσαν αυτό το βιβλίο το 1998. Σήμερα είναι ένας ανενεργός εκδοτικός οίκος ***