Λογοτεχνία Ο Φτερωτός Ταύρος από την Ντάϊον Φόρτσουν (Dion Fortune) Τίτλος Πρωτοτύπου: The Winged Bull Μετάφραση: Αθηνά Δάντη H Dion Fortune, στα διηγήματά της αυτά, με μέσο την εξαιρετική της πένα, μάς «ταξιδεύει» και μάς μαθαίνει τους Νόμους και ...

Ο Φτερωτός Ταύρος από την Ντάϊον Φόρτσουν (Dion Fortune)
Τίτλος Πρωτοτύπου: The Winged Bull
Μετάφραση: Αθηνά Δάντη

H Dion Fortune, στα διηγήματά της αυτά, με μέσο την εξαιρετική της πένα, μάς «ταξιδεύει» και μάς μαθαίνει τους Νόμους και τις Αρχές του Αποκρυφισμού και του Μυστικισμού.

Ας μην ξεχνάμε ότι τα πάντα μπορούν να ειπωθούν μέσω του Μύθου....

Ακολουθώντας τη διήγησή της, σε κάθε της ιστορία μαθαίνουμε τόσα πολλά με την πλοκή και τη ροή των ιστοριών της, ώστε έχουμε την αίσθηση ότι έχουμε ταξιδέψει στο Χρόνο και στο Χώρο, αποκομίζοντας τη Γνώση που οι Αναζητητές ψάχνουν.

Ας την ακολουθήσουμε...

Νέος, άνεργος κι απένταρος, ο Τεντ Μάρτσισον αναζητά την τύχη του στο καπνισμένο Λονδίνο του Μεσοπολέμου. Μια απροσδόκητη συνάντηση με τον Άλικ Μπράνγκουϊν, πρώην συνταγματάρχη του, θα τον τραβήξει από τη μιζέρια για μια καλύτερη ζωή.

Οι δρόμοι για μια νέα ζωή ανοίγονται μπροστά του, αλλά το τίμημα που πρέπει να πληρώσει είναι βαρύ, όσο αβάσταχτος είναι ο ανικανοποίητος έρωτάς του για την αδελφή του εργοδότη του, την Ούρσουλα. Μια ελκυστική γυναίκα που θα ταρακουνήσει τον εσωτερικό του κόσμο και θα τον ωθήσει σε μονοπάτια σκοτεινά κι αλλόκοτα, προκειμένου να την προστατέψει και να την κρατήσει δική του για πάντα.

Σάς παραθέτουμε ένα απόσπασμα για να αντιληφθείτε την εξαιρετική γραφή της συγγραφέως η οποία με μυθιστορηματικό τρόπο παραθέτει αρχές και νόμους του αποκρυφισμού, που ίσως... δύσκολα να μπορούσαν να παρατεθούν (και να γίνουν κατανοητά) σε ένα σύγγραμμα/δοκίμιο κλπ.... Απολαύστε (ένα μικρό μέρος του έργου) και αφεθείτε... :

...“Είμαι με το μέρος σου” φώναξε δυνατά στη φαντασία του. “Έλα σε μένα, Φτερωτέ Φύλακα των Θεών. Άνοιξέ μου τις πύλες”.

Η επίκλησή του σταμάτησε απότομα. Με τι όνομα θα έπρεπε να καλέσει το νέο του φίλο; Τα ονόματα ήταν απαραίτητα για την επίκληση των θεών. Πώς να τον ονομάσει ανθρωπόμορφο, αετόμορφο, βουβαλοπόδαρο; “Εσύ που έρχεσαι με πόδια Ταύρου”, θυμήθηκε τα λόγια κάποιας παλιάς σχολικής μετάφρασης, “Ευοί Ίακχε! Ιώ Παν!”

Ο Μάρτσισον στεκόταν ολομόναχος στο ομιχλώδες σκοτάδι της αυλής του Βρετανικού Μουσείου και φώναξε δυνατά, “Ευοί Ίακχε! Ιώ Παν! Ιώ Παν!”

Και η ηχώ απάντησε “Ιώ Παν!”

Απάντησε όμως και μια άλλη φωνή που δεν ήταν η ηχώ: “Ποιος είναι αυτός που επικαλείται το Μεγάλο Θεό Πάνα;”....

...Ο ίδιος επρόκειτο να παίξει το ρόλο του στη μεγάλη τελετή του ήλιου, που προσδίδει στη γη ζωή και γονιμότητα και στην καρδιά του ανθρώπου έμπνευση. Κοίταξε στο βάρθρο όπου στεκόταν ο ιερέας περιμένοντας την κίνησή του. Ο ροδόχρυσος μανδύας του λαμπύριζε και έπεφτε με βαριές πτυχές καθώς τα χέρια υψώνονταν επικλητικά.

“Ήλιος, Ήλιος, Ήλιος”, ακούστηκε η βαθιά φωνή του ανώτερου ιερέα. Αυτό ήταν το σημάδι. Ο Μάρτσισον σηκώθηκε από τη θέση του και έκανε τρία βήματα προς την ιέρεια της γης απέναντι. Εκείνη σηκώθηκε, έκανε τρία βήματα προς το μέρος του και η τελετή άρχισε.

Δε θυμόταν καθαρά την τελετουργία. Ήξερε πως χόρευαν με αργούς ρυθμούς, τους οποίους υπέθεσε ότι έπαιζε ο Μπράνγκουϊν με το βιολί του. Ήξερε πως ήρθαν στο βωμό και ήπιαν μαζί από το κύπελο με το κρασί και έφαγαν μαζί το ψωμί βουτηγμένο στο χοντρό αλάτι, γιατί γευόταν την αλμύρα στα χείλη του για πολύ μετά. Μαζί πάλι εισέπνευσαν το απαλό άρωμα των κλαδιών του πεύκου. Και κατόπιν χόρεψαν πάλι.

Αυτά ήταν όλα όσα συνέβησαν στο φυσικό επίπεδο. Αλλά εσωτερικά συνέβησαν πολύ περισσότερα. Δεν ήταν δύο άτομα. Δεν έκανε κάτι για την Ούρσουλα Μπράνγκουϊν, ούτε εκείνη γι' αυτόν. Ήσαν δύο δυνάμεις, όχι δύο πρόσωπα. Εκείνος αντιπροσώπευε τον ήλιο στον ουρανό, που χάριζε τη ζωή στη γη. Εκείνη ήταν η γη και τον απορροφούσε πεινασμένα, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της. Όσο απορροφούσε, τόσο έρεε μέσα του. Εκείνος ένιωθε ολόλαμπρος σαν συμπαγής, λαμπερός χρυσός. Και αισθάνθηκε τη γυναίκα στα χέρια του να πυρώνει σταδιακά, όπως η γη την αυγή, όταν προβάλλει ο ήλιος στις κορφές των ανατολικών λόφων. Τελικά έγινε κι εκείνη ολόλαμπρη και ταυτίστηκαν, καθώς έκαναν κύκλους στους αργούς ρυθμούς του χορού.

Τότε έφθασε το λυκόφως. Η μουσική έγινε αργότερη, έως ότου σίγησε. Στάθηκαν μαζί μπροστά στο βωμό με τα κλαδιά του πεύκου, το ψωμί, το κρασί και το αλάτι. Τα χέρια της ευλογίας ήταν απλωμένα πάνω τους και η συνείδησή τους επανήλθε στο φυσιολογικό της επίπεδο.

Η Ούρσουλα Μπράνγκουϊν εξαφανίστηκε πίσω από την εξέδρα και εκείνος άκουσε την πόρτα να ανοίγει μαλακά και να κλείνει. Μια χειρονομία από τον Μπράνγκουϊν τον σταμάτησε πριν την ακολουθήσει. Παρέμειναν σιωπηλοί κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο? δύο μεγαλόσωμοι άνδρες με τις αστραφτερές ενδυμασίες τους, ο ένας στεφανωμένος την πυργωτή τιάρα της Αιγύπτου, ο άλλος με τα πυκνά ξανθά μαλλιά του δεμένα με ελληνική τιάρα.

Τελικά ο Μπράνγκουϊν στράφηκε κι έγνεψε στο Μάρτσισον να τον ακολουθήσει. Άφησαν το λαμπρό, χρυσό δωμάτιο, όπου διαδραματίστηκε η σκηνή της μυστηριακής τελετής. Δίχως να πουν λέξη άρχισαν να ξεντύνονται στο εξωτερικό δωμάτιο. Ο Μάρτσισον έβγαλε το στενό, χρυσό μανδύα σαν πουλόβερ. Φόρεσαν σιωπηλά τα καθημερινά τους ρούχα σφίγγοντας τα κολάρα και δένοντας τις γραβάτες τους. Η επιστροφή στον πολιτισμό δεν ήταν εύκολη.

Εκείνη τη νύχτα ο Μάρτσισον δεν ξαναείδε πλέον την Ούρσουλα Μπράνγκουϊν...