Το Σπίτι τής Δύναμης και άλλα Διηγήματα από την Ντάϊον Φόρτσουν (Dion Fortune) Τίτλος Πρωτοτύπου: The Secrets of Dr. Taverner Μετάφραση: Λίλυ Γκορτσοπούλου Βιογραφικό της συγγραφέως DION FORTUNE (1890-1924). H Dion Fortune είναι μία από

Το Σπίτι τής Δύναμης και άλλα Διηγήματα από την Ντάϊον Φόρτσουν (Dion Fortune)
Τίτλος Πρωτοτύπου: The Secrets of Dr. Taverner
Μετάφραση: Λίλυ Γκορτσοπούλου
Βιογραφικό της συγγραφέως DION FORTUNE (1890-1924).

H Dion Fortune είναι μία από τις μεγάλες φυσιογνωμίες της σύγχρονης πνευματικής αναζήτησης. Το πραγματικό της όνομα ήταν Violet M. Firth και γεννήθηκε το 1890 σε μια περιοχή των βόρειων ακτών της Ουαλίας. Η πρώτη της επαφή με τον πνευματικό κόσμο του ανθρώπου έγινε μέσω της εκπαίδευσής της στις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόιντ. Επίσης μαθήτευσε κοντά στον Δρ Μορίαρτι, μία μυστηριώδη μορφή της εποχής της, ο οποίος την επηρέασε βαθιά στις μεταγενέστερες αναζητήσεις της.

Το όνομα της συνδέθηκε με το “Ερμητικό Τάγμα της Χρυσαυγής” και τη συμμετοχή της στο τμήμα “Α και Ω”, καθώς και στη Στοά Stella Matutina. To 1924 ίδρυσε την αδελφότητα του “Εσωτερικού Φωτός”, την οποία διηύθυνε μέχρι τον πρόωρο θάνατό της το 1924.

Άφησε πίσω της ένα πλούσιο συγγραφικό έργο που αποτελεί σημαντικό βοήθημα για τους σπουδαστές της φιλοσοφίας της πνευματικής αναζήτησης.

H Dion Fortune, στα διηγήματά της αυτά, με μέσο την εξαιρετική της πένα, μάς «ταξιδεύει» και μάς μαθαίνει τους Νόμους και τις Αρχές του Αποκρυφισμού και του Μυστικισμού.

Ας μην ξεχνάμε ότι τα πάντα μπορούν να ειπωθούν μέσω του Μύθου....

Ακολουθώντας τη διήγησή της, σε κάθε της ιστορία μαθαίνουμε τόσα πολλά με την πλοκή και τη ροή των ιστοριών της, ώστε έχουμε την αίσθηση ότι έχουμε ταξιδέψει στο Χρόνο και στο Χώρο, αποκομίζοντας τη Γνώση που οι Αναζητητές ψάχνουν.

Ας την ακολουθήσουμε...

Παράξενες ιστορίες που αναδύονται μέσα από τα μισοσκότεινα σοκάκια του Λονδίνου, από τα ανεμοδαρμένα βράχια της δυτικής ακτής και τα βαλτοτόπια του Χάιντχεντ. Ο σχολαστικός επιστήμονας κι ο φωτισμένος ψυχολόγος συνδυάζονται με τρόπο μοναδικό, ακροβατώντας στα όρια της γήινης ζωής και του παράδοξου.

Στόχος τους η θεραπεία της ανθρώπινης ψυχής και η εφαρμογή ενός κώδικα που βρίσκεται πέρα από τους νόμους και την αντίληψη των ανθρώπων. Ο ένας γνωρίζει και τέμνει με νυστέρια αόρατα. Ο άλλος μαθαίνει, ανοίγοντας τις Πύλες που οδηγούν στο δαιδαλώδη και μυστηριακό κόσμο της ανθρώπινης ψυχής. Και οι δύο θεραπεύουν με ένα τρόπο συναρπαστικό.

Σάς παραθέτουμε ένα απόσπασμα για να αντιληφθείτε την εξαιρετική γραφή της συγγραφέως η οποία με μυθιστορηματικό τρόπο παραθέτει αρχές και νόμους του αποκρυφισμού, που ίσως... δύσκολα να μπορούσαν να παρατεθούν (και να γίνουν κατανοητά) σε ένα σύγγραμμα/δοκίμιο κλπ.... Απολαύστε (ένα μικρό μέρος του έργου) και αφεθείτε... :

...Ο Τέναντ, ακουμπισμένος σ’ ένα δέντρο, ξεσκούφωτος, με ανοιχτό πουκάμισο και το κεφάλι ριγμένο προς τα πίσω πάνω στον άγριο κόκκινο κορμό, καθόταν ατενίζοντας το γαλάζιο και σφυρίζοντας απαλά ανάμεσα από τα δόντια του. Εγώ, ξαπλωμένος εντελώς ανάσκελα ανάμεσα στις πευκοβελόνες, λαγοκοιμόμουν. Εν πάσει περιπτώσει δεν άκουσα την Ντιάνα να πλησιάζει, ούτε αντιλήφθηκα την παρουσία της μέχρι που ανασήκωσα το κεφάλι μου. Ξαπλωμένη στα πόδια του Τέναντ, κοίταζε το πρόσωπό του με τη σταθερή ματιά ενός ζώου και εκείνος σφύριζε απαλά όπως πριν, αλλά με έναν εξαίσιο τόνο, σαν του αυλού, με εκείνους τους παράξενους κυματισμούς του που ήταν η πηγή όλου μου του προβλήματος. Σκεφτόμουν τον αρχαίο ελληνικό κόσμο των Κενταύρων και των Τιτάνων, που κυβερνούσαν προτού ο Δίας και η αυλή του εξανθρωπίσουν τους ουρανούς. Ο Τέναντ δεν ήταν πρωτόγονος, ήταν Προαδαμικός. Όσο για την Ντιάνα, δεν ήταν κόρη της Εύας, αλλά της σκοτεινής Λίλιθ, της προκατόχου της, και κατάλαβα πως αυτοί οι δύο ανήκαν στον ίδιο κόσμο και ο ένας στον άλλο. Η παλιά πληγή μου μού έδωσε μια σουβλιά, ήταν και σουβλιά ζήλιας, γιατί ήταν πολύ ευτυχέστεροι στον κόσμο τους απ’ ότι στην δική μας πολιτισμένη σκλαβιά, ωστόσο έμεινα ήσυχος, παρακολουθώντας το ειδύλλιό τους.

Οι σκιές των πεύκων είχαν μακρύνει πολύ πάνω στο βάλτο και ξεσήκωσα τον Τέναντ για την επιστροφή μας στη Γη. Καθώς επιστρέφαμε στο χρυσό απογευματινό φως, η Ντιάνα μας ακολούθουσε.

Όταν ανέφερα στον Τάβερνερ το γεγονός, κατά την διάρκεια του επιδόρπιου βραδινού καπνίσματος, διαπίστωσα ότι δεν έδειξε καμία έκπληξη.

«Ήλπιζα ότι θα συνέβαινε », είπε. «Είναι η μόνη δυνατή λύση που μπορώ να σκεφτώ για την περίπτωση, αλλά τι θα πει η οικογένειά της;»...

... Όταν γύρισα στην κλινική, βρήκα κατάπληκτος τον Τάβερνερ εκεί.

«Τι στο καλό σας έκανε να επιστρέψετε από τις διακοπές σας; » ρώτησα.

«Εσύ », απάντησε. «Μου έστελνες συνεχώς τηλεπαθητικά μηνύματα S.O.S., έτσι σκέφτηκα πως ήταν καλύτερα να έρθω και να δω τι συμβαίνει ».

«Λυπάμαι φοβερά », είπα. «Είχαμε κάποια μικρή δυσκολία, αλλά την ξεπεράσαμε μια χαρά».

«Τι συνέβη;» ρώτησε, παρατηρώντας με στενά, και αισθάνθηκα να κοκκινίζω σαν ένοχο σχολειαρόπαιδο, γιατί δεν ήθελα να του αναφέρω τα σχετικά με την κυρία Μπέλαμι και το ξελόγιασμα του Γουϊνινγκτον μαζί της.

«Υποθέτω ότι ο Γουϊνινγκτον δοκίμασε το κόλπο σας και έπεσε στο υποσυνείδητο », είπα τελικά. «Πήγε πολύ βαθιά και έλειψε τόση ώρα που ανησύχησα αρκετά. Βλέπετε, δεν καταλαβαίνω και πολλά απ’ αυτά τα πράγματα. Μετά, καθώς επέστρεφε, τον είδα και τον πέρασα για φάντασμα και πήρα μια τρομάρα φοβερή ».

«Τον είδες; » αναφώνησε ο Τάβερνερ. «Πως το κατόρθωσες αυτό; Εσύ δεν είσαι διορατικός ».

«Είδα μια γκρίζα ομίχλη να κινείται σαν αδράχτι, σαν εκείνη που είδαμε τότε που παραλίγο να πεθάνει ο Μπλακ, ο αεροπόρος ».

«Και την είδες; » ρώτησε έκπληκτος ο Τάβερνερ. «Θέλεις να πεις ότι ο Γουϊνινγκτον πρόβαλε το διπλό αιθερικό; Πόση ώρα έμεινε αναίσθητος; »

«Περίπου είκοσι τέσσερις ώρες ».

«Έλα Χριστέ! » φώναξε ο Τάβερνερ. «Ο άντρας αυτός πρέπει να είναι νεκρός ».

«Δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο», απάντησα. «Είναι ζωντανός και ζωηρός. Για την ακρίβεια είναι πολύ ακμαίος », πρόσθεσα αναθυμούμενος την πρωινή σκηνή.

«Δεν μπορώ να καταλάβω », μονολόγησε ο Τάβερνερ, «πως το διπλό αιθερικό, ο φορέας των ζωικών δυνάμεων, μπόρεσε να αποσυρθεί για τόσο διάστημα χωρίς να αρχίσει η αποσύνθεση της φυσικής μορφής; Πού ήταν και τι έκανε; Ίσως, όμως, να ήταν ακριβώς πάνω από το κρεβάτι και απλά να αποσύρθηκε από το φυσικό του σώμα για να γλιτώσει από την ταλαιπωρία του »....