Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι πως, παρ' όλο που ο Μικτός Τεκτονισμός είναι μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη, το κύριο διακριτικό του χαρακτηριστικό προέρχεται από την σεβαστή αρχαιότητα, γιατί, κατά την διάρκεια των εργασιών στην αρχαία Αίγυπτο...

Εκδόσεις "Κυβέλη"
Μία Προσφώνηση που δόθηκε στην Στοά του Σίδνεϋ, αρ. 404, το 1915
Τίτλος πρωτοτύπου: Ancient Ideale in Modern Freemasonry
Μετάφραση: Κίμων Θεοδωρόπουλος
Σάς παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο.

... Οι Στοές μας στην παλαιά Αίγυπτο ήταν αυστηρά περιορισμένες όσον αφορά την συμμετοχή μελών· καμιά Στοά δεν μπορούσε να περιλαμβάνει περισσότερα από σαράντα μέλη, και καθένα από αυτά τα σαράντα ήταν ένα αναγκαίο μέρος του Μηχανισμού, και κάλυπτε έναν ρόλο που ήταν καθαρά δικός του. Με εξαίρεση τους Αξιωματούχους, που δουλειά τους ήταν η απαγγελία του Αξιώματος και η μαγνήτιση της Στοάς, κάθε μέλος αντιπροσώπευε μια συγκεκριμένη ποιότητα. Ένας ονομαζόταν Ιππότης της Αγάπης, ένας άλλος Ιππότης της Αλήθειας, κάποιος άλλος Ιππότης της Εγκαρτέρησης, και ούτω καθ' εξής και ο καθένας υποτίθεται πως ήταν ειδικός στο να σκέπτεται και να εκφράζει την ποιότητα που του είχε ανατεθεί. Η επιδίωξη ήταν πως οι ποιότητες, εκφρασμένες έτσι μέσω της Στοάς σαν σύνολο, θα διαμόρφωναν τον χαρακτήρα ενός τέλειου ανθρώπου.

Κάθε μέλος έπαιρνε μέρος στο έργο, και η εργασία εκείνων που κάθονταν στις στήλες, θεωρούνταν πιο κοπιαστική από την εργασία των Αξιωματούχων, καθώς γινόταν κυρίως στο διανοητικό επίπεδο. Έπρεπε όλοι να συμπράξουν σε ορισμένα σημεία στο Τυπικό, για να εκπέμψουν ρεύματα σκέψης, και ο σκοπός της όλης προσπάθειας ήταν να ανεγείρουν πάνω από την Στοά και γύρω από αυτήν, μια μεγαλοπρεπή και ακτινοβόλο σκεπτομορφή κολοσσιαίων διαστάσεων και τέλειων αναλογιών, ειδικά κατασκευασμένη για να δέχεται και να μεταδίδει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο την Θεία Δύναμη την οποία είχαν επικαλεστεί με την πράξη της αφοσίωσής τους. Αν η σκέψη κάποιου μέλους ήταν αναποτελεσματική, η σκεπτομορφή, που έμοιαζε με έναν τρανό καθεδρικό ναό, ήταν αντίστοιχα ελαττωματική σε ένα μέρος· αλλά ο Σεβασμιότατος Διδάσκαλος ήταν συνήθως ένας διορατικός Ιερέας ή Ιέρεια, που μπορούσε να δει που βρισκόταν το ελάττωμα, και έτσι μπορούσε να διατηρήσει την Στοά του αυστηρά στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.

Αντιλαμβάνεστε ότι, καθώς ο καθένας που ήταν παρών έπρεπε να εκτελέσει τον ρόλο του στην ανοικοδόμηση αυτής της μορφής, ήταν απολύτως αναγκαίο να υπάρχει η πιο ακριβής συνεργασία και η πιο τέλεια αρμονία. Το πιο ασήμαντο ψεγάδι σ' αυτά θα είχε εξασθενίσει σημαντικά την μορφή μέσω της οποίας γινόταν το όλο έργο. Είναι ίσως ένα κατάλοιπο αυτής της υπέρτατης ανάγκης, το οποίο υπαγορεύει τον τωρινό κανονισμό μας, ότι όσοι αδελφοί δεν βρίσκονται σε τέλεια αρμονία μεταξύ τους, δεν θα πρέπει να φορέσουν το περίζωμά τους, μέχρι να επιλύσουν τις διαφορές τους. Στην αρχαία Αίγυπτο υπήρχε μια επίταση του αδελφικού συναισθήματος μεταξύ των μελών μιας Στοάς, κάτι που πιθανόν σπάνια επιτυγχάνεται τώρα· αισθανόμασταν πως είμαστε δεμένοι μεταξύ μας με τους ιερότερους δεσμούς, όχι μόνον ως μέρη του ίδιου μηχανισμού, αλλά στην πραγματικότητα ως συνεργάτες με αυτόν τον Ίδιο το Θεό.

Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι πως, παρ' όλο που ο Μικτός Τεκτονισμός είναι μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη, το κύριο διακριτικό του χαρακτηριστικό προέρχεται από την σεβαστή αρχαιότητα, γιατί, κατά την διάρκεια των εργασιών στην αρχαία Αίγυπτο, οι γυναίκες στέκονταν ακριβώς πάνω στην ίδια βάση με τους άντρες. Ο μεταγενέστερος αποκλεισμός των γυναικών φαίνεται πως οφειλόταν στην επίδραση των Επαγγελματικών Συντεχνιών.
Δεν γνωρίζω σε ποιον βαθμό, κάτω από συνθήκες τόσο θεμελιωδώς διαφορετικές όπως αυτές που υφίστανται σήμερα, θα ήταν δυνατόν να αναστυλωθεί στον Ελευθεροτεκτονισμό κάποιο μέρος από την ιδιάζουσα θέση και δύναμη που κατείχε στις όχθες του Νείλου· αλλά αν πρόκειται να υπάρξει κάποια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση, αυτή μπορεί να ξεκινήσει μονάχα από τις τάξεις του Μικτού Τεκτονισμού...

... Υπάρχουν διάφοροι τρόποι με τους οποίους η ανάμνηση του τρόπου με τον οποίο τα πράγματα γινόντουσαν στην αρχαία Αίγυπτο μπορεί να μας φανεί χρήσιμη, γιατί εκείνοι οι άνθρωποι εκτελούσαν τις τελετές τους με πλήρη γνώση του νοήματός τους, και έτσι τα σημεία στα οποία έδιναν μεγαλύτερη έμφαση, είναι πιθανόν να είναι σημαντικά και για εμάς επίσης.
Ο βαθύς σεβασμός ήταν το πιο ισχυρό τους χαρακτηριστικό. Αντιμετώπιζαν τους Ναούς τους σε μεγάλο βαθμό όπως οι πιο σοβαροί Χριστιανοί αντιμετωπίζουν την εκκλησία τους, με την διαφορά ότι η στάση τους υπαγορεύονταν από επιστημονική γνώση παρά από συναίσθημα. Καταλάβαιναν ότι το κτίριο ήταν ισχυρά μαγνητισμένο, και ότι, για να διατηρηθεί το πλήρες σθένος αυτού του μαγνητισμού, χρειαζόταν μεγάλη προσοχή. Το να μιλήσει κανείς για συνηθισμένα θέματα μέσα στον Ναό, θα θεωρούνταν ως ιεροσυλία, καθώς θα σήμαινε την εισαγωγή μιας ενοχλητικής επήρειας. Η ένδυση και όλες οι προκαταρκτικές εργασίες γινόντουσαν πάντα στον προθάλαμο, και οι αδελφοί έμπαιναν μέσα στην Στοά σε πομπή, τραγουδώντας. Η ιερότητα της μωσαϊκής επιφάνειας φυλασσόταν με την πιο άγρυπνη προσοχή, και κανένας δεν εισέβαλλε εκεί, εκτός από τον υποψήφιο και τους αξιωματούχους στις κατάλληλες στιγμές, και φυσικά από τον αδελφό Τελετάρχη όταν λιβάνιζε τον Βωμό. Η υπερβολική σημασία του επακριβούς τετραγωνισμού της Στοάς υπαγορεύεται από τους ίδιους μαγνητικούς παράγοντες. Τα ρεύματα της δύναμης ρέουν ορμητικά κατά μήκος και κατά πλάτος αυτής της επιφάνειας, σε γραμμές όπως το στημόνι και το υφάδι ενός κομματιού υφάσματος, και επίσης γύρω από τις άκρες της, και καθένας που πρέπει να την διασχίσει, ή ακόμα και να βρεθεί κοντά της, θα πρέπει να είναι προσεκτικός να κινείται μαζί με την δύναμη και όχι εναντίον της. Από εδώ προέρχεται η επιτακτική ανάγκη να παραμένει κανείς πάντα σε μια κατεύθυνση...

*** Οι εκδόσεις Κυβέλη εξέδωσαν αυτό το βιβλίο το 2007. Σήμερα είναι ένας ανενεργός εκδοτικός οίκος ***