Μια από τις κυριότερες δυνατότητες της Θεοσοφίας είναι η επεξηγηματική φύση της. Μας παρέχει εγκυκλοπαιδική γνώση, στοιχεία για ένα βιώσιμο παγκόσμιο πρότυπο ή υπόδειγμα, όπως λέει η σύγχρονη επιστήμη, μέχρις ότου φθάσουμε μόνοι μας στη γνώση....

Διάλεξη "Μπλαβάτσκυ 2001" από τον Τζέφρεϋ Φάρδινγκ που δόθηκε στην Καλοκαιρινή Σχολή της Θεοσοφικής Εταιρείας στο Γουίντσεστερ της Αγγλίας, στο Κολλέγιο Κινγκ Άλφρεντ την Κυριακή 29 Ιουλίου 2001

Εισαγωγή :

«Εσείς, λοιπόν, Αποκρυφιστές, Καμπαλιστές και Θεόσοφοι, γνωρίζεται καλά πως ένας Λόγος, παλιός όσο και ο κόσμος, μολονότι, νέος για σας, ήχησε στην αρχή αυτού του κύκλου και η δυνατότητά του, αν και δεν γίνεται αντιληπτή από τους άλλους, βρίσκεται κρυμμένη στους αριθμούς που συναποτελούν το έτος 1889. Ξέρετε πολύ καλά πως μόλις ακούστηκε μια νότα που δεν έχει ξανακουστεί από τους ανθρώπους αυτής της εποχής. Και πως μια Καινούρια Ιδέα αποκαλύπτεται ωριμασμένη από τις δυνάμεις της εξέλιξης. Αυτή η Ιδέα είναι διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη που γεννήθηκε κατά τον 19^ο αιώνα. Είναι όμως ταυτόσημη με τη σκέψη που έδωσε τον κυρίαρχο τόνο και τη βασική γραμμή κάθε αιώνα, ιδιαίτερα του τελευταίου – απόλυτη ελευθερία σκέψης για την ανθρωπότητα.»

Η Θεοσοφία είναι στο σύνολό της μια πλήρης γνώση της Φύσης όπου ο άνθρωπος παίζει πρωταρχικό ρόλο. Το ανθρώπινο βασίλειο αποτελεί ένα στάδιο ζωτικής σημασίας, στο τεράστιο εξελικτικό πρόγραμμα, όταν ο «Άνθρωπος», ο στοχαστής γεννιέται. Η γνώση της Θεοσοφίας κερδίζεται από γενιές εκπαιδευμένων ερευνητών, μυημένων στα Αρχαία Μυστήρια. Διατείνεται ότι είναι μια έκφραση της Αλήθειας, η πραγματικότητα της ύπαρξης. Επομένως, δεν είναι ζήτημα εικασίας ή δοξασίας. Η ίδια η Φύση θεωρείται ως ένα σύνολο όλων εκείνων που την αποτελούν κατά ιεραρχική σειρά από τα κατώτερα μέχρι τα ανώτερα όντα, από τα στοιχεία που περιλαμβάνουν την ύλη του αντικειμενικού μας κόσμου μέχρι την εξελικτική κλίμακα μέσα από το βασίλειο της Φύσης προς τον άνθρωπο και ακόμα πιο πέρα, μέχρι το βασίλειο του υπερανθρώπινου. Η Θεοσοφία θέτει ως προϋπόθεση βαθμίδες υπεράνθρωπων όντων τα οποία, ως συλλογικά όντα με τη συσσωρευμένη σοφία τους και γνώση, αποτελούν του «δημιουργούς» και τους «άρχοντες» του πλανητικού μας συστήματος.

Η Θεοσοφία μας λέει ότι στον πυρήνα όλων των πραγμάτων υπάρχει μια κοινή Ουσία. Αυτή η ουσία εκδηλώνεται ως «Ζωή». Καθετί είναι προικισμένο με αυτήν. Δεν υπάρχει νεκρή ύλη. Παρόμοια, καθετί έχει ένα βαθμό αισθαντικότητας ακόμα κι αν περιορίζεται απλώς στην ικανότητα της ανταπόκρισης ή μόνον του «αισθήματος», δηλαδή να αντιδρά σε εξωτερικά ερεθίσματα ακόμα και στη μνήμη. Στις πιο εξελιγμένες της μορφές η αισθαντικότητα γίνεται συνειδητότητα. Αυτή η αισθαντικότητα εκδηλώνεται κατ’ αρχήν στις κατώτερες στοιχειακές μορφές ή στα ορυκτά, προχωρεί μέσα από πιο σύνθετες των φυτών και ζώων και καταλήγει στην πλήρη συνειδητοποίηση του ανθρώπου. Κατόπιν περνά όλες τις διαβαθμίσεις και φθάνει σε επίπεδα επίγνωσης αφάνταστου μεγαλείου για το δικό μας στάδιο της εξέλιξης. Εξαιτίας των αναπτυγμένων ιδιοτήτων και της εξαγνισμένης πνευματικής τους φύσης αυτοί οι νέοι κάτοικοι του ύψιστου επιπέδου του Όντος μπορούν να θεωρούνται θεοί. Μπορούν να κληροδοτήσουν στους ανθρώπους, που είναι σε θέση να τα εκφράσουν, τα πιο ευγενή και ευεργετικά ερεθίσματα ακριβώς όπως τα έχουν αναπτύξει οι ίδιοι. Αυτά τα ερεθίσματα αυξάνονται αριθμητικά καθώς ο άνθρωπος ανέρχεται την κλίμακα της εξέλιξης.

Τότε οι δυνατότητες της Θεοσοφίας μπορούν να εκτιμηθούν ανάλογα με το πώς επηρεάζουν τη συμπεριφορά. Τούτο, ιδιαίτερα, συμβαίνει με τον ίδιο τον άνθρωπο και όλη την ανθρώπινη κατάσταση. Δώδεκα όψεις αυτών των δυνατοτήτων μπορούν εύκολα να προσδιοριστούν :

1. Η ιδέα της Θεότητας στο Σύμπαν και στον Άνθρωπο.
2. Η Απόκρυφη Σύσταση του Ανθρώπου και τα Επίπεδα του Όντος.
3. Ο Θείος Νόμος που ρυθμίζει το σύνολο της συμπαντικής διαδικασίας.
4. Η Εξέλιξη, Ζωή εν τω γίγνεσθαι, η μεγαλειώδης πορεία προς την τελειότητα.
5. Η ιδέα της Μετενσάρκωσης σε σχέση με τους Κύκλους του Γίγνεσθαι.
6. Θρησκεία: όλα τα συστήματα για την καθοδήγηση του Ανθρώπου στο πνευματικό του ταξίδι.
7. Μεταθανάτιες καταστάσεις, Πνευματισμός και Παραφυσικές καταστάσεις.
8. Οικολογία, μια φιλική σχέση προς τη Φύση.
9. Η διευθέτηση της κοινωνίας: ελευθερία μέσα σε ένα πλαίσιο σοφών νόμων.
10. Η Εκπαίδευση: η ενστάλαξη υγιών αξιών και σωστής καλλιέργειας για το άτομο.
11. Η Επιστήμη: οι απόπειρες του ανθρώπου να αντιληφθεί τα έργα της Φύσης.
12. Οι Τέχνες, η Υγεία, η Ψυχολογία και η Παραψυχολογία.

Μερικοί μαθητές της Θεοσοφίας μπορεί να αναρωτηθούν γιατί η περίφημη Κοσμολογία της Θεοσοφίας δεν έχει αναφερθεί. Η Κοσμολογία, όταν μελετάται σε βάθος, δίνει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα ως προς το πώς γίνονται τα πράγματα και είναι έτσι όπως τα βλέπουμε. Και βεβαίως τα «πράγματα» εδώ περιλαμβάνουν όλα εκείνα που για μας στο φυσικό επίπεδο δεν είναι μόνο αντικειμενικά αλλά και υποκειμενικά και αφορούν την εσωτερική μας φύση. Αυτή, όμως, η Κοσμολογία ή η παραδοχή της δεν συνιστά δυνατότητα προς όφελος της ανθρωπότητας επί του παρόντος. Μια από τις κυριότερες δυνατότητες της Θεοσοφίας είναι η επεξηγηματική φύση της. Μας παρέχει εγκυκλοπαιδική γνώση, στοιχεία για ένα βιώσιμο παγκόσμιο πρότυπο ή υπόδειγμα, όπως λέει η σύγχρονη επιστήμη, μέχρις ότου φθάσουμε μόνοι μας στη γνώση.

"Εφόσον η Θεοσοφία και οι αρχές της καταστούν γνωστές, θα καταδειχθεί ότι η φιλοσοφία μας δεν είναι μόνο "μια στενή συγγενής της σύγχρονης επιστήμης" αλλά και ο πρόγονός της αν και την υπερβαίνει κατά πολύ στη λογική. Θα καταδειχθεί επίσης ότι και η "μεταφυσική" της είναι ευρύτερη, ωραιότερη και ισχυρότερη από οποιαδήποτε μεταφυσική που πηγάζει από μια δογματική λατρεία. Πρόκειται για τη μεταφυσική τής Φύσης στην ενάρετη γυμνότητά της από φυσικής, ηθικής και πνευματικής άποψης, ενώ μόνη αυτή μπορεί να εξηγεί το φαινομενικό θαύμα με φυσικούς και ψυχικούς νόμους, να συμπληρώνει τις απλές φυσικές και παθολογικές αντιλήψεις της Επιστήμης και να καταργεί για πάντα τους ανθρωπόμορφους Θεούς και Δαίμονες των δυαδικών θρησκειών. Κανείς δεν πιστεύει πιο σταθερά στην Ενότητα των αιώνιων νόμων, από τους Θεόσοφους"

Τέχνη και Θεοσοφία : Με την εμφάνιση της Θεοσοφίας ολόκληρο σύνολο νέων ιδεών γεννιέται στον τομέα της τέχνης, κυρίως από την απόκρυφη άποψη της φύσης του καλλιτέχνη. Η Θεοσοφία διδάσκει ότι κάθε άνθρωπος είναι μια μικροσκοπική μα μοναδική αντανάκλαση του μακρόκοσμου, του συμπαντικού συνόλου. Καθεμιά από τις ικανότητές του προέρχεται τελικά από μεγάλα Όντα που προόδευσαν κατά τη διάρκεια των αιώνων του εξελικτικού χρόνου πολύ υπεράνω αυτού στην κλίμακα της ύπαρξης. Ο καλλιτέχνης απαντά στην αρμονία της Φύσης με ήχο, χρώμα, μορφή ή συναίσθημα. Βλέπει κάτι από το μεγαλοπρεπές συμπαντικό σχέδιο στις συμμετρικές παραστάσεις, στις εκφράσεις του προσώπου, στην κίνηση, στο ρυθμό και στη μελωδία της γλώσσας και του ήχου. Οι μουσικοί ακούνε με τα εσώτερα αυτιά τους την ουράνια μουσική. Μπορούν και να την καταγράψουν και με τα μουσικά όργανα και τις τεχνικές που διαθέτουν, μπορούν να εκφράζουν ό,τι ακούνε από τη μελωδία κα την αρμονία. Ο χορευτής και ο τραγουδιστής, επίσης, με τον δικό τους τρόπο ερμηνεύουν και δείχνουν κάτι από αυτούς τους ρυθμούς και τις αρμονίες που δεν έχουν ακουστεί. Οι ευαίσθητες ψυχές τους μπορούν να μας μιλούν αλλά και εμείς πρέπει να είμαστε ικανοί να ανταποκρινόμαστε. Χρειαζόμαστε μάτια για να βλέπουμε και αυτιά για να ακούμε. Χωρίς αυτά δεν μπορύμε να ανταποκρινόμαστε και χωρίς την ανταπόκρισή μας οποιαδήποτε μορφή τέχνης είναι απλώς μια σκιά, μια παρουσίαση χωρίς νόημα.

***Το βιβλίο αυτό είχε εκδοθεί από το Κέντρο Μεταφυσικής Ενημέρωσης το 2002***