«Δύο αστέρια χορηγήθηκαν στον άνθρωπο από τους Θεούς, για να τον οδηγήσουν στη μεγάλη Σοφία: Παρατήρησέ τα, ω άνθρωπε! Και ακολούθησε το φως τους με σταθερότητα, διότι σε αυτά βρίσκεται η Σοφία».

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Le Mystère des Cathédrales et l’interprétation ésotérique des symbols hermètiques du grand oeuvre
ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ: Το Μυστήριο των Καθεδρικών Ναών
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Fulcanelli
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Ιωάννης Σωτηριάδης
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: Ant Creations
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Μαρία Αντωνιάδη

Περιεχόμενα

1. Φουλκανέλλι : Το Μυστήριο των Καθεδρικών Ναών και η Εσωτερική Ερμηνεία των Συμβόλων του Μεγάλου Έργου
   Πρόλογος στην Πρώτη Γαλλική Έκδοση
   Πρόλογος στην Δεύτερη Γαλλική Έκδοση
   Το Μυστήριο των Καθεδρικών Ναών
   Ο Καθεδρικός Ναός του Παρισιού
   Αμιένη
   Μπουρζ
   Ο Κυκλικός Σταυρός της Hendaye
   Συμπέρασμα
   
   

2. Παραρτήματα
   Αποκάλυψη και Επεξήγηση του Μεγάλου Έργου της Αλχημείας από τον Σαμαέλ Αούν Βεόρ
   Σημείωμα των Επιμελητών της Έκδοσης

Σάς παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο:

Πρόλογος στην Πρώτη Γαλλική Έκδοση

Για ένα μαθητή, το να παρουσιάσει ένα έργο γραμμένο από τον ίδιο του το Δάσκαλο, είναι ένα άχαρο και δύσκολο έργο. Δεν είναι πρόθεσή μου να αναλύσω εδώ «Το μυστήριο των καθεδρικών ναών», ούτε να υπογραμμίσω την όμορφη παρουσίαση και τη βαθιά διδασκαλία του. Ομολογώ εξάλλου, πολύ ταπεινά την ανικανότητά μου και προτιμώ να αφήσω στους αναγνώστες τη φροντίδα της αξιολόγησης, καθώς και στους αδελφούς της Heliopolis την ευχαρίστηση του να παραλάβουν αυτή τη σύνθεση, που τόσο έξοχα έχει εκτεθεί από έναν αδελφό τους. Ο χρόνος και η αλήθεια θα κάνουν τα υπόλοιπα.

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, εδώ και πολύ καιρό, δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Ο άνθρωπος έσβησε. Μόνο η ανάμνηση παραμένει. Δοκιμάζω κάποια θλίψη επικαλούμενος την εικόνα αυτού του εργατικού και σοφού Δασκάλου, στον οποίο οφείλω τα πάντα, παραπονούμενος ότι έφυγε, δυστυχώς! τόσο σύντομα. Οι πολυάριθμοι φίλοι του, άγνωστοι αδελφοί του, που περίμεναν να λάβουν από αυτόν τη λύση του μυστηριώδους dimissiumVerbum (χαμένης Λέξης), θρηνούν μαζί μου την απώλειά του.

Έχοντας φτάσει στο αποκορύφωμα της γνώσης, θα μπορούσε να αρνηθεί να υπακούσει στις διαταγές του Πεπρωμένου; Κανένας δεν είναι προφήτης στη χώρα του. Αυτό το παλιό ρητό ίσως να δίνει τον απόκρυφο λόγο της ανατροπής που δημιουργείται στη μοναχική και φιλομαθή ζωή του φιλοσόφου από το σπινθήρα της Αποκάλυψης. Υπό την επίδραση αυτής της θείας φλόγας, ο παλιός άνθρωπος αναλώνεται εντελώς. Όνομα, οικογένεια, πατρίδα, όλες οι αυταπάτες, όλα τα σφάλματα, όλες οι ματαιοδοξίες καταπίπτουν σε σκόνη. Και μέσα από αυτές τις στάχτες, όπως με το φοίνικα των ποιητών, μια νέα προσωπικότητα ξαναγεννιέται. Έτσι, τουλάχιστον, το θέλει η φιλοσοφική Παράδοση.

Ο Δάσκαλός μου το ήξερε. Εξαφανίστηκε όταν σήμανε η ώρα του πεπρωμένου, όταν το Σημάδι εκπληρώθηκε. Ποιος, λοιπόν, θα τολμούσε να υπεκφύγει του νόμου; Όσο για μένα, παρά το σπαραγμό για έναν οδυνηρό, αλλά αναπόφευκτο χωρισμό, εάν μου συνέβαινε σήμερα η χαρούμενη έλευση που ανάγκασε το Μύστη να διαφύγει από τις υποταγές του κόσμου, δεν θα ενεργούσα διαφορετικά.

Ο Fulcanelli δεν είναι πια εδώ. Αλλά έχουμε τουλάχιστον την παρηγοριά ότι η σκέψη του παραμένει ζεστή και ζωντανή, εγκλεισμένη για πάντα σε αυτές τις σελίδες, όπως σε ένα ιερό.

Χάρη σε αυτόν, ο γοτθικός καθεδρικός ναός παραδίδει το μυστικό του. Και δεν μαθαίνουμε χωρίς έκπληξη και συγκίνηση το πώς λαξεύτηκε από τους προγόνους μας ο πρωταρχικός λίθος των θεμελίων του, εκθαμβωτικός πολύτιμος λίθος, πιο πολύτιμος από τον ίδιο το χρυσό, επάνω στον οποίο ο Ιησούς οικοδόμησε την Εκκλησία του. Όλη η Αλήθεια, όλη η Φιλοσοφία, όλη η Θρησκεία αναπαύονται επάνω σε αυτή τη μοναδική και ιερή Πέτρα. Πολλοί άνθρωποι, φουσκωμένοι από εγωισμό, πιστεύουν ότι είναι ικανοί να την διαμορφώσουν. Και όμως πόσο σπάνιοι είναι οι εκλεκτοί, όσο είναι αρκετά απλοί, αρκετά σοφοί, αρκετά ικανοί για να φτάσουν στο στόχο!

Αλλά αυτό έχει μικρή σημασία. Μας αρκεί να γνωρίζουμε ότι τα θαύματα του μεσαίωνά μας περιέχουν την ίδια θετική αλήθεια, την ίδια επιστημονική βάση με τις πυραμίδες της Αιγύπτου, τους ναούς της Ελλάδας, τις ρωμαϊκές κατακόμβες, τις βυζαντινές βασιλικές.

Αυτή είναι η γενική σημασία του βιβλίου του Fulcanelli.

Ο Ερμητιστές, τουλάχιστον εκείνοι που είναι άξιοι αυτού του ονόματος, θα ανακαλύψουν εδώ κάτι άλλο. Λένε ότι είναι από την σύγκρουση των ιδεών που αναβλύζει το φως. Θα αναγνωρίσουν εδώ, ότι από την αναμέτρηση του Βιβλίου και του Κτιρίου το Πνεύμα απελευθερώνεται και το Γράμμα πεθαίνει. Ο Fulcanelli έκανε για αυτούς την πρώτη προσπάθεια. Εναπόκειται στους Ερμητιστές να κάνουν την τελευταία. Ο δρόμος που πρέπει ακόμη να διανυθεί είναι σύντομος. Συμφέρει να τον αναγνωρίσουμε σωστά για να μην πορευόμαστε χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε.

Επιθυμούμε κάτι παραπάνω;

Ξέρω, όχι επειδή το ανακάλυψα μόνος μου, αλλά επειδή με διαβεβαίωσε για αυτό ο Συγγραφέας, είναι τώρα πάνω από δέκα χρόνια, ότι το κλειδί για το μεγάλο Μυστικό δίνεται, χωρίς κανένα επινόημα, από μία από τις εικόνες, που κοσμούν το παρόν έργο. Και αυτό το κλειδί αποτελείται πολύ απλά από ένα χρώμα, το οποίο αποκαλύπτεται στον τεχνίτη από την πρώτη εργασία. Κανένας Φιλόσοφος, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει αποκαλύψει τη σημασία αυτού του θεμελιώδους σημείου. Αποκαλύπτοντάς το, υπακούω στις τελευταίες επιθυμίες του Fulcanelli και έχω τη συνείδησή μου καθαρή.

Και τώρα θα ήθελα να επιτραπεί, στο όνομα των Αδελφών της Ηλιούπολης και στο όνομά μου, να ευχαριστήσω θερμά τον καλλιτέχνη, στον οποίο ο δάσκαλός μου εμπιστεύτηκε την εικονογράφηση του έργου του. Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι το Μυστήριο των Καθεδρικών Ναών μπορεί να εκτυλίξει τον αυστηρό εσωτερισμό του μέσα από ένα υπέροχο μανδύα αυθεντικών εικόνων, οφείλεται στο ειλικρινές και σχολαστικό ταλέντο του ζωγράφου Julien Champagne.

E.CANSELIET
F.C.H.
Οκτώβρης 1925

Πρόλογος στη Δεύτερη Γαλλική Έκδοση

….. Στην εισαγωγή μας στο έργο Δώδεκα Κλείδες της Φιλοσοφίας, επαναλάβαμε σκόπιμα ότι ο Βασίλειος Βαλεντίνος ήταν μυητής του Δασκάλου μας, εν μέρει επειδή αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να αλλάξουμε το επίθετο, δηλαδή να αντικαταστήσουμε –χάριν της ακρίβειας– το αριθμητικό πρώτος μυητής, το οποίο είχαμε παλαιότερα χρησιμοποιήσει στον πρόλογό μας στις Φιλοσοφικές Οικίες, με το ποιοτικό αληθινός. Την εποχή εκείνη αγνοούσαμε την πολύ συγκινητική επιστολή, την οποία παραθέτουμε λίγο αργότερα, που οφείλει την εντυπωσιακή ομορφιά της στην ορμή του ενθουσιασμού και στην ένθερμη έκφραση που ανέφλεξε το συγγραφέα, ανώνυμου λόγω της απόξυσης της υπογραφής και της μη αναγραφής του παραλήπτη. Ο αποστολέας ήταν αναμφισβήτητα ο δάσκαλος του Fulcanelli, ο οποίος άφησε αυτήν την αποκαλυπτική επιστολή στα έγγραφά του. Φέρει δύο διασταυρούμενες φαιές γραμμές στις πτυχές του, λόγω του ότι είχε διατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα στο πορτοφόλι, το οποίο ωστόσο δεν το προστάτεψε από την αψηλάφητη, λιπαρή σκόνη του τεράστιου και σε διαρκή λειτουργία φούρνου. Έτσι, για πολλά χρόνια, ο συγγραφέας του Μυστηρίου των Καθεδρικών Ναών, διατηρούσε ένα τέτοιο φυλαχτό, έγγραφη απόδειξη του θριάμβου του αληθινού μυητή του, την οποία τίποτα πια δεν μας απαγορεύει σήμερα να δημοσιεύσουμε, ιδιαίτερα εφόσον μας παρέχει μια ισχυρή και σωστή ιδέα του υψηλού πεδίου, στο οποίο διεξάγεται το Μεγάλο Έργο…..

….. Αυτός που ξέρει πώς να κάνει το Έργο με τον ένα και μόνο υδράργυρο έχει βρει το πιο τέλειο πράγμα – δηλαδή έχει λάβει το φως και έχει ολοκληρώσει το Μαγιστήριο.

Ένα απόσπασμα μπορεί να έχει ίσως αιφνιδιάσει, αναστατώσει και συγχύσει τον προσεκτικό και ήδη εξοικειωμένο με τις βασικές ιδέες του ερμητικού προβλήματος αναγνώστη. Είναι όταν ο εγκάρδιος και σοφός γράφων αναφωνεί: «Α! Μπορούμε σχεδόν να πούμε ότι αυτός που χαιρέτησε το αστέρι του πρωινού έχασε για πάντα τη χρήση της όρασης και της λογικής του, γιατί είναι γοητευμένος από αυτό το ψεύτικο φως και κατακρημνίζεται στην άβυσσο».

Δεν μοιάζει αυτή η φράση να βρίσκεται σε αντίθεση με αυτό που βεβαιώσαμε πριν από είκοσι χρόνια, σε μια μελέτη επάνω στο Χρυσόμαλλο Δέρας, δηλαδή ότι το αστέρι είναι το μεγάλο σημάδι του Έργου; Ότι σφραγίζει τη φιλοσοφική ύλη. Ότι διδάσκει στον αλχημιστή ότι δεν βρήκε το φως των αφρόνων, αλλά το φως των σοφών. Ότι καθαγιάζει τη σοφία. Και ότι ονομάζεται αστέρι του πρωινού.

Δεν θα σημειωθεί πως διευκρινίσαμε εν συντομία ότι το ερμητικό αστέρι θαυμάζεται πρώτα από όλα στον καθρέφτη της τέχνης ή υδραργύρου, προτού ανακαλυφθεί στο χημικό ουρανό, τον οποίο φωτίζει με απείρως πιο διακριτικό τρόπο; Διχασμένος ανάμεσα στο καθήκον της ευσπλαχνίας προς τον αναγνώστη και της ανάγκης για τη διατήρηση της μυστικότητας, θα μπορούσαμε να επιμείνουμε επάνω στο θαυμαστό μυστικό και με αυτό το σκοπό, να αντιγράψουμε μερικές γραμμές, γραμμένες σε ένα πολύ παλιό τετράδιο, μετά από μία από αυτές τις σοφές διαλέξεις του Fulcanelli, οι οποίες συνοδεύοντας από κρύο και γλυκό καφέ, ήταν οι βαθιές απολαύσεις μας της επιμελούς και φιλομαθούς εφηβείας, άπληστης για την ανεκτίμητη γνώση :

Το αστέρι μας είναι ένα και μόνο, όμως είναι διπλό. Μάθετε πώς να διακρίνετε την αληθινή σφραγίδα του από το είδωλό του και θα παρατηρήσετε ότι λάμπει με μεγαλύτερη ένταση στο φως της ημέρας παρά στο σκοτάδι της νύχτας.

Δήλωση που επιβεβαιώνει και συμπληρώνει και αυτήν του Βασίλειου Βαλεντίνου, την όχι λιγότερο κατηγορηματική και εμφατική (Δώδεκα Κλείδες) :

«Δύο αστέρια χορηγήθηκαν στον άνθρωπο από τους Θεούς, για να τον οδηγήσουν στη μεγάλη Σοφία: Παρατήρησέ τα, ω άνθρωπε! Και ακολούθησε το φως τους με σταθερότητα, διότι σε αυτά βρίσκεται η Σοφία».

Δεν είναι αυτά τα δύο αστέρια που εμφανίζονται σε μία από τις μικρές αλχημιστικές ζωγραφιές του Φραγκισκανικού μοναστηριού του Cimiez, συνοδευόμενη από τη λατινική επιγραφή που εκφράζει τη σωτήρια αρετή που ενέχεται στη νυχτερινή και έναστρη ακτινοβολία ;

“Cum Luce salute”, με το φως η σωτηρία.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν έχετε την ελάχιστη αίσθηση της φιλοσοφίας και αν κάνετε τον κόπο να διαλογιστείτε στα προηγούμενα λόγια των αναμφισβήτητων Μυστών, θα έχετε το κλειδί με το οποίο ο Cyliani ανοίγει την κλειδαριά του ναού. Αν όμως δεν καταλαβαίνετε, ξαναδιαβάστε τα έργα του Fulcanelli και μην ψάχνετε αλλού για μια διδασκαλία, την οποία κανένα άλλο βιβλίο δεν θα μπορούσε να δώσει με τόση ακρίβεια.

Υπάρχουν λοιπόν δύο αστέρια, που, παρά το ότι φαίνονται διαφορετικά, είναι στην πραγματικότητα ένα και μόνο αστέρι. Αυτό που λάμπει επάνω από τη μυστική Παρθένο –η οποία είναι άλλοτε η μητέρα μας (mére) και άλλοτε η ερμητική θάλασσα (mer) –αναγγέλλει τη σύλληψη και δεν είναι παρά η αντανάκλαση του άλλου, το οποίο προηγείται της θαυματουργής εμφάνισης του Υιού. Γιατί αν η ουράνια Παρθένος καλείται επίσης Stellamatutina, αστέρι του πρωινού, εάν είναι θεμιτό να ατενίζουμε επάνω της την λάμψη ενός θεϊκού σημείου, εάν η αναγνώριση αυτής της πηγής ευλογίας φέρνει χαρά στην καρδιά του καλλιτέχνη, αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απλή εικόνα που αντανακλάται από τον καθρέφτη της Σοφίας. Παρά την σημασία του και το χώρο που του αφιερώνουν οι συγγραφείς, αυτό το ορατό, αλλά άυλο αστέρι μαρτυρεί την πραγματικότητα του άλλου, αυτού που στέφει το θείο Παιδί κατά τη γέννησή του. Το σύμβολο που οδήγησε τους Μάγους στη σπηλιά της Βηθλεέμ, όπως μας λέει ο Άγος Χρυσόστομος, ήρθε, πριν εξαφανιστεί, να αναπαυθεί στο κεφάλι του Σωτήρα και να τον περιβάλλει με μια φωτεινή δόξα.

Θα επιμείνω σε αυτό το σημείο, αν και είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι θα με ευχαριστήσουν για αυτό: Πρόκειται πραγματικά για ένα νυχτερινό αστέρι, του οποίου το φως λάμεπι χωρίς μεγάλη λάμψη στον πόλο του ερμητικού ουρανού. Είναι επίσης σημαντικό, χωρίς να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να παρασυρθεί από τα φαινόμενα, να πληροφορηθούμε σχετικά με αυτόν τον επίγειο ουρανό, για τον οποίο μιλά ο Vinceslas Lavinius της Μοραβίας και στο οποίο επικεντρώνεται ο Jacobus Tollius: «Θα καταλάβεις τι είναι ο Ουρανός, από το μικρό σχολιασμό μου που ακολουθεί και από τον οποίο ο χημικός Ουρανός θα ανοιχθεί.

Γιατί: Αυτός ο ουρανός είναι τεράστιος και περιβάλλει τα πεδία με πορφυρό φως, όπου αναγνωρίζουμε τα αστέρια και τον ήλιο του».

Είναι σημαντικό να διαλογιστούμε καλά επάνω στο ότι ο ουρανός και η γη, αν και βρίσκονται σε σύγχυση μέσα στο αρχέγονο, κοσμικό Χάος, δεν διαφέρουν ούτε σε ουσία ούτε σε σύσταση, αλλά γίνονται διαφορετικά σε ποιότητα, ποσότητα και αρετή. Η αλχημιστική γη, χαοτική, αδρανής και στείρα, δεν περιέχει εν τούτοις το φιλοσοφικό ουρανό; Δε θα ήταν στην αντίθετη περίπτωση αδύνατο για τον καλλιτέχνη, μιμητή της Φύσης και του θείου Μεγάλου Έργου, το να διαχωρίσει με τη βοήθεια της μυστικής φωτιάς και του συμπαντικού πνεύματος, μέσα στον μικρόκοσμό του, τα φωτεινά, αγνά και κρυσταλλικά, από τα σκοτεινά, τραχιά και πυκνά μέρη; Επιπλέον, αυτός ο διαχωρισμός πρέπει να ολοκληρωθεί, γεγονός που συνίσταται στην εξαγωγή του φωτός από το σκοτάδι και την ολοκλήρωση των εργασιών της πρώτης από τις μεγάλες ημέρες του Σολομώντα. Είναι μέσω αυτής της διαδικασίας που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αυτό που είναι η φιλοσοφική γη και αυτό που οι Μύστες έχουν ονομάσει ουρανό των Σοφών.

Ο Φιλαλήθης, ο οποίος στο έργο του “Entrée ouverte au Palais fermé du Roi” (Είσοδος ανοιχτή στο κλειστό Παλάτι του Βασιλιά) επεκτείνεται περισσότερο από όλους στην πρακτική του Έργου, περιγράφει το ερμητικό άστρο και συμπεραίνει για την κοσμική μαγεία της εμφάνισής του.

«Είναι το θαύμα του κόσμου, η συνάθροιση των ανώτατων αρετών μέσα στις κατώτερες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο Παντοδύναμος το έχει επισημάνει με ένα εξαιρετικό σημάδι. Οι Σοφοί το είδαν στην Ανατολή, κυριεύθηκαν από θαυμασμό και γνώριζαν αυτομάτως ότι ένας αγνότατος βασιλιάς είναι γεννηθεί στον κόσμο.

Όσο για εσένα, όταν θα δεις το αστέρι του, να το ακολουθήσεις μέχρι το Λίκνο, όπου θα δεις ένα όμορφο Παιδί»....