Αλλά υπάρχει ακόμα μια μέθοδος για τεκτονικές οδηγίες και αυτή είναι η μέθοδος των συμβόλων. Καμιά επιστήμη δεν είναι παλαιότερη από την επιστήμη του συμβολισμού. Κάποτε, σχεδόν, όλη η γνώση του κόσμου, μεταφερόταν με σύμβολα. Και παρά το γεγονός ότι η...

Επιστήμη, η Φιλοσοφία, οι Θρύλοι, οι Μύθοι και τα Σύμβολά του

Τίτλος Πρωτοτύπου: The Symbolism of Freemasonry (έκδοση 1882)

Μετάφραση: Χρίστος Γεωργίου R.A.M., S.G.I.G.

Επιμέλεια κειμένου: Εκδόσεις Δίον

Εξώφυλλο: Τάσος Γεωργίου

Περιεχόμενα:

Πρόλογος.· Στον Στρατηγό J. C. Fremont.· Προοίμιο.· Προκαταρκτικά. · Οι Νωαχίτες.· Ο Πρωτογενής Τεκτονισμός της Αρχαιότητας. · Ο Νόθος Τεκτονισμός της Αρχαιότητας. · Τα Αρχαία Μυστήρια. · Οι Διονυσιακοί Τεχνουργοί.· Η ένωση του Θεωρητικού και Εργατικού Τεκτονισμού στον Ναό του Σολομώντα.· Οι Περιοδεύοντες Τέκτονες του Μεσαίωνα. · Διαχωρισμός του Επαγγελματικού Στοιχείου. · Το Σύστημα της Συμβολικής Διδασκαλίας. · Η Θεωρητική Επιστήμη και η Επαγγελματική Τέχνη.· Ο Συμβολισμός του Ναού του Σολομώντα. · Η Μορφή της Στοάς. · Οι Αξιωματικοί της Στοάς. · Το Σημείο μέσα σε ένα κύκλο. · Ο θόλος της Στοάς. · Τελετουργικός Συμβολισμός. · Το τυπικό της ανυποδησίας.· Το τυπικό της περιβολής. · Ο Συμβολισμός των Γαντιών.· Το τυπικό των Περιοδειών.· Το τυπικό της Ανάθεσης, και το Σύμβολο του Φωτός. · Ο Συμβολισμός του Ακρογωνιαίου Λίθου. · Το Άφατο Όνομα. · Οι Μύθοι του Τεκτονισμού.· Ο Μύθος της Ελικοειδούς Κλίμακας. · Ο Μύθος του Τρίτου Βαθμού. · Ο βλαστός της Ακακίας. · Ο Συμβολισμός της Εργασίας.· Ο Θεμέλιος Λίθος. · Η Χαμένη Λέξη.

Σάς παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα.

... Το αντικείμενο των τεκτονικών μύθων δεν είναι η αποκατάσταση ιστορικών γεγονότων, αλλά η μεταφορά φιλοσοφικών δογμάτων. Είναι μια μέθοδος με την οποία μεταδίδεται η εσωτερική γνώση, και ο μαθητής την αποδέχεται με αναφορά όχι σε τίποτε άλλο, παρά μόνο στη θετική της χρήση και τη σημασία για την ανάπτυξη των τεκτονικών δογμάτων. Πάρτε για παράδειγμα, τον μύθο του Χιράμ του τρίτου βαθμού. Ποιά είναι η σπουδαιότητά του για τον μαθητή του Τεκτονισμού, είτε είναι αλήθεια ή λάθος; Όλα όσα θέλει να γνωρίσει είναι η εσωτερική του σημασία. Και όταν μάθει εκείνο που αποσκοπεί να επεξηγήσει, το δόγμα της αθανασίας της ψυχής, αρκείται με εκείνη την επεξήγηση και δεν το θεωρεί απαραίτητο, εκτός και μόνο για λόγους περιέργειας ή αρχαιολογικής πληροφόρησης, να ερευνήσει την ιστορική του ακρίβεια, ή να συμβιβάσει όποιες από τις φανερές αντιφάσεις του. Έτσι και στον χαμένο θολόλιθο, έτσι και στον δεύτερο ναό, έτσι και στην κρυμμένη κιβωτό: Όλα αυτά για τον μαθητή είναι μυθικές αφηγήσεις, που, όπως και το καλάθι, δεν έχει καμιά αξία χωρίς τους πολύτιμους λίθους, που θα περιείχε. Κάθε ένας από αυτούς τους μύθους είναι η έκφραση μιας φιλοσοφικής ιδέας.

Αλλά υπάρχει ακόμα μια μέθοδος για τεκτονικές οδηγίες και αυτή είναι η μέθοδος των συμβόλων. Καμιά επιστήμη δεν είναι παλαιότερη από την επιστήμη του συμβολισμού. Κάποτε, σχεδόν, όλη η γνώση του κόσμου, μεταφερόταν με σύμβολα. Και παρά το γεγονός ότι η σύγχρονη φιλοσοφία ασχολείται μόνο με αφηρημένες προτάσεις, ο Τεκτονισμός παραμένει προσκολλημένος στην αρχαία μέθοδο, και την έχει διατηρήσει στην αρχέγονή της σπουδαιότητα, ως τρόπο μεταβίβασης της γνώσης. Σύμφωνα με την προέλευση της λέξης από τα Ελληνικά, «συμβολίζω», σημαίνει «συγκρίνω ένα πράγμα με ένα άλλο». Ως εκ τούτου, ένα σύμβολο, είναι η έκφραση μιας ιδέας που προήρθε από τη σύγκριση ή την αντιδιαστολή με κάποιο αντικείμενο με ηθική αντίληψη ή χαρακτηριστικά. Έτσι, λέμε, ότι το αλφάδι είναι το σύμβολο της ορθότητας της συμπεριφοράς. Οι φυσικές ιδιότητες του αλφαδιού, εδώ, συγκρίνονται ή αντιπαρατίθενται με την ηθική αντίληψη της αρετής ή της ευθύτητας. Τότε, για τον Θεωρητικό Τέκτονα μετατρέπεται, μετά αφού έχει διδαχθεί την συμβολική του σημασία, σε ορατή έκφραση της ιδέας της ηθικής ευθύτητας. Αλλά παρά το ότι υπάρχουν οι δύο αυτοί τρόποι διδασκαλίας στον Τεκτονισμό -με μύθους και με σύμβολα- στην πράξη, δεν υπάρχει πράγματι, ριζική διαφορά μεταξύ των δύο μεθόδων. Το σύμβολο είναι ορατό, και ο μύθος είναι μια ακουστική παρουσίαση μερικών αντιφατικών ιδεών - μερικών ηθικών αντιλήψεων που παρήχθησαν από μία σύγκριση. Και τα δύο, ο μύθος και το σύμβολο, συσχετίζονται σε δόγματα ενός βαθιού θρησκευτικού χαρακτήρα, και τα δύο μεταφέρουν ηθικά συναισθήματα με τον ίδιο ιδιόρρυθμο τρόπο. Και οι δύο τρόποι έχουν σχεδιαστεί με αυτή τη μέθοδο να ερμηνεύσουν την φιλοσοφία του Θεωρητικού Τεκτονισμού. Να ερευνήσει κάποιος την μυστηριώδη σημασία αυτών των μύθων και συμβόλων και να εξάγει από αυτά τις ηθικές και φιλοσοφικές διδασκαλίες που προορίζονται να διδαχτούν, είναι να τραβήξει το παραπέτασμα με το οποίο η άγνοια και αδιαφορία επιδιώκουν να σφραγίσουν την αληθινή φιλοσοφία του Τεκτονισμού. Η μελέτη του συμβολισμού του Τεκτονισμού, είναι ο μόνος τρόπος έρευνας της φιλοσοφίας του. Αυτός είναι η πύλη στον ναό του, δια μέσου της οποίας μόνοι μας μπορούμε να κερδίσουμε την πρόσβαση στο ιερό όπου τα απόρρητά του είναι σφραγισμένα, η φιλοσοφία του, σε εξέταση με τις προτάσεις που σχετίζονται με τον Θεό και τον άνθρωπο, στην τωρινή και την μέλλουσα ζωή. Η επιστήμη του είναι ο συμβολισμός δια του οποίου αυτές οι προτάσεις παρουσιάζονται στον νου.

Η εργασία τώρα που προσφέρεται στο κοινό, είναι μια προσπάθεια να αναπτύξω και να εξηγήσω αυτή τη φιλοσοφία και επιστήμη. Θα δείξω ότι στον τεκτονισμό υπάρχουν τα σπέρματα του βαθυστόχαστου στοχασμού. Εάν δεν ενδιαφέρει τον διαβασμένο, μπορεί να καθοδηγήσει τον απληροφόρητο. Εάν είναι έτσι, δεν θα λυπηθώ τον κόπο και την έρευνα που έχω εναποθέσει σ’ αυτή την σύνθεση.

ALBERT G. Mackey M.D.

CHARLESTON, S. C., Feb. 22, 1869.

... Τα λάθη αυτά των ειδωλολατρικών θρησκειών δεν ήταν οι θελημένες επινοήσεις των ανθρώπων που τις καλλιέργησαν, αλλά ήταν προοδευτικές και σχεδόν αναπόφευκτες αλλοιώσεις των αληθειών που είχαν αρχικά διδαχθεί από τον Νώε. Και πραγματικά, οι αλλοιώσεις αυτές, είναι τόσο προφανείς, που εύκολα μπορούν να εντοπιστούν και ανιχνευτούν στην αρχική μορφή, από την οποία εντούτοις μπορεί να διαφέρει πολύ ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς, που εκτράπηκαν κατά τη μια ή την άλλη εποχή. Έτσι στα έργα και ημέρες του Βάκχου ή του Διόνυσου βρίσκουμε το διακωμωδημένο αντίθετο της σταδιοδρομίας του Μωυσή και στο όνομα του Vulcan, του σιδηρουργού θεού, εμφανώς βλέπουμε την ετυμολογική αλλοίωση της ονομασίας του Τούμπαλ Κάϊν (Tubal Cain), του πρώτου τεχνουργού στη μεταλλουργία. Γιατί Βουλκάν δεν είναι παρά η τροποποιημένη μορφή του Μπάαλ Κάϊν, του θεού Κάϊν.

... Αλλά εκείνοι ανάμεσα στις μάζες -και υπήρχαν μερικοί- που είχαν εξοικειωθεί με την αλήθεια, πήραν την γνώση τους μέσω μιας μύησης σε κάποια ιερά Μυστήρια, στην αγκαλιά των οποίων είχε κρυφτεί από τη δημόσια ενατένιση...

ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΒΟΛΗΣ

Ακόμα ένας συμβολισμός του τυπικού, μεγαλύτερης ακόμα σπουδαιότητας και ενδιαφέροντος, είναι το τυπικό της Περιβολής.

Το τυπικό της Περιβολής, που στην καθομιλουμένη τεχνική γλώσσα του τάγματος, ονομάζεται «τελετή της περιβολής», μας φέρνει αμέσως στην σκέψη εκείνο το καλά γνωστό σύμβολο του Τεκτονισμού, το ΠΕΡΙΖΩΜΑ ΑΠΟ ΔΕΡΜΑ ΑΜΝΟΥ.

«Η τελετή αυτή της Περιβολής, ή της τοποθέτησης πάνω στον υποψήφιο μερικών υφασμάτων σαν ένδειξη της κατάλληλης προετοιμασίας για τις τελετές στις οποίες πρόκειται να δεσμευτεί, κυριαρχούσε σε όλες τις αρχαίες μυήσεις. Θα χρειαστεί να λάβουμε υπόψη, μερικές μόνο από αυτές.

Στη Λευιτική οικονομία των Ισραηλιτών, οι ιερείς φορούσαν πάντα το abnet ή το λινό περίζωμα, ή ζωνάρι, σαν μέρος της ενδυμασίας της ιεροσύνης. Αυτό, μαζί με τα άλλα φορέματα, φοριόταν, όπως το κείμενο το μαρτυρά, «για την δόξα και για το κάλλος» ή, όπως έχει εξηγηθεί από έναν πολυμαθή σχολιαστή, «ως εμβληματικό εκείνης της αγιότητας και αγνότητας που πάντα χαρακτηρίζει την θεϊκή φύση και την λατρεία που του αξίζει».

Στα Περσικά Μυστήρια του Μίθρα, ο υποψήφιος, αφού έχει πάρει πρώτα το φως, περιβαλλόταν με ένα ζωνάρι, ένα στέμμα ή μίτρα, ένα πορφυρό χιτώνα και τελευταία με ένα λευκό περίζωμα.

Στις μυήσεις που γινόντουσαν στο Ινδουστάν, στην τελετή της περιβολής, το αντικαθιστούσαν με το σάσι ή το ιερό zennar που ήταν ένα σχοινί αποτελούμενο από εννιά κλωστές στριμμένες με ένα κόμπο στην άκρη, που κρεμόταν από τον αριστερό ώμο, στο δεξί γοφό. Λυτό ήταν, ίσως, ο τύπος του Τεκτονικού περιλαίμιου που φοριέται ή πρέπει να φοριέται πάντα στην ίδια θέση. Η Ιουδαϊκή σέκτα των Εσσαίων, που πλησίασε περισσότερο από κάθε άλλο μυστικό θεσμό της αρχαιότητας τον Τεκτονισμό στην οργάνωσή τους, περιέβαλλαν πάντοτε τους νεοφώτιστούς τους, με μία άσπρη ρόμπα.

Και τέλος, στα Σκανδιναβικά τυπικά, όπου η στρατιωτική κλίση των ανθρώπων εισήγαγε πολεμικού είδους μύηση, αντί του περιζώματος βρίσκουμε τον υποψήφιο να παραλαμβάνει μια άσπρη ασπίδα, που την παρέδιδαν, εντούτοις, πάντοτε με την συνοδεία μερικών συμβολικών οδηγιών, όχι πολύ διαφορετικές από εκείνες που συνδέονται με το Τεκτονικό περίζωμα.

Σε όλους αυτούς τους τρόπους της περιβολής, άσχετα τι ήταν το υλικό ή η μορφή, η συμβολική σημασία που σκόπευε να μεταφέρει, ήταν εκείνη της αγνότητας.

Και εκ τούτου, στον Τεκτονισμό, ο ίδιος συμβολισμός μεταδίδεται με το περίζωμα, που, λόγω του ότι είναι το πρώτο δώρο το οποίο παραλαμβάνει ο υποψήφιος, -το πρώτο σύμβολο στο οποίον έχει διδαχτεί- ονομάστηκε «το έμβλημα του Τέκτονα». Και περισσότερο κατάλληλα έχει ονομαστεί έτσι, γιατί ότι και να είναι η μελλοντική πρόοδος του υποψηφίου στην «Βασιλική Τέχνη», μέσα σε οποιοδήποτε βαθύτερο απόκρυφο μυστήριο, η αφοσίωσή του στον μυστικό θεσμό, ή θα μπορέσει να τον μεταφέρει η δίψα του για γνώση, το περίζωμα -η πρώτη του περιβολή- δεν θα το αποχωριστεί ποτέ. Αλλάζοντας ίσως την μορφή του και τη διακόσμησή του, και μεταφέροντας σε κάθε βήμα μερικούς καινούριους και ωραίους υπαινιγμούς, η ουσία του εξακολουθεί να είναι εκεί και εξακολουθεί να διεκδικεί τον έντιμο τίτλο με τον οποίον αρχικά του έγινε γνωστός την νύχτα της μύησης του.

Το περίζωμα αντλεί την σπουδαιότητά του, ως το σύμβολο της αγνότητας, από δύο πηγές - από το χρώμα του και από το υλικό του. Σε κάθε ένα από αυτά τα σημεία άποψης, τότε, πρέπει να θεωρηθεί, πριν να μπορέσει ο συμβολισμός του να εκτιμηθεί δεόντως.

Και αρχικά, το χρώμα του περιζώματος πρέπει να είναι ένα ακηλίδωτο λευκό. Το χρώμα αυτό έχει, σε όλες τις εποχές, θεωρηθεί ένα έμβλημα της αθωότητας και αγνότητας. Με αναφορά σ' αυτόν τον συμβολισμό ήταν που ένα τμήμα της περιβολής της Ιουδαϊκής ιεροσύνης πήρε εντολή να γίνει λευκό. Και ως εκ τούτου ο Ααρών διατάχθηκε, όταν μπήκε στα άγια των αγίων να κάμει έναν εξιλασμό για τις αμαρτίες των ανθρώπων, να εμφανιστεί ντυμένος με λευκό λινό, με το λινό περίζωμά του ή ζωνάρι, γύρω από την οσφυϊκή χώρα. Αξίζει παρατήρησης ότι η Εβραϊκή λέξη LABAN, που σημαίνει «κάμνω λευκό, λευκαίνω», υποδηλώνει επίσης «να καθαρίσω». Και βρίσκουμε ως εκ τούτου, απ' αρχής μέχρι τέλους στις Γραφές, πολλούς υπαινιγμούς σε εκείνο το χρώμα, ως έμβλημα της αγνότητας. «Μέσα από τις αμαρτίες σου να είσαι όπως το ζωηρό κόκκινο», λέει ο Ησαΐας «θα είναι λευκές όπως το χιόνι». Και ο Ιερεμίας, περιγράφοντας την κάποτε αθώα κατάσταση της Ζιόν, λέει, «Οι Ναζαρίτες της ήταν καθαρότεροι από το χιόνι. Ήταν λευκότεροι από το γάλα.

Στην Αποκάλυψη, μια άσπρη πέτρα ήταν η αμοιβή που υποσχέθηκε το Πνεύμα, σε εκείνους που τους υπερνίκησε. Και στο ίδιο μυστικό βιβλίο, ο απόστολος εντέλλεται να πει, ότι «φίνο λινό, λευκό και καθαρό, είναι η δικαιοσύνη των αγίων».

Στις πρώτες εποχές της Χριστιανικής εκκλησίας, ένα άσπρο ρούχο τοποθετούταν πάντα πάνω στον κατηχούμενο που είχε βαπτισθεί πρόσφατα, για να υποδηλώσει ότι έχει καθαρισθεί από τις προηγούμενές του αμαρτίες και από τότε μπορούσε να ζήσει μια ζωή αθωότητας και αγνότητας. Και ως εκ τούτου του το παρουσίαζαν με αυτό το κατάλληλο εδάφιο: «Πάρε το λευκό και αμόλυντο ύφασμα, και παράδωσέ το ακηλίδωτο ενώπιον του δικαστηρίου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ώστε να μπορέσεις να πάρεις αθάνατη ζωή».

Ο λευκός χιτώνας εξακολουθεί ακόμα να αποτελεί ένα μέρος της περιβολής της Ρωμαϊκής εκκλησίας, και το χρώμα του ειπώθηκε από τον Επίσκοπο Αγγλία «διεγείρει προς την ευσέβεια διδάσκοντάς μας την αγνότητα της καρδιάς και του σώματος που πρέπει να κατέχουμε όταν είμαστε παρόντες στα ιερά μυστήρια».

Οι ειδωλολάτρες έδιδαν την ίδια προσοχή στη συμβολική σπουδαιότητα αυτού του χρώματος. Οι Αιγύπτιοι για παράδειγμα, κοσμούσαν την κεφαλή της βασικής τους θεότητας, Όσιρι, με μια λευκή τιάρα, και οι ιερείς φορούσαν ρόμπες από το λευκότερο λινό.

Στη σχολή του Πυθαγόρα, οι μαθητές έψαλλαν τους ιερούς ύμνους ντυμένοι με λευκά ενδύματα. Οι Δρυίδες έδιναν λευκά ενδύματα σε εκείνους από τους μυημένους τους που είχαν φθάσει στον τελευταίο βαθμό ή σε εκείνον της τελειοποίησης. Και αυτό σκόπευε, σύμφωνα με τα τυπικά τους, να διδάξουν τον υποψήφιο ότι κανένας δεν γινόταν δεχτός σε εκείνη την τιμή παρά μόνο εκείνοι που είχαν καθαρισθεί από όλες τις ακαθαρσίες, τόσο του σώματος όσο και του νου...

... Όσον αφορά το υλικό του περιζώματος, αυτό είναι υποχρεωτικό να είναι από δέρμα αμνού. Δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανένα άλλο υλικό, όπως λινό, μετάξι, ή σατέν χωρίς να καταστρέψει ολοκληρωτικά τον συμβολισμό της περιβολής. Τώρα, ο αμνός, όπως το εξηγεί το τυπικό, «υπήρξε σε όλες τις εποχές θεωρούμενος ένα σύμβολο της αθωότητας» αλλά πιο ειδικά ο συμβολισμός αυτός έχει παρατηρηθεί στις Ιουδαϊκές και Χριστιανικές εκκλησίες. Περιπτώσεις αυτής της ανάγκης, αναφέρονται δύσκολα. Βρίσκονται σε αφθονία απ' άκρου σε άκρο σε όλη την Παλαιά Διαθήκη, από όπου μαθαίνουμε ότι ένας αμνός είχε επιλεγεί από τους Ισραηλίτες για τις αμαρτίες τους και θυσίες στην πυρά, και στην Καινή Διαθήκη, όπου η λέξη αμνός σχεδόν σταθερά χρησιμοποιείται ως συνώνυμο με την αθωότητα. «Το πασχαλινό αρνί» λέει ο Didron, που τρώγεται από τους Ισραηλίτες την νύχτα που προηγείται της αναχώρησής τους, είναι ο τύπος εκείνου του άλλου θεϊκού Αμνού, τον οποίον οι Χριστιανοί πρέπει να τρώγουν το Πάσχα, με σκοπό να ελευθερώσουν τους εαυτούς τους από τα δεσμά στα οποία κρατούνται από τα κακά. «Το πασχαλινό αρνί, ένα αρνί που φέρει έναν σταυρό», ήταν ως εκ τούτου, από μια αρχική εποχή απεικονιζόμενο από τους Χριστιανούς να αναφέρεται στον Χριστό που σταυρώθηκε, «εκείνος ο ακηλίδωτος Αμνός του Θεού, που φονεύτηκε από καταβολής του κόσμου».

Το υλικό, λοιπόν, του περιζώματος, ενώνεται με το χρώμα του για να δώσει στη περιβολή του τέκτονα την συμβολική έννοια της αγνότητας. Αυτό, τότε, μαζί με το γεγονός που έχω ήδη δείξει, ότι η τελετή της περιβολής ήταν κοινή σε όλα τα αρχαία θρησκευτικά τυπικά, θα αποτελέσει ακόμα μια απόδειξη για την ταυτότητα της προέλευσης μεταξύ αυτών και του Τεκτονικού θεσμού...

... Η σκοπιμότητα, ως εκ τούτου, της υιοθέτησης των επτά ελευθέριων τεχνών και επιστημών ως σύμβολο της ολοκλήρωσης της ανθρώπινης μάθησης είναι φανερή. Ο υποψήφιος, αφού έφτασε το σημείο αυτό, υποτίθεται ότι τώρα έχει πετύχει τον σκοπό του πάνω στον οποίον εισήλθε - έφτασε το τελευταίο σκαλοπάτι, και είναι τώρα έτοιμος να πάρει όλους τους καρπούς της ανθρώπινης μάθησης.

Μέχρι τώρα, λοιπόν, έχουμε κατανοήσει τον αληθινό συμβολισμό της Ελικοειδούς Κλίμακας. Απεικονίζει την πρόοδο ενός ερευνητικού μυαλού με τους μόχθους και τις εργασίες της πνευματικής καλλιέργειας και μελέτης, και της προετοιμασίας για την απόκτηση όλης της ανθρώπινης επιστήμης, ως προκαταρκτικό βήμα για την επίτευξη της θεϊκής αλήθειας, που πρέπει να μην ξεχνιέται ότι στον Τεκτονισμό συμβολίζεται πάντοτε με την ΛΕΞΗ.

Εδώ, επιτρέψετε μου να υπαινιχθώ στον συμβολισμό των αριθμών, που για πρώτη φορά παρουσιάζεται στον στοχασμό του Τέκτονα μαθητή στον μύθο της Ελικοειδούς Κλίμακας. Η θεωρία των αριθμών ως τα σύμβολα ορισμένων ποιοτήτων, είχε δανειστεί αρχικά από τους Τέκτονες από τη σχολή του Πυθαγόρα. Θα είναι αδύνατο, εντούτοις, να αναπτυχθεί αυτό το δόγμα, σε όλη του την έκταση, στην παρούσα περίπτωση, γιατί ο αριθμητικός συμβολισμός του Τεκτονισμού, θα αποτελέσει ο ίδιος υλικά για μια μεγάλη πραγματεία. - Θα είναι αρκετό να αναφερθούμε στο γεγονός ότι ολόκληρος ο αριθμός των σκαλοπατιών που φτάνουν σε όλα στα δεκαπέντε, στο Αμερικάνικο σύστημα, είναι ένα σημαντικό σύμβολο. Γιατί το δεκαπέντε ήταν ένας ιερός αριθμός ανάμεσα στους Ανατολίτες, γιατί τα γράμματα του ιερού ονόματος JAH, στην αριθμητική τους αξία, ήταν ισοδύναμα με το δεκαπέντε. Και ως εκ τούτου ένα σχέδιο στο οποίο τα εννέα ψηφία (αριθμοί) ήταν τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να κάνουν δεκαπέντε με όποιο τρόπο προσθέτονταν μεταξύ τους, κάθετα, οριζόντια, ή διαγώνια, αποτελούσε ένα από τα πιο ιερά τους φυλαχτά.

Τα δεκαπέντε σκαλοπάτια στην Ελικοειδή Κλίμακα είναι ως εκ τούτου συμβολικά του ονόματος του Θεού.

Αλλά δεν έχουμε ακόμα τελειώσει. Πρέπει να θυμηθείτε ότι είχε υποσχεθεί μια αμοιβή για όλη αυτή την κοπιαστική ανάβαση της Ελικοειδούς Κλίμακας.

Τώρα, ποια είναι η μισθοδοσία στον Θεωρητικό Τεκτονισμό; Όχι λεφτά, ούτε καλαμπόκι, ούτε κρασί, ούτε λάδι. Όλα αυτά δεν είναι παρά σύμβολα. Ο μισθός του είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ, ή εκείνη η προσέγγιση σε αυτήν, που θα είναι πιο κατάλληλη στον βαθμό στον οποίον έχει μυηθεί. Είναι ένα από τα πιο ωραία αλλά ταυτόχρονα και τα πιο ασαφή, δόγματα της επιστήμης του Τεκτονικού συμβολισμού, που ο Τέκτονας θα βρεθεί στην έρευνά του για την αλήθεια, αλλά ποτέ δεν θα την βρει. Αυτή η θεϊκή αλήθεια, ο σκοπός όλων του των εργασιών, συμβολίζεται με την ΛΕΞΗ, για την οποία όλοι γνωρίζουμε ότι μπορούμε να πάρουμε μόνο ένα υποκατάστατό της, και αυτό αποσκοπούσε να διδάξει το ταπεινωτικό αλλά απαραίτητο μάθημα ότι η γνώση της φύσης του Θεού και της σχέσης του ανθρώπου προς αυτόν, η οποία γνώση αποτελεί θεϊκή αλήθεια, δεν μπορεί ποτέ να αποκτηθεί σε αυτή τη ζωή. Είναι μόνο όταν οι πύλες του τάφου μας ανοιχθούν, και μας δώσουν μια είσοδο μέσα σε μια πιο τέλεια ζωή, που θα αποκτηθεί η γνώση αυτή. «Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος» λέει ο πατέρας της λυρικής ποίησης, «που κατεβαίνει από κάτω από την κούφια γη, αφού έχει κοιτάξει αυτά τα μυστήρια. Γνωρίζει το τέλος, γνωρίζει την προέλευση της ζωής».

Το Μέσο Δώμα είναι γι' αυτό συμβολικό της ζωής, όπου μπορεί να δοθεί το σύμβολο της λέξης, όπου θα πλησιαστεί η αλήθεια με προσέγγιση μόνο, και ακόμα όπου θα μάθουμε ότι η αλήθεια θα αποτελείται από μια τέλεια γνώση του Μ.Α.Τ.Σ.. Αυτή είναι η αμοιβή του ερευνητή Τέκτονα. Σε αυτό συνίστανται οι μισθοί του Εταίρου. Έχει οδηγηθεί προς την αλήθεια, αλλά πρέπει να ταξιδέψει πιο μακριά και να ανεβεί ακόμα ψηλότερα για να την αποκτήσει. Αυτό τότε είναι, σαν ένα σύμβολο, και μόνο ένα σύμβολο, που πρέπει να μελετήσουμε αυτόν τον όμορφο μύθο της Ελικοειδούς Κλίμακας. Εάν προσπαθήσουμε να το υιοθετήσουμε σαν ιστορικό γεγονός, η ασάφεια των λεπτομερειών του, μας κοιτάζει κατάματα, και οι σοφοί άνθρωποι απορούν με την ευπιστία μας. Οι εφευρέτες του δεν είχαν έτσι καμιά επιθυμία να επιβάλουν στην απερισκεψία μας, αλλά να την προσφέρουν σε μας σαν ένα μεγάλο φιλοσοφικό μύθο και ούτε για μια στιγμή δεν υπέθεσαν ότι θα περάσουμε πάνω από τις ανυπέρβλητες ηθικές διδασκαλίες, να αποδεχτούμε την αλληγορία σαν μια ιστορική αφήγηση, χωρίς σημασία, και εντελώς ασυμβίβαστη με τα αρχεία των Γραφών, και αντίθετη με όλες τις αρχές των πιθανοτήτων. Να υποθέσουμε ότι οχτώ χιλιάδες εργάτες πληρώνονταν εβδομαδιαία στα στενά όρια των αιθουσών του ναού, είναι απλά να υποθέσουμε ένας παραλογισμός. Αλλά το να πιστέψουμε ότι όλη αυτή η εικονική παρουσίαση μιας αναρρίχησης σε μια Ελικοειδή Κλίμακα στο μέρος όπου θα εισπράττονταν οι μισθοί της εργασίας, ήταν μια αλληγορία να μας διδάξει την ανάβαση της σκέψης από την άγνοια, μέσα από όλους τους κόπους της μελέτης και των δυσκολιών της απόκτησης γνώσης, παίρνοντας λίγη από εδώ και λίγη από εκεί, προσθέτοντας κάτι στην αποθήκη των ιδεών μας σε κάθε σκαλοπάτι, μέχρι, στο μέσο δώμα της ζωής μας, -στην πλήρη καρποφορία της ενηλικίωσης- αποκτηθεί η αμοιβή, και ο εξαγνισμένος και ανυψωμένος διανοούμενος περιβληθεί με την αμοιβή προς την διεύθυνση πώς να αναζητήσει τον Θεό και την αλήθεια του Θεού. - να πιστέψει ότι αυτό πρέπει να πιστέψει και να γνωρίσει το αληθινό σχέδιο του Θεωρητικού Τεκτονισμού, του μόνου σχεδίου που το κάνει άξιο ενός καλού ή της μελέτης ενός σοφού ανθρώπου.

Οι ιστορικές του λεπτομέρειες είναι στείρες, αλλά τα σύμβολά του και αλληγορίες του είναι γόνιμες με διδασκαλίες...

... Η ακακία, απεναντίας, θεωρούταν ένα ιερό δέντρο. Είναι η αληθινή ακακία του Tournefort, και η μιμόζα η αισχυντηλή του Linnaeus. Φύτρωνε σε αφθονία στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ όπου εξακολουθεί να υπάρχει, και είναι γνωστή σε όλους μας, τουλάχιστο στις σύγχρονες εφαρμογές της, ως το δέντρο από το οποίο λαμβάνεται το αραβικό κόμμι του εμπορίου.

Η ακακία, που στις γραφές αναφέρεται πάντα με το όνομα shittah (πληθ. shittim) θεωρούταν ένα ιερό ξύλο μεταξύ των Εβραίων. Από αυτό ο Μωυσής είχε διαταχθεί, να κατασκευάσει την σκηνή του μαρτυρίου, την κιβωτό της διαθήκης, την τράπεζα του άρτου, και όλα τα υπόλοιπα ιερά έπιπλα. Ο Ησαΐας μετρώντας τις υποσχέσεις ευσπλαχνίας του Θεού προς τους Ισραηλίτες κατά την επιστροφή τους από την αιχμαλωσία, τους λέει ότι ανάμεσα σε άλλα πράγματα, θα φυτέψει στην ερημιά, για την ανακούφιση και ευχαρίστησή τους, τον κέδρο, την ακακία (ή όπως αναφέρεται στην κανονική μας εκδοχή το shittah), το έλατο και άλλα δέντρα.

Το πρώτο πράγμα τότε που παρατηρούμε στο σύμβολο αυτό της ακακίας, είναι ότι ήταν πάντα καθιερωμένο ανάμεσα στα άλλα δέντρα του δάσους, για τους ιερούς σκοπούς για τους οποίους ήταν αφιερωμένο. Σύμφωνα με τους Εβραίους το δέντρο από το ξύλο του οποίου το ιερό της σκηνής του μαρτυρίου και η άγια κιβωτός είχαν κατασκευαστεί, θα θεωρείται πάντα ως πιο ιερό από τα συνηθισμένα δέντρα. Οι αρχικοί Τέκτονες για τον λόγο αυτό, πολύ φυσικά οικειοποιήθηκαν αυτό το σεβαστό φυτό στον εξ ίσου ιερό σκοπό ενός συμβόλου που ήταν για να διδάξει μια σπουδαία θεϊκή αλήθεια σε όλες τις ερχόμενες εποχές.

Αφού έχουμε έτσι τακτοποιήσει με λίγα λόγια την φυσική ιστορία αυτού του φυτού, μπορούμε τώρα να προχωρήσουμε να το εξετάσουμε στους συμβολικούς του συσχετισμούς.

Πρώτον. Η ακακία, είναι το μυθικό σύστημα του Τεκτονισμού, είναι κατ' εξοχήν το σύμβολο της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ – εκείνου του σπουδαίου δόγματος που είναι το μεγάλο σχέδιο του θεσμού, να διδάξει. Όπως η εφήμερη φύση του λουλουδιού που «έρχεται και μαραίνεται» μας θυμίζει την πρόσκαιρη φύση της ανθρώπινης ζωής, έτσι η αδιάκοπη ανανέωση του πάντα πράσινου (αειθαλούς) δέντρου, που χωρίς διακοπή αντιπροσωπεύει την νιότη και το σφρίγος, ορθά συγκρίνεται με εκείνη την πνευματική ζωή στην οποίαν η ψυχή, απελευθερωμένη από την φθαρτή συντροφικότητα του σώματος, θα απολαύει ένα αιώνιο ανάβλυσμα και μια αθάνατη νιότη. Γι’ αυτό, στην εντυπωσιακή νεκρική τελετή του τάγματος, λέγεται «Αυτό το αειθαλές, είναι έμβλημα της πίστης μας στην αθανασία της ψυχής. Με αυτό υπενθυμιζόμαστε ότι έχουμε ένα αθάνατο κομμάτι μέσα μας, που θα επιβιώσει του τάφου, και που ποτέ, ποτέ, ποτέ, δεν θα πεθάνει»...

... Κατά δεύτερον τότε, η ακακία είναι ένα σύμβολο της ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ. Ο συμβολισμός εδώ έχει έναν ιδιαίτερο και ασυνήθιστο χαρακτήρα, που δεν εξαρτάται σε καμιά πραγματική αναλογία στη μορφή ή την χρήση του συμβόλου για την ιδέα που συμβολίζει, αλλά απλά σε μια διπλή ή σύνθετη έννοια της λέξης. Γιατί «ακακία» στην Ελληνική γλώσσα, σημαίνει τόσο το υπό εξέταση φυτό καθώς και την ηθική ποιότητα της αθωότητας, ή της αγνότητας της ζωής. Από αυτή τη σκοπιά, το σύμβολο αναφέρεται κατά βάση, σε εκείνον που πάνω στον απομονωμένο του τάφο, φυτεύτηκε η ακακία, και του οποίου η ενάρετη διαγωγή, του οποίου η ακεραιότητα της ζωής και η πιστότητα στις πεποιθήσεις του, είχαν παρουσιαστεί πάντα σαν πρότυπα για το τάγμα, και στη συνέχεια, σε όλους τους Διδασκάλους Τέκτονες, που με αυτή την ερμηνεία του συμβόλου, καλούνται να μιμηθούν το παράδειγμά του.

Ο Hutchinson, ικανοποιώντας την ευνοούμενή του θεωρία του εκχριστιανισμού του Τεκτονισμού, όταν έρχεται σε αυτό το σημαντικό σύμβολο, επεκτείνει έτσι την ερμηνεία: «Εμείς οι Τέκτονες, περιγράφοντας την αξιοθρήνητη κατάσταση της θρησκείας κάτω από τον Εβραϊκό νόμο, μιλούμε με εικόνες: «Ο τάφος της ήταν μέσα στα σκουπίδια και την βρωμιά βγαλμένα από τον ναό, και η Ακακία έπλεκε τα κλαδιά της πάνω από το μνημείο της». Η ακακία είναι η Ελληνική λέξη για την αθωότητα, της απελευθέρωσης από την αμαρτία, υπονοώντας ότι οι αμαρτίες και η διαφθορά του παλιού νόμου και των πιστών του Εβραϊκού βωμού, έκρυβαν την Θρησκεία από εκείνους που την αναζητούσαν, και που θα βρισκόταν μόνο όπου η αθωότητα επιβίωνε, και κάτω από το έμβλημα του θείου Αμνού. Και όσο μας αφορά, διακηρύσσοντας ότι θα διακρινόμασταν από την Ακακία μας, ή σαν πραγματικοί Ακακιανοί στην θρησκευτική μας πίστη και πεποιθήσεις»...

... Είναι από αυτή την σκοπιά που θα παρατηρήσουμε την αλληγορία του Θεμέλιου Λίθου, όπως αναπτύχθηκε σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και σπουδαία σύμβολα του Τεκτονισμού. Το γεγονός ότι η μυστική πέτρα σε όλες τις αρχαίες θρησκείες ήταν σύμβολο της Θεότητας, μας οδηγεί απαραίτητα στο συμπέρασμα ότι ο Θεμέλιος Λίθος ήταν επίσης ένα σύμβολο της Θεότητας. Και αυτή η συμβολική ιδέα ενισχύεται από το τετραγράμματο, ή ιερό όνομα του Θεού, που ήταν χαραγμένο πάνω του. Το άφατο αυτό όνομα αγιοποιεί την πέτρα πάνω στην οποίαν είναι σκαλισμένο, ως το σύμβολο του Μεγάλου Αρχιτέκτονα. Αφαιρεί από αυτόν την ειδωλολατρική του σημασία ως ένα είδωλο και το αφιερώνει στη λατρεία του αληθινού Θεού.

Η επικρατέστερη ιδέα της Θεότητας, στο Τεκτονικό σύστημα, συνδέει μαζί του την δημιουργική και την διαμορφωτική δύναμη. Ο Θεός είναι στους Τέκτονες, ο Al Gabil, όπως τον αποκαλούν οι Άραβες, ο Δημιουργός ή όπως εκφράζεται με τον Τεκτονικό του τίτλο, ο Μεγάλος Αρχιτέκτονας του Σύμπαντος, ή με κοινή συμφωνία συντετμημένο στη μορφή Μ.Α.Τ.Σ.. Τώρα, είναι φανερό ότι κανένα σύμβολο δεν μπορεί να του ταιριάζει τόσο επαρκώς σε αυτό το χαρακτήρα, όσο ο Θεμέλιος Λίθος, πάνω στον οποίον αλληγορικά υποτίθεται ότι έχει ανεγείρει τον κόσμο του. Τέτοιο σύμβολο συνδέει στενά την δημιουργική εργασία του Θεού, ως ένα πρότυπο και υπόδειγμα, με την ανέγερση του εργάτη, του πνευματικού του ναού σε ένα παρόμοιο θεμέλιο λίθο.

Αλλά η Τεκτονική αυτή ιδέα θα επεκταθεί ακόμα περισσότερο. Το μεγάλο αντικείμενο όλης της Τεκτονικής εργασίας είναι θεϊκή αλήθεια. Η έρευνα για την χαμένη λέξη είναι η έρευνα για αλήθεια. Αλλά η θεϊκή αλήθεια είναι ένας όρος συνώνυμος με τον Θεό. Το άφατο όνομα είναι ένα σύμβολο της αλήθειας, γιατί ο Θεός, και μόνο ο Θεός, είναι αλήθεια. Είναι πιο σωστά μια βιβλική ιδέα. Το Βιβλίο των Ψαλμών βρίθει από αυτή τη γνώμη. Έτσι έχει λεχθεί ότι η αλήθεια του Κυρίου «φτάνει μέχρι τα σύννεφα», και ότι «η αλήθεια του διαρκεί σε όλες τις γενεές». Εάν τότε, ο Θεός είναι αλήθεια, και ο Θεμέλιος λίθος είναι το Τεκτονικό σύμβολο του Θεού, ακολουθεί ότι πρέπει επίσης να είναι το σύμβολο της θεϊκής αλήθειας.

Όταν έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο των εκτιμήσεών μας, είμαστε έτοιμοι να δείξουμε πώς όλοι οι μύθοι και οι θρύλοι για τον Θεμέλιο Λίθο, μπορούν να εξηγηθούν αληθινά ως μέρη εκείνης της όμορφης «επιστήμης της ηθικής, καλυμμένης με αλληγορίες και απεικονιζόμενης με σύμβολα», που είναι ο αναγνωρισμένος προσδιορισμός του Τεκτονισμού.

Στο Τεκτονικό σύστημα υπάρχουν δύο ναοί. Ο πρώτος ναός στον οποίον σχετίζονται οι βαθμοί του Αρχαίου Τεκτονικού Τάγματος, και ο δεύτερος ναός, με τον οποίον σχετίζονται οι ανώτεροι βαθμοί και ειδικότερα η Βασιλική Αψίδα. Ο πρώτος ναός είναι συμβολικός της παρούσας ζωής. Ο δεύτερος ναός είναι συμβολικός της ζωής που θα έρθει. Ο πρώτος ναός, η παρούσα ζωή, πρέπει να καταστραφεί. Πάνω στα θεμέλιά της, ο δεύτερος ναός, η αιώνια ζωή, πρέπει να οικοδομηθεί.