Ο Μύθος της Ωραίας Ελένης. Τα αυγά και ο λαγός του Πάσχα. Ελληνική εσωτερική Παράδοση και Αυτογνωσία Οι μύθοι είναι έκφραση μιας ειδικής μορφής της συνείδησης και ανήκουν στο βασικό πεδίο της ανθρώπινης εμπειρίας. Κάθε μύθος είναι διαυγής σαν το φως...

Ο Μύθος της Ωραίας Ελένης. Τα αυγά και ο λαγός του Πάσχα. Ελληνική εσωτερική Παράδοση και Αυτογνωσία

Οι μύθοι είναι έκφραση μιας ειδικής μορφής της συνείδησης και ανήκουν στο βασικό πεδίο της ανθρώπινης εμπειρίας.

Κάθε μύθος είναι διαυγής σαν το φως και κάθε μυθική παράδοση είναι μόνο μια μορφή, ένα ένδυμα, με το οποίο είναι επενδυμένος ο μύθος και δια μέσου του οποίου μπορεί και εκφράζεται ο μύθος αυτός.
Οι μύθοι δεν είναι παρά η ιστορία της ανθρωπότητας κατά την αναζήτησή της για τον Θεό, που βρίσκεται στους μύθους κάτω από την μορφή ενός ζώου, ενός φυτού, στις 4 εποχές, στον Ήλιο και στη Σελήνη, στη δημιουργία νέας ζωής και στη μαγεία, που απελευθέρωνε το ακατανόητο γεγονός της γέννησης.
Οι μύθοι είναι λοιπόν αρχαιότατες μαρτυρίες της ανθρωπότητας και ταυτόχρονα απαντήσεις στο ερώτημα για το μεγάλο μυστικό, "μαρτυρίες καμιά φορά και από απαντήσεις, που στην πραγματικότητα παρέμειναν ερωτήσεις ή που δημιούργησαν καινούργια ερωτηματικά".
Αρκετά συχνά νιώθουμε, πως η ατομική μας ψυχική εμπειρία μας κάνει τους αρχαίους μύθους κατανοητούς σαν σκοπό ζωής ή έστω μιας συγκεκριμένης φάσης της ζωής μας.
Τόσο ο μύθος, όσο και η εμπειρία της ψυχής, σχηματίζουν εκείνη την ένωση με την υπερβατικότητα που μας φέρει, αλλά και τη φέρουμε μέσα μας, σαν ένας βάθος που δημιουργεί τις μορφές.

Οι μύθοι μπορούν να μας διδάξουν να επαναβρούμε κοσμικές αλήθειες μέσα σε μας τους ίδιους.
Στο μύθο της Ωραίας Ελένης, που έγινε γενικά γνωστός από τον Όμηρο, θα προσπαθήσω να φανερώσω τις αλήθειες που είναι στους μύθους γενικά.
Στην ελληνική παράδοση (κατά τον Όμηρο Ι1. ΙΙΙ, 237, 426) η Ελένη είναι μια κόρη του Δία και της Λήδας και είναι γυναίκα του Μενέλαου. Κατά την παράδοση, η Λήδα, η γυναίκα του Τυνδάρεως, γέννησε μετά από τον εναγκαλισμό του Δία ένα αυγό, από το οποίο προήλθαν η Ελένη και ο Πολυδεύκης.
Σύμφωνα με μια άλλη άποψη της παράδοσης, ο Δίας ερωτεύτηκε τη Νέμεση (που κατά τον Ησίοδο είναι η θεία προσωποποίηση του ηθικού δικαίου και η τιμωρία κάθε αδίκου).
Η Νέμεση, προκειμένου να αποφύγει τον Δία, πήρε την μορφή ενός κύκνου, αλλά και ο Δίας έκανε το ίδιο. Ο καρπός της ένωσης ήταν ένα αυγό, από το οποίο προήλθε η Ελένη, που την έδωσε η Νέμεση στη Λήδα για να την αναθρέψει.
Τέλος υπάρχει ακόμα η άποψη, ότι υπήρχαν δυο αυγά που άνοιξε ο Ήφαιστος με τη βοήθεια ενός πριονιού, προκειμένου να απελευθερώσει την οδό της ζωής σε τέσσερα παιδιά: Στην Ελένη, στην Κλυταιμνήστρα, στον Κάστορα και στον Πολυδεύκη.

Κατά τον Ranke Graves, η Ελένη ήταν η Μεγάλη Μητέρα και η θεά των πραγμάτων, που ήταν ήδη στην αρχή της δημιουργίας (γέννηση από το αυγό). Σαν Σελήνη περιδιαβαίνει τον ουρανό και φέρει την ονομασία "Ευρυνόμη" (= πλατειά πορεία).
Σε σχέση με τους Διόσκουρους (προστατευτικές θεότητες), οι οποίοι ανήκουν στους Καβείρους (βοηθούντα συλλογικά πνεύματα), δηλαδή σε σχέση με τις ανώτατες επενεργούσες δυνάμεις του σύμπαντος, η Ελένη είναι το σύμβολο της θηλυκής φυσικής δύναμης. Αυτό σημαίνει, ότι από το κοσμικό αυγό βγήκε πρώτα η αρσενική και η θηλυκή δύναμη για την δημιουργία της πολλότητας των πραγμάτων. Με άλλα λόγια η Ελένη είναι ο θηλυκός πόλος του κοσμικού νόμου ή της αρχής της ζωής, είναι ο κυρίαρχος της ζωής, η αιτία κάθε γίγνεσθαι.
Κυρίαρχος της ζωής ήταν και η Ελένη της Αιγύπτου, που ζούσε σ’ ένα λασπώδες νησί, γιατί στην λάσπη υπάρχει πολλαπλή και πλούσια ζωή.
Κατά την άποψη της Αιγύπτου, όλη η ζωή αναπτύχθηκε από την λάσπη του Νείλου. Γι’ αυτό ορισμένοι Γνωστικοί ονόμαζαν το πρωταρχικό χάος, από το οποίο προήλθε ο κόσμος, απύθμενη λάσπη.

Στον Ελληνικό μύθο, η Ελένη είναι η ωραία του κόσμου και τελικά είναι μια εικόνα της anima mundi.
Αυτό θυμίζει το χαρακτηρισμό της Ουράνιας Αφροδίτης, σαν κυρίαρχης του όλου κόσμου. Σε μερικά γνωστικά συστήματα η Ελένη είναι η κεντρική αιτία, δηλαδή η Σοφία και χαρακτηρίζεται σαν Μητέρα της ζωής, σαν φωτοβόλος Μητέρα, σαν ανώτατη Δύναμη, σαν Άγιο Πνεύμα, σαν άρρεν-θήλυ, σαν Παρθένος, σαν πολυεύσπλαχνη Μητέρα, σαν ιερά περιστερά, σαν σύζυγος του μοναδικού Άρρενος, σαν αποκαλύπτρια των τελείων Μυστηρίων ή σαν κρυφή Μητέρα, για να αναφέρω μόνο μερικούς από τους χαρακτηρισμούς της. Εκτός αυτού το πεπρωμένο της, σαν κοσμικό γεγονός, αντικατοπτρίζει τον πόνο, αλλά και την σωτηρία της κάθε ανθρώπινης ψυχής, η οποία έπεσε στην ύλη και περιμένει εκεί τη σωτηρία της.